2 oerkreten en daar was ze! | Geboortefotografie België

2 oerkreten en daar was ze! | Geboortefotografie België

In januari mailde Hanne me dat ze zwanger was van de derde. Tijdens en net na de zwangerschap van de tweede had ze mijn werk voor het eerst gezien en was toen al onder de indruk. Nu ze zwanger was van de 3^e wilde ze graag meer informatie over geboortefotografie. Veel plaatsen in België zijn voor mij dichterbij dan de grote steden in Nederland, dus ideaal!

We mailden wat heen en weer en in maart ontmoette ik het hele gezin; Hanne, Yannick, Ferun en Mabel. Ferun van 5 jaar is van een andere papa en Hanne en Yannick kregen daarna Mabel (tijdens het kennismakingsgesprek 9 maanden oud) en nu dan zwanger van de 3e! Hanne had sterk het gevoel dat het een jongetje zou worden, maar later bleek bij de echo dat het toch weer een meisje werd. 3 meiden 🙂 Het was een gezellig gesprek en Ferun ging spontaan mijn Nederlandse accent na doen, heel grappig! Hanne mailde erna dat het “dik in orde was het gesprek” en ze besloten hadden om het te doen. Ferun was het accentje snel weer kwijtgeraakt maar had het er nog wel over gehad thuis waarbij ze dan moest “gibberen”. Ik dacht toch dat ik veel Belgische woorden kende, maar je leert altijd weer bij. Het bleek giechelen te zijn 🙂 Zowel Ferun als Mabel waren snel geboren en zonder al teveel moeite als ik de verhalen hoorde, dus het was te hopen dat dit meisje me straks even tijd zou geven.

Hanne en ik mailen nog wat heen en weer in de zomer. Ze schrijft dan al dat ze niet denkt de uitgerekende datum van 27 augustus te gaan halen. Op 22 augustus wordt Hanne bij de gynaecoloog gestript (het loswoelen van de vliezen om de bevalling op gang te brengen), ze heeft dan al 2cm ontsluiting, zonder wat te hoeven doen 😉 Later op de avond stuurt ze een sms: “het is rustig beginnen te rommelen in m’n buik. Ik denk een rustig nachtje te hebben. Morgenvroeg ga ik in bad want dan is er niemand thuis en dan mag het beginnen 🙂 Nu hopen dat mijn voorspellingen uitkomen…” Ik ken dat, moeders en hun voorspellingen, dus ik zet voor de zekerheid maar alles start klaar. De volgende ochtend op 23 augustus wens ik haar veel succes in bad, maar ik hoor pas in de middag weer wat.

Hanne schrijft dat het bad niet echt wat op gang heeft gebracht, maar “het is vannacht wel stilaan begonnen, om maar niet te wachten gaan we even wandelen in het park”. Als ik deze tekst zo lees klinkt het voor mij als voorweeën. Het zou zomaar kunnen doorzetten vandaag, maar het zou me niet verbazen als het nog een paar dagen gaat duren. We gaan het zien. Wat later stuurt ze dat de buitenlucht haar goed doet, maar dat de weeën niet zo heftig zijn als vannacht en nu om de 7minuten komen. Ik denk zelf dus toch weer aan voorweeën. We spreken af dat ze me wel op de hoogte houdt en dat ik ga rijden als het echt begonnen is, dus als de weeën om de 3 à 4 minuten komen. Even later belt ze me op dat ze toch maar de huisarts heeft gebeld en dat die heeft geadviseerd even naar het ziekenhuis te komen. Ze klinkt heel helder en zegt ook niet echt haast te hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Allemaal tekenen waardoor ik denk dat ik nog wel uiteten kan vanavond met mijn vriendinnetje, zoals gepland.

Om 17u gaat mijn telefoon weer. Het is Yannick. Hij klinkt rustig en komt meteen to-the-point: Hanne heeft 6cm ontsluiting, dus zegt hij: je kan stilletjes aan wel deze kant op komen. 6cm?!?! Stilletjes aan?!?! Oh nee, straks mis ik het! Ik zeg alleen maar, ik kom er nu aan! Grijp al mijn spullen bij elkaar en spring in de auto. Wat een rottijd om naar België te moeten rijden dat wordt vast file op de ring van Antwerpen 🙁 Ik snap er niks van dat ze al 6cm ontsluiting heeft, dat was niet echt te verwachten als je ziet hoe het gelopen is. Inmiddels zou ik wel moeten weten dat het nooit loopt zoals je denkt, maar toch…. Ik maak me wel grote zorgen in de auto, want het gebeurt zo vaak dat je met een 3^e kindje van 6 naar 10cm gaan in bijv. 10 minuten en ook al is het niet ver rijden, dat haal ik natuurlijk nooit…. Uiteraard kom ik in de file en ik wind me de hele weg op over Belgen die niet kunnen ritsen (sorry zuiderburen, maar jullie kunnen ook écht niet ritsen). Het is dus continu op de rem en weer rijden en weer remmen… Als er dan ook nog een ambulance door moet terwijl er geen vluchtstrook is (ook dat kan alleen in België), ben ik de moed al aan het opgeven. Ik hoef nog maar 18 minuten, maar op deze manier duurt dat zeker nog een uur.. Ik stuur een sms om te vragen hoe het is. Voor ik ben gaan rijden heb ik gevraagd of ze het breken van de vliezen zolang mogelijk willen uitstellen, dat geeft me misschien nog wat tijd. Ik krijg nu een sms dat de vliezen wel gebroken zijn, maar dat het nog rustig aan gaat. Ik kan me niet goed voorstellen wat “rustig aan” dan betekent, met 6cm ontsluiting en gebroken vliezen kan er weinig rustig aan gaan lijkt me. Misschien is dat Vlaams voor: we zien het eigenlijk niet meer zitten en haast je? :p

Uiteindelijk ben ik er om 18.20u en haast ik me naar de kamer. Yannick komt me halen bij de verloskamers. Als ik de kamer binnenkom snap ik meteen wat Yannick bedoelde met rustig aan, het gáát ook rustig aan. Hanne zit op bed met een knuffeltje in haar handen. Ze kletst met ons als ze geen wee heeft, op het moment van een wee knijpt ze even haar knuffeltje fijn en dan kletst ze weer verder. Het ziet er echt niet uit dat ze straks een baby gaat krijgen (op dat moment weet ik nog niet dat ze ongeveer een uur later haar baby in haar handen gaat houden). De arts assistent zegt dat toen ze binnen kwam, ze niet dachten dat ze in arbeid was (m.a.w. dat dit echt al de bevalling was), nee dat snap ik, dat dacht ik ook niet 🙂

Om 18.40u komen ze weer kijken hoeveel ontsluiting Hanne heeft, ze heeft 8cm. Ferun loopt in en uit de kamer. Er blijkt een wachtzaal te zijn waar nog meer mensen zitten, o.a. haar vader en zijn vriendin en Hanne haar broer en zijn vriendin, de rest is in het cafetaria. Om 18.50u komt de verloskundige zelf kijken en heeft Hanne alleen nog een klein randje, de gynaecoloog wordt gebeld. Hanne geeft wel aan dat de weeën nu sterker worden. Om 19.15u vraagt de verloskundige aan Hanne of ze persdrang heeft en Hanne zegt gewoon heel rustig: eh huh” alsof het niks is. De rust die van haar uit gaat is ongelofelijk. We verhuizen daarom naar de verloskamer. In België heb je arbeidskamers (waar je de weeën op vangt) en verloskamers (waar je je baby krijgt). Deze verloskamer is een grote ruimte met midden in een stoel met been beugels. Ik vind het wel fascinerend, want in NL zie je dit niet op deze manier. Heel gemakkelijk komt Hanne zelf uit bed en stapt ze op de verlosstoel. Het valt me wederom op hoe prachtig zwanger ze is. Er wordt nog op de deur geklopt want er willen meer mensen komen kijken waaronder Ferun en de moeder van Hanne, maar ze moeten nog even geduld hebben. De eerst volgende wee die komt durft Hanne niet goed mee te persen, dus er wordt gewacht op de volgende. Zodra die opkomt geeft Hanne twee enorme kreten, vanuit het binnenste van haar ziel en daar is ze! Een meisje! Yannick staat heel de tijd alleen maar met een smile van oor tot oor en Hanne zegt: “ik ben zo blij dat je eruit bent, wat ben je mooi… ooh wat ben ik blij dat je eruit bent”. 4 minuten nadat ze op de verlosstoel is gaan liggen, is ze geboren. Dat ging snel!

Ze heet Minne en zit nog onder de huidsmeer. Ze is super alert en kijkt meteen de kamer rond. Vlak hierna knipt Yannick de navelstreng door en wordt er navelstreng bloed afgenomen. Ze hebben van tevoren besproken dat ze dit graag willen om dit bloed beschikbaar te stellen voor stamcel therapie. Een mooi gebaar! (meer informatie hierover voor NL: http://www.sanquin.nl/bloed-geven/ik-geef-bloed/donatiesoort/navelstrengbloed-geven/zwanger/ en voor België: http://www.uzleuven.be/navelstrengbloedbank). Nadat het bloed is afgenomen gaat Yannick vertellen dat hun dochter is geboren tegen iedereen die aan het wachten is. De naam houden ze nog even voor hen zodat ze dat straks gezamenlijk kunnen vertellen. Ferun kan natuurlijk niet wachten en gaat meteen mee om te kijken naar haar zusje. Ze vindt het maar wat interessant. Als ze later terugloopt zegt ze: “het is een mooi baby’tje maar wel een beetje vettig”. Yannick komt even later ook met Mabel, die vindt het gezien haar leeftijd iets minder interessant maar wil toch wel even haar zusje aanraken. Het is altijd zo bijzonder om te zien hoe oudere kindjes reageren ♥

De bedoeling is dat Minne straks hier wordt nagekeken en dat ze dan naar de kamer gaan waar ook het bezoek kan komen, maar dat bezoek kan niet meer wachten en voordat er iemand erg in heeft staat de verloskamer vol: de moeder van Hanne, de ouders van Yannick, Hanne haar broer en zijn vriendin, Ferun haar vader en zijn vriendin, de meter (peettante) en Ferun en Mabel: het is volle bak! Iedereen wil een glimp opvangen van dit mooie meisje. Er worden foto’s gemaakt en er wordt gebeld. De moeder van Yannick blijft maar zeggen: “ze is zo klein, kijk nou toch hoe klein ze is en zo mooi!”. Ferun zit in een hoekje te tekenen. Ze heeft al een aantal tekeningen gemaakt, maar ze wil er nog meer maken. Haar zusje verdient alle tekeningen op de wereld! Uiteindelijk blijven de vader van Ferun en zijn vriendin het langste hangen. Ik vind het erg bijzonder om te zien hoe iedereen met elkaar omgaat. Zo kan het dus ook als je uit elkaar bent gegaan! Petje af voor deze papa’s en mama’s, de meiden groeien op deze manier echt met een hoop liefde op, daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen!

Nadat Minne aan beide borsten goed heeft gedronken wordt ze gemeten en gewogen. Alles zit er op en eraan en ze weegt 3420 gram (of 3,4 kilo zoals ze liever in België zeggen). Nadat ze is aangekleed mag Minne voor het eerst bij haar papa. Ook haar papa kijkt ze met grote ogen aan. Hanne gaat ondertussen douchen, het is niet te zien dat ze net een baby heeft gehad. Ze loopt alsof er niks gebeurd is 🙂 Nadat Hanne is aangekleed verhuizen we weer. Dit keer naar de kamer waar ze de komende dagen zal blijven. Bij binnenkomst zit het ontvangstcomité al te wachten, alleen Yannick zijn ouders zijn met Mabel naar huis gegaan zodat Mabel kon gaan slapen. Natuurlijk kunnen de Belgische biertjes niet ontbreken 🙂 Ferun is door het dolle heen, ze heeft al overal opgestaan en aangehangen als een klein acrobaatje! Gelukkig is het tweede bed leeg anders had dit allemaal niet gekund 😉 Iedereen mag Minne even vasthouden en Ferun krijgt ondertussen een cadeautje. Een mooie jurk met de tekst “Super grote zus Ferun”. Daarna mag ze haar zusje voor het eerst vasthouden  ♥

Ik maak nog wat mooie foto’s van Minne samen met Ferun en daarna is het wel bedtijd voor Ferun. Het is ook belangrijk dat Hanne wat rust krijgt, want het is wel druk zo in dit kleine kamertje! Als iedereen weg is en de rust is wedergekeerd maak ik nog een paar foto’s van Hanne, Yannick en Minne en dan ga ik ook naar huis.

3 meiden wat een rijkdom, geniet ervan!

Reacties

Reacties