De tweede gaat anders | Geboortefotografie Breda

De tweede gaat anders | Geboortefotografie Breda

Iets meer dan 2 jaar geleden fotografeerde ik de geboorte van Daan, super leuk om afgelopen zomer weer van Lieke te horen dat ze zwanger was van de tweede en dat zij en Richard mij graag weer erbij wilden hebben. Het is altijd bijzonder om een geboorte te fotograferen, maar extra speciaal als je bij de volgende geboortes ook mag zijn!

Daan was uiteindelijk geboren met 42 weken door een inleiding. Hij wilde er niet zelf uit komen, al had Lieke er alles aan gedaan om dat wel voor elkaar te krijgen. Door de inleiding kreeg ze een weeënstorm die eindigde in een ruggenprik. Daan woog 4460 gram en was dus niet echt een kleine baby. Door deze ervaring vond Lieke het wel wat spannender om te gaan bevallen en ze wilde heel graag dat het dit keer anders zou gaan. Sowieso had ze zich voorgenomen dat ze dit keer niet tot 42 weken wilde wachten, maar maximaal 41 weken. Het plan was om al op tijd te starten met voetreflexologie in de hoop dat de bevalling zelf op gang zou komen.

We spreken elkaar een paar keer tijdens de zwangerschap, die heel anders verloopt dan bij Daan. Het is een zware zwangerschap die veel van Lieke eist. Vanaf 30 weken kan ze al niet veel meer doen en met een peuter thuis maakt dat het extra lastig. Een real life afspraak zit er daarom niet in, maar gelukkig kennen we elkaar al. Als klap op de vuurpijl wordt ze ook nog eens ziek met 38 weken. En flink ook, inclusief ziekenhuisopname. Het blijkt een fikse griep te zijn waarvan ze moet uitzieken. Dit hakt er wel in.

Wanneer de uitgerekende datum, 13 april, passeert, is Lieke er echt klaar mee. Ze zou zo graag willen dat hun meisje geboren werd. Op dinsdag 14 april heeft ze een afspraak bij de gynaecoloog en voor zichzelf heeft ze besloten dat ze voor dat weekend ingeleid wil worden. (wat wel stress geeft voor mij want die week verwacht ik al 2 baby’s…). Wanneer ze terug is van de gynaecoloog bellen we met elkaar en hij heeft geadviseerd om tot zondagavond te wachten. Zondagavond wordt er dan een ballon ingebracht en dan op maandagochtend zullen de vliezen worden gebroken. Als zondagavond blijkt dat de ballon niet nodig is, kunnen Lieke en Richard op maandag terugkomen om dan meteen te starten met vliezen breken. I.v.m. de planning ben ik blij met dit besluit en Lieke kan zich er nu ook goed in vinden. Er is een datum en wie weet wat er van de week nog kan gebeuren…

Op woensdag 15 april is er een klein sprankeltje hoop omdat ze heel bewust de slijmprop verliest, wat ze bij Daan niet zo had. Helaas is die hoop maar van korte duur, want de dag erna blijkt bij de verloskundige dat ze nog “potdicht” zit en strippen gaat niet. En dan komt zondag 19 april in zicht. Die ochtend stuurt ze dat ze poepchagrijnig is omdat ze erg opziet tegen wat komen gaat en dat ik de enige ben met wie ze nog wil appen 😉 Ik stuur haar een app vol positieve gedachten en probeer haar moed in te spreken.

’s Avonds bij aankomst in het ziekenhuis wordt de ballon geplaatst, het is nog niet mogelijk om de vliezen te breken zonder ballon. De volgende ochtend, maandag 20 april, laat Lieke me weten dat ze om 3 uur ’s nachts de ballon is verloren en dat ze nu 2 à 3 cm ontsluiting heeft. De vliezen worden iets voor 9 uur gebroken en Lieke en Richard hebben gevraagd om een uur aan te kijken of Lieke haar lijf het zelf oppakt. Er gebeurt alleen niets in dit uur en daarom wordt om 10u het infuus aangezet. Dit keer hebben ze echt nadrukkelijk verzocht om het infuus heel langzaam op te hogen, zodat ze niet, zoals de vorige keer, in een weeënstorm terecht gaat komen. Het motto vandaag is: langzaam! En kijken of het lichaam het zelf oppakt.

Ik vraag nog een keer nadrukkelijk om me te bellen zodra er noemenswaardige weeën zijn. Ik weet dat Lieke en Richard voornamelijk denken over de eerste bevalling, maar het kan zo anders gaan dit keer en ik zou vreselijk balen als ik te laat was. Het aantal cm hoef ik niet te weten, als het is begonnen, wil ik gaan rijden.

Richard belt me om 13u. Hij klinkt een beetje twijfelachtig. De weeën zijn begonnen maar er is verder nog niet naar de ontsluiting gekeken. Hij laat aan mij over wat ik wil doen. Ik zeg dat ik hoe dan ook eraan kom. Voor de zekerheid neem ik nog wat boeken mee, voor het geval het wel een lange zit wordt, maar ik kan het me niet voorstellen. Ik rij om 13.20 weg thuis. Richard stuurt me dat de weeën nu wel heftig zijn en om de twee minuten komen, dus ik ben blij dat ik in de auto zit.

Als ik ongeveer op de helft ben krijg ik weer een berichtje, het is 13.45u. “Hi Marry, ze zit op 5cm ontsluiting nu. Gaat voorspoedig maar nog zeker geen 10cm”. Ik weet wel beter, van 5 naar 10 kan opeens zo doorschieten, dus gelukkig ben ik er over drie kwartier. Het is elk geval prachtig weer om geboren te worden!

Ik stap om 14.30u de kamer in. Lieke staat naast het bed (ze zegt later dat ze die tip de vorige keer van mij had gekregen bij Daan en dat ze die onthouden had en nu in de praktijk wilde brengen voor de zwaartekracht. Super!). Ik zie meteen dat de weeën heel heftig zijn. Ze vangt ze nog op, maar heeft het er wel echt moeilijk mee. Ze zegt dat ze het niet lang meer gaat volhouden. Dit kan twee dingen betekenen: het infuus is toch te hoog voor wat ze aankan, of ze heeft (bijna) volledige ontsluiting. Omdat ik net kom binnenvallen heb ik nog niet echt een overzicht over alles, dus vind het moeilijk inschatten Vlak daarna komt de verloskundige. Een uur geleden heeft ze nog getoucheerd dus ze zegt dat het voor haar nog niet nodig is, maar dat als Lieke wil weten hoe ver ze is, dat ze zeker wilt kijken. Dat wil Lieke wel! Ze gaat op het bed liggen en 5 minuten later weten we het: 9cm! Ze kan het zelf niet geloven en zegt alleen maar: “oh dankjewel! Ik had het niet meer vol gehouden!”. Het geeft weer energie en eigenlijk meteen daarna heeft ze de drang om te persen. Haar hele lichaam wil alleen maar dat de baby er nu uitkomt!

Er staat nog niets klaar in de kamer dus de verloskundige piept snel iemand op en zet zo snel mogelijk alles gereed. Het overvalt haar ook een beetje 🙂 Richard probeert Lieke ondertussen te coachen zodat ze zo rustig mogelijk de laatste weeën kan opvangen. Ze weet niet goed meer waar ze het zoeken moet en knijpt Richard zijn handen fijn! Ondertussen wordt alles in een sneltreinvaart klaar gezet en dan kan Lieke actief mee gaan persen. Het gaat allemaal zo ontzettend snel, gelukkig dat ik er al ben! Het persen duurt nog geen 10 minuten, want om 14.51u wordt er al een prachtig meisje geboren!! Wow!

Lieke haar gezicht is vooral ongeloof, ze heeft het gedaan! Mega snel en zonder ruggenprik! Het lijkt in eerste instantie nog niet helemaal door te dringen. Richard staat mega trots met een grote lach naar zijn 2 vrouwen te kijken. Bij Daan zei Lieke: wat is hij groot, wat heeft hij grote handen, maar bij dit meisje zegt ze vooral: “wat ben je vies” 🙂 Ze zit nog onder de smeer en ook wat bloed doordat Lieke wat ingescheurd is. Ze krijgt de naam Roos ♥

Niet lang erna knipt Richard de navelstreng door. Nu kan Lieke echt even goed knuffelen met haar meisje. Wat is ze trots, wat zijn ze allebei trots en zo terecht. Wat super gedaan! Er wordt ondertussen bloed uit de navelstreng genomen voor stamceldonatie, heel goed dat ze hieraan meedoen. (Meer info: http://www.sanquin.nl/bloed-geven/ik-geef-bloed/donatiesoort/navelstrengbloed-geven/hoe-geef-ik-navelstrengbloed/).

Daarna wordt Roos even gewogen, als ze “te zwaar” is moet ze namelijk geprikt worden op bloedsuikers, maar het is niet nodig! Ze weegt een stuk minder dan haar grote broer 😉 4090 gram. Daarna gaat ze aan de borst bij mama en daar weet ze wel raad mee (ook weer in tegenstelling tot haar broer). Ze hapt meteen goed aan en drinkt goed. Die voedingsstoffen heeft ze maar alvast binnen! Na het drinken aan de borst is het tijd om met papa te knuffelen en dan lekker huid-op-huid!

Nu kan Lieke meteen de trotse opa en oma bellen, die zullen wel niet geloven dat hun kleindochter al geboren is en dat klopt! Ik kan de enthousiaste oma horen aan de telefoon 🙂 Dan is het de beurt aan Richard, Roos gaat weer lekker bij mama en dan kan Richard de andere opa en oma bellen, die al net zo enthousiast zijn! Ze komen allemaal meteen richting het ziekenhuis, samen met Daan natuurlijk!

Lieke “springt” onder de douche, Richard kleedt Roos aan (hij is het nog niet verleerd). Ze willen heel graag naar het geboortehuis zodat Richard kan blijven slapen. Bij Daan mocht dat niet en nu lijkt het er weer even op dat het niet mag omdat Lieke een liter bloed is verloren. Ze voelt zich alleen heel goed en het lukt om de arts te overtuigen dat het goed genoeg gaat. Super fijn want nu kan Richard blijven vannacht. Alles is echt heel anders, in positieve zin nu! De opa’s en oma’s arriveren voordat we zijn verhuisd, dus ze moeten nog heel even geduld hebben tot Lieke, Richard en Roos gesetteld zijn in het geboortehuis.

Richard gaat eerst Daan halen die 3 mooie rozen bij heeft en een geweldig t-shirt en wat is hij enthousiast! Zo leuk om kindjes later weer terug te zien. Het is echt een schatje! Ik heb zelden een twee-jarige zo lief zien reageren. Roos krijgt aan de lopende band kusjes van Daan. Natuurlijk geen uur lang, want het is niet voor niets een twee-jarige 😉 maar hij is helemaal weg van haar! Als Daan uitgebreid kennis heeft gemaakt is het tijd voor de opa’s en oma’s. Altijd zo’n mooi moment!! Er is weer champagne, er wordt beschuit met muisjes gebracht en het feestje is echt compleet.

Lieve Lieke, Richard, Daan en ook opa’s en oma’s: heel veel geluk met Roos!

Reacties

Reacties