De geboorte van mijn nichtje! | Geboortefotografie Zeeland

De geboorte van mijn nichtje! | Geboortefotografie Zeeland

Dit is een geboorteverhaal met een extra tintje, want dit verhaal gaat over de geboorte van mijn eigen nichtje! Het kindje van mijn broertje Floran en zijn vriendin Sarina. Nu was ik niet alleen aanwezig als fotograaf, want Sarina had ook gevraagd of ik haar doula wilde zijn. Met andere woorden, haar ondersteunen tijdens de bevalling. Als fotograaf documenteer ik tijdens een geboorte wat er zich afspeelt; ik maak er geen onderdeel van uit, maar ditmaal was het anders…

Laat ik bij het begin beginnen… Ik kom uit een gezin van 3, ik ben de oudste (nu 34), dan komt mijn zusje Anne (nu 33) en dan komt mijn broertje Floran (nu 28). Onze lieve mama is in augustus 3 jaar geleden overleden aan een hersentumor. Veel te jong op 57 jarige leeftijd. Sindsdien vind ik het moment dat opa’s en oma’s voor de eerste keer hun kleinkind komen bewonderen extra bijzonder en pink ik ook nog weleens een traantje weg.

Afgelopen zomer had ik een fotoshoot op het strand en toen ik terugkwam bij de auto had ik 5 oproepen gemist van mijn broertje. Ik schrok, want ik dacht dat er misschien wat met mijn vader was. Ik belde meteen terug en kreeg een verontwaardigd broertje aan de telefoon: “jij neemt toch altijd op?!”. “Ik was op het strand, niet gehoord, wat is er aan de hand dan?!?!” En daar kwamen de woorden: “ik word vader, Sarina is zwanger!”. Het kwam totaal onverwachts, althans, ik wist dat Sarina heel graag moeder wilde worden en ik wist ook dat Floran haar die winter wilde verrassen (ik maakte onderdeel uit van die verrassing omdat ik er een foto voor moest maken) door te vertellen dat hij ook graag vader wilde worden. Nu bleek dat ze door de pil heen zwanger was geraakt, tegen de tijd dat ze voor de eerste echo gingen was ze al 10 weken zwanger. Zooo spannend! Mijn vader zou voor de eerste keer opa worden en mijn zusje Anne en ik allebei tante!

Mijn cadeau was meteen duidelijk, als ze zouden willen dan zou ik de zwangerschap, de geboorte en de newbornreportage doen, met alle liefde. En dat wilden ze… Super tof en spannend!

Sarina is het no-nonsens type, ze ging niet naar zwangerschapsgym, want wist niet goed wat ze daar te zoeken had en tegen het einde van de zwangerschap, besloot ze dat ze graag thuis wilde bevallen. Zonder poespas. Zo was ze ook zwanger. Geen 1x heeft ze ergens over geklaagd en tot op het laatst van haar zwangerschap trok ze met gemak zelf haar schoenen aan en uit 🙂 Ze zei elke keer als we het hadden over de bevalling; “jij loodst me er wel doorheen Marry”. Behalve fotograaf, kan ik ook als doula ingezet worden, maar nu ik daar voor gevraagd was door iemand die zo dichtbij me staat, vond ik het wel een hele verantwoordelijkheid.

Omdat Sarina al heel snel een behoorlijke buik had, deden we met 33 weken de zwangerschapsshoot bij hun thuis. Ook niet teveel poespas, “gewoon een paar mooie foto’s” zoals Sarina zei. Dat is zeker gelukt!

De uitgerekende datum was 11 april, mijn mama was jarig op 17 april dus ergens dachten we misschien wel dat de kleine meid op die datum geboren zou worden, dat zou wel speciaal zijn. Ik was nu wel extra bang dat ik het zou missen doordat ik bij een andere bevalling zou zijn, dus als ik het voor het kiezen had, dan had ik het liefste dat de baby voor de uitgerekende datum zou komen en was het toch “onverwachts” en hoefde ik niet teveel te zenuwen 🙂 .

Bij één van de laatste controles bij de verloskundige bij 38 weken, bleek dat de kleine meid nog steeds niet ingedaald was. Sarina en Floran kregen te horen dat ze wel uit konden gaan van 41 weken. Daarnaast was het belangrijk dat ze zo snel mogelijk zou indalen, want als nu de vliezen zouden breken, kon het gevaarlijk zijn in verband met navelstrengverzakking. Op 7 april moesten ze terugkomen, als ze dan niet ingedaald zou zijn, moesten ze door naar de gynaecoloog om te kijken of er misschien iets was dat de uitgang (of ingang, hoe je het ook bekijkt) blokkeerde. Dat is natuurlijk niet zo leuk om te horen want je wilt niet dat je kindje wat voor risico dan ook loopt. Dus Sarina haalde alles uit de kast wat je maar kunt bedenken om haar te laten indalen, trappen lopen, fietsen, buiten lopen, dicht tegen Floran aankruipen ;-), ananas eten, noem het maar op. Van zaterdag op zondag werd ze wakker van krampen en dacht ze heel even dat de bevalling was begonnen, maar het ging ook weer weg. Die maandag, 7 april, lag de kleine dame keurig ingedaald! Jeu! Aangezien de verloskundige had gezegd dat ze wel van 41 weken mochten uitgaan, dacht ik toch weer aan die 17 april :-), maar het liep anders…

Op woensdagochtend 9 april om 6u gaat mijn telefoon. Ik pak hem slaperig en zie dat het mijn broertje is. Ik ben meteen klaarwakker! Hij denkt dat het nu wel begonnen is en dat Sarina sinds 3u vannacht weeën heeft. Hij had nog even gewacht om mij te bellen aangezien het niet direct heel serieus was, maar het werd nu wel steeds heftiger. Ik vraag of hij de verloskundige al heeft gebeld, maar dat heeft ie nog niet gedaan. Ze twijfelen of ze dat al moeten doen. Opeens hoor ik op de achtergrond dat Sarina een wee heeft en ik hoor het meteen: dit is menens, dus ik zeg tegen Floran: “bel jij de verloskundige maar want het is begonnen! Ik kom eraan!” Ik doe een dansje naast mijn bed. Ik ben helemaal hyper, ik roep tegen Denny (mijn vriend) terwijl ik van mijn ene op mijn andere been spring: ik word tante, ik word tante! Ooooh ik heb er helemaal zin in!

Ik spring snel onder de douche, werk snel mijn ontbijt weg en ga naar Oost-Souburg. Ik kom daar om 7u aan. De weeën komen al regelmatig achter elkaar, maar zijn nog wel te doen. Sarina zegt dat als het zo blijft dat het goed te doen is. Dat zeggen alle vrouwen de eerste paar uur, het wordt alleen nog veeeeel pijnlijker… Misschien is het maar goed dat je dat niet weet van tevoren. Vlak na mij komt ook de moeder van Sarina, die er de hele bevalling bij zal zijn.

Om 7.30u komt de verloskundige. Sarina heeft 3cm ontsluiting. Wat goed, dat is een goed begin! Het opvangen gaat al wat lastiger en ik help Sarina met haar ademhaling “in door je neus, in korte pufjes uit”. Floran draagt ook even zijn steentje bij: “het is net als met fitness, dat moet je ook doen met uit pufjes”. Lekker ding :-). De verloskundige raadt Sarina aan om even in bad te gaan liggen. Floran en haar moeder bekommeren zich om het bad. Ik ga ondertussen even kijken op de babykamer. Zo gek dat hier straks mijn nichtje ligt. De wieg waarin ze komt te liggen, is van ons geweest, zowel mijn zusje, mijn broertje, als ik, hebben daar in gelegen. Het wiegje is helemaal opgepimpt door Floran en Sarina én Wilma van ‘Rok en Rol’ heeft de bekleding opnieuw gedaan, het is zo mooi geworden! Floran komt ook even kijken en gaat op de schommelstoel zitten. Ik gooi hem een knuffel toe “kan je even oefenen”, straks zal die knuffel zijn kleine meisje zijn.

Om 8.10u stapt Sarina in bad en Floran gaat mijn zusje en mijn vader bellen om ze te zeggen dat ze die dag in de buurt moeten blijven. Ik weet hoe lastig is het is als je weet dat een bevalling is begonnen en je bent er niet bij, dan duurt de dag zooooo lang, maar ze wilden het allebei graag weten. Floran ligt ondertussen op bed en is auto’s aan het kijken op internet. Verschil moet er zijn… Ik ga nog eens checken bij Sarina om te vragen hoe het gaat, ik krijg als antwoord: “het zal geen hobby van me worden”. Nee, van wie wel… 🙂

Om 9.15u komt Sarina uit bad en niet lang daarna heeft ze het gevoel dat ze moet overgeven. De weeën zijn echt al sterk en ik heb het idee dat het snel gaat. Wanneer ze boven de WC hangt, komt er niets dus gaat ze terug naar bed. Daar liggen ze nu samen en Floran kan geen auto’s meer kijken, want Sarina knijpt allebei zijn handen fijn. Tussen de weeën door sukkelt ook Floran weg. Hij heeft weinig geslapen en hij heeft moeite met zijn ogen openhouden. Echt slapen zit er alleen niet in, want wanneer er een wee komt, wordt hij wel wakker :-).

Om 11u is de verloskundige terug. Ze kijkt eerst eens hoe het met Sarina gaat en je ziet dat het zichtbaar zwaarder voor haar is geworden en dat het lijkt alsof ze richting persen gaat. Ik vraag aan de verloskundige of dat haar ook opvalt en ze zegt van wel. Ze kan zich het alleen niet voorstellen want bij een eerste kindje gaat het bijna nooit zo snel. Wanneer ze gaat voelen heeft Sarina 4cm ontsluiting.. Oh nee, wat een teleurstelling. Ik ben meteen bang voor een sterrenkijker. De weeën lijken bij sterrenkijkers altijd een stuk pijnlijker/ krachtiger omdat het kindje dan toch niet helemaal goed ervoor ligt. Ik deel mijn bezorgdheid met de verloskundige. Ze probeert te voelen hoe het kindje ligt maar durft er geen uitsluitsel over te geven het is lastig te beoordelen. Ze stelt aan Sarina voor om de vliezen te breken en zo het proces te versnellen. Sarina hoeft daar geen seconde over na te denken en roept: “jaaaa doe maar!” Nadat de vliezen zijn gebroken worden de weeën nog sterker. Sarina krijgt er echt moeite mee en ook Sarina haar moeder heeft het daar moeilijk mee. Het is niet gemakkelijk om je eigen dochter zoveel pijn te zien hebben. De verloskundige stelt voor om nog even onder de douche te gaan, dus dat doet ze, Floran gaat met haar mee. Om 12.15u komt Sarina onder de douche vandaan, inmiddels zijn de weeën zo sterk dat je ziet dat haar hele lichaam erop reageert. Het wordt zwaarder en zwaarder. Ik maak minder foto’s maar probeer Sarina zich op haar ademhaling te laten concentreren en ik laat haar mijn hand fijnknijpen. Af en toe wissel ik af met haar moeder zodat ik ook wat foto’s kan maken. Dat zou ik bijna vergeten 🙂 Er wordt niet meer gesproken tussen de weeën door en je merkt dat iedereen het moeilijk vindt. Sarina haar moeder heeft er helemaal rode wangen van en Floran zijn ogen staan steeds zorgelijker. Zelf vind ik het ook niet makkelijk want het voelt zo suf om hier te zeggen wat ze moet doen terwijl ik hier doodleuk zonder pijn een beetje foto’s sta te maken. Sarina haar ogen rollen elke keer weg in haar kassen, maar geen 1x zegt ze dat ze pijnstilling wilt of naar het ziekenhuis wilt gaan. Ze vergaat van de pijn, maar je hoort haar niet, het is ongelofelijk! Ik hoop zo dat bij de volgende toucher de ontsluiting is gevorderd en dat mijn angst voor een sterrenkijker wordt weggenomen….

Op een gegeven moment knijpt ze zo hard in Floran dat Floran er gewoon om moet lachen, omdat er zoveel kracht in zit (hij heeft later blauwe plekken ervan om het te bewijzen), maar ondanks de pijn en het feit dat ze half van de wereld is, ziet ze dat wel en zegt ze keihard: “je mag niet lachen!!!”. Hij voelt zich meteen schuldig. 🙂

De verloskundige zou om 14.30u terugkomen maar om 14u zegt Sarina dat ze persdrang heeft, dus ik bel haar op of ze wat eerder wilt komen. Ondertussen doe ik een schietgebedje dat Sarina 10cm ontsluiting heeft. Om 14.19u wordt er getoucheerd… 8cm.. Dit zijn toch wel allemaal aanwijzingen voor een sterrenkijker.. Ik vraag nogmaals aan de verloskundige of ze kan voelen hoe het hoofdje ligt, maar ze weet het niet. Een sterrenkijkertje kan nog wel goed draaien, maar dan moet je wel zoveel mogelijk van positie verwisselen en Sarina heeft geen puf meer om welke houding dan ook aan te nemen. Ze moet nu ook de persweeën wegpuffen en dat is zo ontzettend moeilijk! Ze wilt niet meer uit bed dus ik motiveer haar om op haar zij te liggen in de hoop dat het helpt. Ik moet nu af en toe mijn tranen wegslikken, want ik vind het zo moeilijk om haar maar hoop te geven en te motiveren om weer een wee op te vangen terwijl ik zie dat ze zoveel pijn heeft en ik continu denk: wat nou als de baby inderdaad niet goed ligt en niet goed meer draait en er niet uit wilt!? Blegh, soms is het niet leuk om zoveel te weten. Voor mij wel weer een teken dat het goed is dat ik geen verloskundige ben, want die verantwoordelijkheid en die keuzes die je moet maken zijn niets voor mij.

We doen alle 3, Floran, Sarina haar moeder en ik wat we kunnen, maar ik merk dat Floran en Sarina haar moeder het ook moelijker en moeilijk vinden. Om 15u moet Sarina overgeven, het is zonde. Ik hoop wel dat dit een goed teken is want dit gebeurt vaker wanneer je bijna of volledige ontsluiting hebt. Vlak erna zegt Sarina opeens: “waar is dat wijf nu, ik moet persen?!?!”. Omdat ze nog niks lelijks heeft gezegd de hele bevalling niet, denk ik dat het nu echt menens is. Ik haal “dat wijf” (het is een schatje hoor, dat vindt Sarina ook, alleen niet op dit moment denk ik haha) beneden op (ze is beneden gaan zitten omdat we al met zoveel mensen in de kamer zijn) en om 15.24 toucheert ze opnieuw: 10cm, halleluja! Het kindje ligt alleen nog steeds erg hoog, dus het advies is om eerst passief mee te persen. Dit betekent dat je toe kan geven aan de druk, maar dat je nog niet actief je benen vastpakt en op volle kracht meeperst. Dit laatste kost namelijk erg veel energie en als de baby nog zo hoog ligt kan je die energie beter bewaren en met passief persen eerst je kindje iets lager krijgen. Kom op Sarina je kan het! Floran duwt ondertussen met een vuist in haar rug, dit kan soms de pijn iets verlichten. In het begin bang dat hij haar pijn doet, zo veel kracht zet hij, maar ze lijkt het amper op te merken. 20 minuten perst ze passief op bed en dan mag ze op 16.10u actief gaan meepersen. Om de zwaartekracht een beetje te helpen gaat Sarina op de baarkruk. Ze perst met alles wat ze kan, maar er is bijna geen beweging in te krijgen. Ze vraagt: “zie je al wat?” en wanneer de verloskundige antwoordt dat er nu nog niets te zien is, maar dat het kindje wel millimeter voor millimeter lager komt, is Sarina erg gedemotiveerd. Voor het eerst zegt ze: “ik weet niet of ik dit kan, of ik dit volhoud”. Oh meisje, ik snap het zo goed, je bent zo hard aan het werk en er is bijna geen resultaat, maar je doet het niet voor niets! Om 16.45u gaat ze terug op bed om toch nog eens passief te persen, want het kost haar veel te veel energie voor te weinig resultaat. Op dit moment is de sfeer echt omgeslagen. Jolanda, de kraamverzorgster van Embrasse kraamzorg, is er inmiddels ook (aanrader trouwens als je graag een goeie kraamverzorgster wilt!!!). Ik zie dat Floran en Sarina haar moeder even naar de gang gaan, ze hebben het allebei zwaar. Gelukkig spreekt Jolanda ze moed in en ik spreek ondertussen mezelf moed in. We zijn nu al zover gekomen, het moet gewoon lukken! Ik zie Sarina een paar keer naar de verloskundige kijken met een blik van: “doe iets” en ik krijg het gevoel dat ze denken dat de verloskundige iets moet of kan doen. Ik zeg daarom hardop dat er op dit moment niet veel is dat de verloskundige kan doen, ze kan de baby er niet uitkijken, helaas. Omdat alles zo goed gaat met de baby hoeft er nog niet ingegrepen te worden, maar als dat wel nodig is dan is de enige optie het ziekenhuis. Dit is het moment dat Floran de mogelijkheden vraagt. De verloskundige zegt dat ze echt denkt dat het thuis geboren kan worden en dat ze het nog wilt proberen. Lukt ’t dan nog niet, dan moeten ze naar het ziekenhuis gaan. Deze woorden geven mij ook weer even moed en ik vraag of we nog een andere houding kunnen aannemen dat misschien net dat extra zetje geeft (of misschien toch de baby in de goede positie voor de uitgang kan laten komen). Ze stelt ‘handen en voeten’ voor. Het kost me heel wat moeite om Sarina op handen en voeten te krijgen, want eigenlijk wilt ze niet meer bewegen, maar ze doet het! De volgende persweeën vangt ze op die manier op en ze perst mee waar ze dat voelt. Ik vergeet helemaal foto’s te maken van dit stukje, ik zit alleen maar op de grond en puf met Sarina mee, moedig haar aan en sleep haar er doorheen van wee naar wee. Om 17u wilt de verloskundige voor de laatste keer proberen actief mee te persen en als het dan niet gaat, dan is de enige andere optie het ziekenhuis. Ik zeg tegen Sarina: “doe je ogen eens open en kijk mee eens aan”, ze kijkt naar me met vermoeiende en ontredderde ogen, ik slik m’n tranen weg en zeg: “je bent nu al zover gekomen, je hebt het al zo fantastisch gedaan, dit laatste stukje kan je ook! Je wilt niet nu nog naar het ziekenhuis, je wilt hier graag thuis in dit bed je meisje op de wereld zetten. Ik weet dat je moe bent, maar ik weet ook dat je het kan. Bij de volgende wee zet je alles op alles en laat je zien dat je het kan. Je kan het, echt!”. Bij de volgende wee gaat ze liggen en ik weet niet waar de kracht vandaan komt, maar ze perst zoals ze nog niet eerder gedaan heeft en jawel hoor, we zien haartjes!!! We zijn allemaal door het dolle heen en de sfeer slaat meteen om. Kom op Sarina, je kan het!!! Mijn broertje weet van de zenuwen niet meer wat hij moet zeggen, ik hoor: “borst op je kin” hahaha. Hij ziet nu ook haartjes en er staat een lach op zijn gezicht. Sarina haar moeder ziet eruit alsof ze vergeet te ademen en ik heb mijn taak van foto’s maken weer opgepakt.

Om 17.32 wordt het hoofdje echt zichtbaar en 8 minuten later, om 17.40u wordt ze dan toch eindelijk geboren!! Floran heeft een lach van oor tot oor, Sarina haar moeder moet onbedaarlijk huilen en Sarina is compleet verdwaasd met haar kindje op haar borst. Ze is er, ze is er eindelijk.

Wat een mooi moment ♥

Ze krijgt de naam Jazlyn Izaira en wat zijn ze trots allebei! Ik had gedacht dat de tranen over mijn wangen zouden stromen, maar dat valt mee op dit moment (al doen ze dat wel terwijl ik dit schrijf), ik ben alleen maar heel trots. Jazlyn doet het meteen heel goed, ze heeft geen moment last gehad van de bevalling en kijkt met hele heldere ogen de wereld in. Al gauw is ze aan het zoeken naar een borst en Jolanda helpt om haar aan te leggen. Ze moet nog een beetje oefenen, maar dat gaat helemaal goed komen. Wat is ze lief! En wat een ukkie <3. Ik ben heel benieuwd hoeveel ze weegt.

Tijdens het hele proces heb ik continu mijn vader en zusje op de hoogte gehouden (voor mijn gevoel heb ik non stop met mijn telefoon in mijn handen gezeten) en ik vergeet nu bijna te appen dat ze er is. Floran gaat hen gelijk bellen. Daarna komt hij terug naar de kamer en zegt hij: “nu wil ik haar even vasthouden” en hij plukt Jazlyn zo van Sarina haar borst af. Wat mooi om te zien! De meeste vaders durven in het begin amper hun kind op te pakken en meestal moet de kraamverzorgster het kindje aangeven, maar bij Floran niet hoor, die pakt haar zelf wel. Een geboren vader dat zie ik meteen (en dat zeg ik niet omdat het mijn broertje is 😉 )! Het is zo mooi om ze zo samen op bed te zien liggen. Ze hebben het goed gedaan, ik ben een mega trotse tante!

Terwijl Sarina wordt gehecht (wat ze vreselijker vond dan de hele bevalling en dat zeggen toch veel vrouwen), gaat Jazlyn even knuffelen met haar oma. Daarna wordt ze gewogen en nagekeken. Ze weegt 3050 gram en is dus inderdaad een ukkie. Na de controles kleedt Floran haar aan, ook dat hoeft niet voorgedaan te worden :-). Sarina gaat even onder de douche en Floran gaat met Jazlyn op de schommelstoel in de babykamer zitten. Bizar dat hij een paar uur hiervoor op dezelfde stoel met een knuffel zat….

Wanneer ik terug de kamer in kom staat de t.v. aan, ik snap niet goed wie er op dit moment t.v. wil kijken, maar laat het maar zo. Later begrijp ik van mijn broertje dat er iemand langs het knopje is gelopen en dat die daardoor aangaat. Wanneer Sarina is gedoucht komen Anne met haar vriend Joram en mijn vader met zijn vriendin Leona (met nog steeds die televisie op de achtergrond haha). Eerst mijn zusje die met een grote lach van oor tot oor binnenkomt en Jazlyn meteen mag vasthouden. Nog zo’n trotse tante! Daarna komt mijn vader en daar moet ik wel een traantje bij wegpinken, het is jammer dat mijn mama er niet meer is, maar ik ben blij dat hij dit met Leona kan delen! Als laatste stel ik mijn camera in en vraag ik aan Joram of hij een foto van mij, Floran en Anne wilt maken en 1 van mij en Jazlyn. Zo sta ik er ook nog op mijn met nichtje :-).

Het is moeilijk om weg te gaan, maar ik moet dit gezinnetje toch ook een keer verlaten. Lieve Sarina en Floran, ik vond het heel bijzonder om erbij te zijn en ik zal in de toekomst nog vele foto’s maken van mijn favoriete nichtje 🙂 ♥.

5 dagen later ging ik terug voor de newbornshoot. Ik had me geen beter model kunnen wensen. Dat belooft nog wat voor de toekomst 🙂

Reacties

Reacties