Poepie! |Een mooie geboortereportage
Jessica en ik kwamen voor het eerst in contact toen ik bijna 2 jaar geleden foto’s maakte van hun gezin. Ze gaf toen Elin, de jongste, nog borstvoeding en daar moest sowieso een mooie foto van komen, wat overigens goed gelukt is 😉
We hadden het toen al over een eventuele derde en dat zowel zij als Michiel het dan bijzonder zouden vinden als ik kon komen fotograferen. In de tijd die volgde hadden we regelmatig contact, want Jessica is ook vrijwilliger bij La Leche League (borstvoedingsorganisatie) en ze heeft haar eigen bedrijf als grafisch vormgever, Yessika.nl. Ze ontwerpt veel voor LLL en ik lever er wel eens foto’s voor aan. Daarnaast zitten we beiden in de “Vrije Geboorte Groep” op Facebook. Deze groep gaat over het eren en beschermen van het natuurlijke geboorteproces. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar het is een groep waar je bewust kan nadenken over hoe je graag je bevalling zou willen doen en wat je rechten zijn en wat je wel en niet zou willen. Een persoonlijke groep met veel informatie.
De geboortes van Joël en Elin waren allebei in het ziekenhuis en hadden ook wel even geduurd. Jessica wilde nu dolgraag thuis bevallen in bad. Het bad had ze ook via dezelfde Facebook groep, waar een aantal baden rouleren die beschikbaar zijn gesteld door vrouwen die graag hun ervaring delen met anderen. Je koopt zelf nog een nieuwe hoes en je kan het bad gebruiken. Het leuke was dat het bad daarna naar mij zou gaan en dat we dezelfde kraamverzorgster, namelijk Jolanda van Embrasse Kraamzorg, zouden hebben. Daarnaast was Jessica overgestapt naar een andere verloskundige praktijk (die meer naar haar wensen luisterde) en dat was dezelfde waar ik ook bij zit. Ik hoopte dus getuige te zijn van een bevalling zoals hopelijk die van mij ook gaat zijn 🙂 Behalve Jolanda, de verloskunde van Verloskundige Praktijk Veere en ik, zou ook Yvette erbij zijn. Yvette ken ik nog van mijn opleiding verloskunde. Ze is zelf bezig met de studie en moest voor een opdracht een zwangerschap volgen en kwam, nadat ik haar bericht op Facebook had gedeeld, bij Jessica en Michiel uit. Als het zover is, staat er dus een heel geboorteteam klaar! 🙂
Met 38 weken zwangerschap ga ik met Denny, mijn vriend, langs Jessica en Michiel om te kijken hoe het bad wordt opgezet en om te zien hoe het licht is in verband met fotograferen. Denny weet dan meteen hoe het bad opgezet moet worden, dus 2 vliegen in 1 klap. Het is eigenlijk heel simpel. We proberen het bad allebei – Jessica en ik- even uit, ik test het licht en dan zijn we er klaar voor! Het is nu wachten op de baby. Jessica en Michiel weten zelf wat het wordt, maar hebben het geslacht voor vrienden geheim gehouden. Ze denken allebei dat het kindje eerder zal komen en ze verwachten de uitgerekende datum van 40 weken (13 april) niet te halen. We gaan het zien, ik heb er in elk geval zin in!
Op 2 april maakt Jessica een groepsapp aan om ons allemaal tegelijk op de hoogte te houden. Er wordt dan al besproken over bevallen en welke dagen handig uitkomen 😉 Leuk hoe je dat met z’n allen bekofstoofd terwijl het toch echt de baby is die het bepaalt. Ik heb net mijn nieuwe camera binnen dus ben er helemaal klaar voor! Maar de baby niet… Er gaat een volle maan voorbij, maar die heeft geen effect. Eigenlijk is het nog lang geen 13 april, maar hierdoor ben je er wel mee bezig en verwacht je toch half/half dat het niet lang gaat duren. We nemen nog een keer de dingen door die een bevalling op kunnen wekken. Baadt het niet dan schaadt het niet, maar het doet allemaal niets. Ik merk dat Jessica zelf al lichtelijk ongeduldig wordt. Harde buiken zijn er wel, maar verder niets. Op 8 april is de controle bij de verloskundige goed, geen bijzonderheden en hoofdje is goed ingedaald. Zaterdag 11 april komen de harde buiken wat regelmatiger, het lijkt een begin te kunnen zijn. We staan allemaal in de startblokken, maar zondag 12 april word ik “gewoon” wakker. Niets. Het is weer stil. Jessica is toch overtuigd dat de baby echt wel komt binnen nu en 3 dagen. Pff, zo wordt het wel extra spannend wanneer je al “zolang” zit te wachten. Maar goed, er is tijd, dus we wachten gewoon lekker door.
Op dinsdag 14 april (1 dag overtijd), wordt er roet in het eten gegooid. Jessica haar bloeddruk is omhoog 🙁 De rest van de onderzoeken was goed, dus het wordt even aangekeken. Strippen ging nog niet, dus weer wachten. ’s Avonds komt de verloskundige thuis langs om de bloeddruk nog eens te meten en die is helaas weer verder omhoog, dus moeten ze naar het ziekenhuis. Balen! Wonder boven wonder mogen ze naar huis en heeft de gynaecoloog haar ook nog kunnen strippen. Een thuisbevalling is nog niet van de baan! Het strippen lijkt ook wat te doen want Jessica heeft die nacht lichte weeën.
Inmiddels zijn we aanbeland op woensdag 15 april. De verloskundige komt ’s ochtends langs en Jessica heeft 3cm ontsluiting. Yeah! Er zit schot in de zaak 🙂 Omdat de bloeddruk hoog is, moet ze toch weer naar het ziekenhuis, maar het geluk staat aan haar zijde, ook deze keer mag ze naar huis en nu lijkt de bloeddruk in elk geval geen obstakel meer te zijn voor een thuisbevalling. Alleen de weeën moeten sterker worden, als de baby op donderdagochtend om 9u niet geboren is, moeten ze terugkomen naar het ziekenhuis, maar daar gaan we nu niet vanuit!
Maar dan zakken de weeën weer wat weg.. zucht 🙁 Zo word je geduld wel op de proef gesteld! Gelukkig komen ze ’s avonds toch weer terug en ze zijn redelijk regelmatig en ook pittig. We zitten allemaal weer stand-by! Om 21u komt de verloskundige en dat wil ik even afwachten, anders lig ik net in bed en moet ik er weer uit. Om 22u val ik bijna om en besluit ik me toch maar klaar te maken voor de nacht. Als ik er dan uit moet is het pech. Om 22.40u komt het berichtje: “5cm ontsluiting”. Normaal bij een derde kindje zou ik dan meteen in de auto springen, maar de verloskundige is naar huis gegaan en belt pas om 1.30u weer om te horen hoe het ervoor staat. Dat doet ze niet voor niets. Ik vraag aan Jessica wat zij denkt en ze zegt: “ga nog maar even pitten”. Het voelt heel dubbel, maar aangezien ik zelf inmiddels 7 maanden zwanger ben, vertrouw ik toch op de verloskundige en ga nog even slapen. Uiteindelijk gaat om 2.30u mijn telefoon: gaat het dan nu echt gebeuren?! Of heb ik het gemist?! Het is Jesscia zelf en ze klinkt heel kalm, heel even denk ik: neee toch?! Maar nee… Weeën zijn nog steeds goed, Michiel is het bad aan het vol laten lopen en de verloskundige komt ook straks. Of ik wil komen. Uiteraard!
Dan gaat het nu toch eindelijk na een heeeeele lange aanloop beginnen! Om 2.55u stap ik binnen bij Jessica en Michiel. Yes, ik ben er en ik ga niet meer weg voordat die baby er is 🙂 Yvette is er al, ze is eerder gegaan om Jessica te coachen zodat Michiel nog een paar uur kon slapen. Michiel is bezig met het bad en Jessica hangt over de bank terwijl Yvette druk geeft in haar onderrug. Er staat een klein schemerlampje aan en de sfeer is rustig.
De verloskundige stapt binnen en doet nogmaals onderzoek. Jessica zit –helaas- nog steeds op 5cm en de baby zit hoog in het bekken. De vliezen breken is daarom geen optie. Daarnaast ligt de baby er op dit moment niet goed voor, het is een aangezichtsligging en in de regel kan een baby op die manier over het algemeen niet vaginaal geboren worden… Als het bad vol zit, stapt Jessica erin. Er verschijnt een lach op haar gezicht, ze vindt het heerlijk!
Na anderhalf uur in het bad gezeten te hebben, waar de weeën toch weer wat afnemen, controleert de verloskundige opnieuw. Nog steeds 5cm… In overleg met Michiel en Jessica wordt gekozen om de vliezen te breken. Misschien is dat net het zetje wat nodig is. Ik hoor Jessica zeggen: “is het vruchtwater helder?!” De verloskundige heeft iets in haar hand wat lijkt op een bloedpropje, maar als ik goed kijk zie ik het wat het is. Het is een verse klont meconium. De baby heeft in het vruchtwater gepoept 🙁 Dag badbevalling, dag thuisbevalling, dag bevalling met eigen verloskundige en eigen kraamverzorgster, dit betekent maar 1 ding: ze moeten naar het ziekenhuis. Echt een hele grote domper en na al het geluk (dat ze weg mochten uit het ziekenhuis de dagen hiervoor) niet iets wat we zo direct verwacht hadden. We geven Jessica en Michiel even een momentje. Jessica baalt en is verdrietig, maar ik vind dat ze zich heel goed houdt. Het is niet anders. Uiteindelijk gaat het erom dat de baby gezond ter wereld komt. Heel knap dat ze het plaatje van thuis in bad bevallen los kan laten. We maken ons allemaal klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Nu hopen dat we daar een leuke, goede verloskundige treffen die de moeite neemt om het geboorteplan te lezen…
Om 6.10u komen we bij het ziekenhuis aan. De lach bij Jessica is weg, maar de weeën vangt ze nog steeds heel goed op, ze heeft de moed nog niet opgegeven! Ze heeft gevraagd of de verloskundige (haar eigen verloskundige) wil blijven en dat doet ze. Hoe geweldig is dat! We treffen het ook met de verloskundige van het ziekenhuis! Het is een vrouw die de tijd neemt om te kijken wie er binnen komt en wat de wensen zijn, heel fijn! De CTG wordt aangelegd en Jessica blijft zelf op de rand van het bed zitten wat ze het liefste wilt. Ze willen absoluut geen schedelelectrode, maar omdat de CTG niet goed registreert wordt dit toch geopperd. Ze blijven bij hun besluit en Yvette, Michiel en haar eigen verloskundige houden de CTG zo goed mogelijk op z’n plek zodat ie toch registreert. Michiel vult ondertussen ook nog alle paperassen in.
Als ze een beetje geacclimatiseerd zijn, wordt er een “plan” gemaakt. De verloskundige van het ziekenhuis wil graag kijken hoe het er nu voor staat. Er wordt opnieuw gekeken, het goede nieuws is dat de baby dieper is gekomen en beter in het bekken ligt, de ontsluiting daarentegen is nog niet echt veranderd. Ze adviseert Jessica om op haar zij te gaan liggen om zo de juiste ligging te stimuleren en daarnaast toch het advies om wat weeënopwekkers te geven voor het duwtje in de juiste richting. De weeën zijn niet echt veranderd na het breken van de vliezen en misschien dat een “snufje” weeënopwekker net het verschil kan uitmaken. Het is iets wat Michiel en Jessica niet willen, maar ze zit nu al uren op 5cm dus dat schiet ook niet op op deze manier. Ze besluiten toch voor het infuus te gaan. Om 7u wordt het infuus geprikt en op de laagste stand gezet.
Jessica vangt de weeën goed op, op haar zij. Michiel geeft tegendruk in haar onderrug en Yvette houdt de CTG op zijn plek. De verloskundige van het ziekenhuis komt straks terug en de verloskundige van thuis gaat even haar spreekuur overdragen. Natuurlijk zegt Jessica op dat moment opeens: ik moet persen! Het is 7.45u.
Ik kijk naar haar en ik zie aan de signalen dat dit nu opeens niet lang meer gaat duren. Ik vlieg de gang op zoek naar 1 van de twee verloskundigen. Ik vind de ‘thuis-verloskundige’ als eerste. Ze komt meteen mee, drukt op de bel en zoekt alvast handschoenen. In principe mag zij de bevalling niet doen omdat het nu medisch is geworden. Jessica draait opeens om en gaat op handen en knieën zitten. Op dat moment loopt de verloskundige van het ziekenhuis binnen. Ze ziet meteen hoe laat het is en knikt naar de ‘thuis-verloskundige’ dat zij het kan doen. Wat fijn! Ze pakt snel haar handschoenen en ik hoor haar zeggen: “voel eens Jessica, je kan het hoofdje voelen”. Wat?!? Het hoofdje?! Nu al?! We staan allemaal verbaasd te kijken. Ooooh ik moet fotograferen!
Tsja, wat zal ik zeggen, zo lang als de start was, zo snel is de finish! Om 8u is Jessica gaan persen en om 8.05u wordt Aaron geboren! Ze pakt hem onder haar benen door aan en het moment is magisch. Op het moment dat ik de foto’s maak weet ik dat dit geweldige moment voor eeuwig is vastgelegd en op de foto ook prachtig is! Niet thuis in bad, niet helemaal volgens hun plan, maar toch precies zoals ze wilden! En dan ook nog met hun eigen verloskundige die een plekje in de foto verdient. Het is mooi! ♥ Aaron laat meteen van zich horen en ziet er goed uit.
Het voelt heel intiem met bijna het hele “geboorteteam” compleet. Na de geboorte is het alleen maar genieten! Michiel knipt de navelstreng door nadat deze volledig is uitgeklopt en Aaron ligt super snel aan de borst. Kan ook niet anders met zo’n moeder natuurlijk. Er is uitgebreid de tijd om van hem te genieten voordat de verloskundige de controles doet. Hij weegt 3330 gram en alle controles zijn goed. Nu kan papa even huid op huid met zijn zoon knuffelen. Yvette vindt het geen probleem om hem even vast te houden 😉 en daarna kan hij lekker bij papa. Bij papa krijgt hij meteen zijn bijnaam “poepie” want hij poept hem helemaal onder! Wanneer Michiel opstaat heeft hij meconium tot op zijn zwembroek (die hij nog aanhad om eventueel in bad erbij te gaan). Dus wanneer mama gaat douchen, is papa zich bij de kraan aan het wassen en is Yvette Aaron aan het poetsen.
Wanneer iedereen schoon is, kan het bezoek komen. Joël (de grote broer) en Elin (de grote zus) staan te popelen! Ze zijn helemaal trots op hun lieve broertje. Wat een mooie afsluiter van deze geboorte.
Lieve Jessica, Michiel, Joël en Elin: heel veel geluk met jullie lieve broertje Aaron erbij! ♥
11 reacties op Poepie! | Een mooie geboortereportage