Bevallen met een lolly | Geboortefotografie Goes

Donja was dit jaar op 17 april uitgerekend van hun tweede kindje, ook een jongetje. De bevalling van Tijn was goed gegaan, maar hij had wel in het vruchtwater gepoept en moest op het laatste moment geholpen worden met de vacuümpomp. Romy en Donja wilden, o.a. om die reden, weer graag bevallen in het ziekenhuis. Als er dan iets zou zijn, dan was alles bij de hand. Tijn was 6 dagen te vroeg, dus ze hoopten stiekem dat deze baby zich ook wat eerder zou aandienen.

We maakten een paar weken daarvoor mooie zwangerschapsfoto’s met Tijn erbij. Tijn is echt zo’n jongetje geworden waar je meteen verliefd op bent, echt een schatje! De zwangerschapsshoot was een succes 🙂 .

Daarna was het wachten op de baby…

Het rommelde eigenlijk al vanaf 37 weken. De ene keer wat erger dan de andere keer. Een paar keer leek het echt begonnen, maar dan was ‘t het toch weer niet. Donja wordt er moedeloos van, het mag nu wel gewoon echt doorzetten. Ze probeert dan ook van alles (sommige dingen met tegenzin 😉 ) om de bevalling op gang te brengen. Uiteindelijk stuurt ze me op 14 april: “stevig ongesteldheidsgevoel; check”. Het is dan 14.12u… Zou het nu dan doorzetten? Een half uurtje later schrijft ze dat ze hele lichte golfjes voelt, maar nog even gaat proberen een dutje te doen voor het geval dit het is.  Uiteindelijk stuurt ze om 16.12u: “als dit geen beginnende weeën zijn, bel ik je wel als hij zijn 1e verjaardag viert.” Hahaha.  Ik ben net klaar met een fotoshoot, gooi mijn tank vol en ga thuis nog even eten. Middelburg en Oost-Souburg (waar ze wonen) ligt niet ver van elkaar, dus ik ben er zo. Toen de bevalling van Tijn eenmaal goed doorzette, was hij er wel vlot, dus ik heb wel een vermoeden dat het dit keer misschien nog sneller gaat. Erg lang wil ik daarom ook niet wachten, anders kan ik bijna geen foto’s maken ;-). Om 17.28u krijg ik een foto met tijden erop, zo te zien van de weeën die worden bijgehouden en dat ziet er goed uit!

Romy belt me om te zeggen dat de verloskundige is langs geweest (het is 18.21u) en Donja heeft 2cm ontsluiting. Ik zeg tegen Romy dat ik eerst mijn eten opeet en dan die kant op kom. Uiteindelijk kom ik om 19.30u bij hun huis aan. Donja ligt op de bank. Ik adviseer haar om van de bank te komen en nog zoveel mogelijk andere posities aan te nemen dan haar rug, zolang het nog gaat. Ze gaat bij de box staan om daar haar weeën op te vangen. Er staat een lekker muziekje op, een plaat, Eric Clapton. Tussen de weeën door heeft ze nog wel praatjes en wanneer ze hoort dat ik het geboorteverhaal van mijn nichtje al af heb, vraagt ze of ze het mag lezen. Tussen de weeën door probeert ze het verhaal te lezen 🙂 (het einde zal ze uiteindelijk pas lezen als Abel er al is). Om 19.50u komt Tijn thuis, samen met oma. Donja heeft net een wee en hij heeft direct door dat er iets aan de hand is, al gaat dat gevoel ook snel weer weg wanneer Donja hem tussen de weeën door aandacht geeft; dan is het weer goed. Hij gaat samen met oma op de bank naar Dora op televisie kijken. Om 20.15u is de verloskundige er opnieuw (een andere, want het is erg druk deze avond en er zijn meer vrouwen aan het bevallen, dat komt vast door de volle maan!). We lopen naar boven, zodat ze kan kijken hoe ver Donja is. Tijn gaat ondertussen naar bed. Het is wat voor hem: een huis vol vrouwen zo onder bedtijd! Donja heeft 4cm ontsluiting en we besluiten om naar het ziekenhuis te gaan. Dat duurt even, want eerst moet Donja zich weer aankleden –wee- , dan moet Tijn nog een kusje –wee-, trap aflopen –wee-, jas aan –wee-, nog een wee en nog een. Langzaam schuifelen ze samen naar de auto –wee- en dan zit ze er in! Het is nu 20.32u. Romy is nerveus volgens mij, want die presteert het om nog een peuk op te steken nadat hij Donja in de auto heeft gezet en langzaam om de auto heen loopt. Nog een paar grote hijsen, rook snel nog buiten uitblazen en hop… hij zit ook in de auto. Op weg naar het ziekenhuis zie je goed dat het volle maan is komende nacht! Aangekomen bij het ziekenhuis, hetzelfde proces. Het duurt even voordat we in de kamer zijn, want om de haverklap komt er weer een wee. Ik zie dat Donja inmiddels een lolly heeft en ik moet lachen. Geen ijsje dit keer, maar een lolly. Romy gaat snel een rolstoel halen. Hij komt aanrennen met de rolstoel en tussen de weeën door, met af en toe even stoppen, lopen ze naar de verloskamers.

We zijn om precies 21.03 in de kamer. De weeën worden sterker en sterker. Donja is nog steeds rustig, maar je ziet dat ze het moeilijker heeft en er zijn geen praatjes meer tussendoor er wordt alleen af en toe aan de lolly gezogen. Ze zegt dat ze pijn heeft in haar rug en ik adviseer Romy om tegendruk te geven. Hij staat mij een beetje vragend aan te kijken bang om te hard te drukken, maar ik verzeker hem dat weeën zo sterk zijn dat je niet snel een vrouw op zo’n moment pijn kan doen :-). Om 21.40u vraagt de verloskundige aan Donja: “zullen we nog even kijken hoe ver je bent?” Donja: “Nee”. ….”Ben je niet benieuwd?” “Nee.” Hahahaha, we staan elkaar allemaal aan te kijken, volgens mij heeft ze er geen zin meer in. Romy vraagt aan haar of hij even moet helpen met het uittrekken van haar broek, maar Donja zegt: “ik weet het niet, ik ga naar huis”. We moeten weer lachen, al is Donja het lachen vergaan. Ze is er klaar mee. Ze gaat op bed liggen en ze blijkt al 7cm ontsluiting te hebben. Ik vraag of ik haar lolly even moet overnemen, maar ook daar krijg ik een ferme “NEE!” op. Ik durf er al niet meer aan te zitten :-). De verloskundige besluit haar vliezen te breken. Het is 21.50u. Het blijkt dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept (net als Tijn). Dit kan betekenen dat de baby het niet zo naar zijn zin meer heeft en aan zijn hartslag te horen is dat ook zo. Omdat we in het ziekenhuis zijn, moet de verloskundige in deze situatie met de gynaecoloog gaan overleggen, want eigenlijk wordt het nu medisch (we zijn hier poliklinisch op het moment). Ze loopt de kamer uit en Donja krijgt de volgende wee. Een perswee….

“Ik moet persen”, roept ze! Terwijl ze het zegt, zie ik dat heel haar lichaam perst, het is niet tegen te houden! Dit is menens! Ik ren de gang op: “Nikki, Nikki, Nikki! Ze moet persen”, ze twijfelt geen moment, komt terug, trekt haar handschoenen aan en voordat we het goed en wel beseffen is hij daar! Het is 21.57u, we zijn nog geen uur in het ziekenhuis….

Hij heet Abel ♥ en ziet helemaal groen vanwege het feit dat hij in het vruchtwater heeft gepoept. De kleine hulk :-). Romy staat er zo beduusd bij dat ik hem even een knuffel moet geven en ik zie nu pas dat hij een traantje wegpinkt. “Ik vond het spannender dan bij Tijn” zegt hij. De schat! Vervolgens gaat hij vol trots met een grote glimlach bij zijn zoon en fantastische vrouw zitten. Nu hebben ze 2 jongens, wat een rijkdom! Abel is er wel uitgekomen met een dubbelgevouwen oor, Donja had het ook gezien. We spieken even onder zijn mutsje, maar het lijkt nu weer goed te staan.

De placenta duurt even voordat die helemaal geboren is, want de vliezen blijven achter en die blijven maar komen en komen en komen. De verloskundige moet er een heel werkje van maken om te kijken of die compleet is, maar uiteindelijk is die dat ook! Romy en Donja kijken ondertussen eens even goed naar Abel. Ze vinden hem precies op Tijn lijken, maar ik zie het nog niet zo goed. Om die reden pakt Romy de Ipad en zoekt een foto van Tijn toen hij net geboren was en houdt deze foto bij Abel. Wow, inderdaad, als 2 druppels water! Wat leuk om zo te zien!

Abel vindt daarna al snel de borst, ook dit gaat heel goed en daarna is het de beurt aan papa. Abel gaat even bloot-op-bloot bij papa. Lekker even knuffelen. Donja gaat ondertussen een rondje bellen om te vertellen dat Abel geboren is. Van haar vriendinnen ontvangt ze een foto, die zitten allemaal al bij de McDonalds in Goes met blauwe ballonnen te wachten totdat ze mogen kijken. Wat schattig!

Nadat Donja gehecht is, komt Tijn als eerste met Romy binnen. Grote blauwe ogen komen om het gordijn heen kijken. Hij kijkt nog een beetje vragend en beduusd, maar is, ondanks dat hij uit bed is gehaald, vrolijk en klaarwakker. Hij loopt samen met Romy naar Donja en Abel toe en Donja zegt: “weet je wie dit is?”. Hij zegt meteen: “baby”, daarna trekt hij een vies gezicht en zegt: “vies, vies”. Hahahaha. Abel zit onder de vellen, zijn handjes en voetjes zijn nu al helemaal aan het vervellen. Niet van die kleine velletjes, maar echt grote vellen en ze zien ook een beetje groenig vanwege het vruchtwater. Tijn vindt al gauw iets vies en dat is ook wat hij bijna de hele avond roept als hij zijn broertje ziet: “vies, vies” 🙂

Na Tijn komt al snel het andere bezoek, oma, overgrootoma, vriendinnen, tante, noem maar op. Binnen de kortste keren staat de kamer vol en iedereen wilt foto’s maken en Abel bewonderen. Tijn zit met grote ogen op een stoel alles te bekijken. Terwijl het bezoek er is, wordt Abel gewogen. We mogen allemaal raden en de meesten raden zwaarder dan Tijn, hij ziet er namelijk stevig uit. Wanneer hij eenmaal op de weegschaal ligt, blijkt hij minder te wegen, 3395 gram. Hij wordt helemaal nagekeken onder toeziend oog van Romy en Tijn en daarna aangekleed. Ik maak een groepsfoto en een foto van het gezinnetje apart, dit laatste vindt iedereen wel interessant en voordat Tijn het doorheeft is hij samen met zijn papa en mama en kleine broer omsingeld door het bezoek en hun telefoons. Geweldig moment :-).

Omdat Donja nog moet douchen en Abel nog een keer aangelegd mag worden, wordt het bezoek buiten de deur gezet. Op dat moment komen de ouders van Romy nog langs, net te laat voor de groepsfoto, jammer, maar op deze manier komen ze wel in de rust. Abel ligt inmiddels lekker in zijn bedje. Het zijn de laatste foto’s die ik maak voordat ik zelf naar huis ga.

Lieve Romy en Donja, van harte gefeliciteerd met jullie zoon Abel, hij wordt vast zo leuk als Tijn en dan mogen jullie over een paar jaar wel de deur op slot, want die vrouwen staan dan in de rij 😉