Het was het wachten waard | Geboortereportage Rotterdam
Op zondagavond 14 juli om 21u krijg ik een sms van Edwin: Anastatia heeft menstruatiepijnen en licht bloedverlies. Dit kunnen voorweeën zijn, maar het kan ook goed zijn dat het is begonnen! Spannend! 8 jaar zijn ze bezig geweest om zwanger te raken en 6 IUI pogingen en 2 IVF pogingen later is het zo ver! Eindelijk zwanger!
En nu.. al die jaren van wachten, testen, onzekerheid en de maanden van genieten, zwanger zijn, fantaseren, lijkt het erop dat ze eindelijk kennis gaan maken met hun wonder. Het wordt een meisje. Dat weet ik en dat weten Anastatia en Edwin, maar anderen weten dat nog niet, dat is een verrassing.
Ik ga verwachtingsvol slapen.
Om 2.50u belt Edwin me wakker. De weeën komen nu goed achter elkaar en ze hebben de verloskundige gebeld. Het gaat allemaal goed. We spreken af dat hij opnieuw belt als ze is geweest. Dat is een half uur later, Anastatia heeft 2cm ontsluiting. De verloskundige komt rond een uur of 6 á 7 weer terug heeft ze gezegd. Ik draai me nog lekker even om.
Maar 3 kwartier later gaat mijn telefoon weer. Ik zie meteen dat het een ander nummer is en ik ben al aan het vloeken in mezelf voordat ik überhaupt heb opgenomen. Het klopt wat ik denk: dit is een andere papa, een andere bevalling die begonnen is en hier moet ik meteen mijn bed voor uit. Zij bevallen in Goes en dit is een tweede kindje. Ik baal als een stekker! Zou dit de eerste keer zijn dat ik een bevalling mis omdat er 2 vrouwen tegelijk bevallen? Ik hoop het niet! Ik hoop dat het in Goes heeeeel snel gaat en dat ik daarna nog door kan naar Rotterdam.
Om iets voor 8u belt Edwin me weer op. Anastatia heeft 5cm ontsluiting en ze gaan nu naar het ziekenhuis. Dit lijkt me het moment om te zeggen dat ik bij een andere bevalling ben. Er is namelijk nog geen baby en ook hier is er net onderzoek geweest en 5cm ontsluiting. Ik vind het zo erg! Ik stel voor aan Edwin dat ik een backup kan sturen als ik het niet red. Ze gaan daar over nadenken. Hij belt even later terug dat ze willen dat ik kom en dat ze hopen dat ik het red. Anastatia krijgt ondertussen pijnstilling in het ziekenhuis want ze is uitgeput. Ze wil het eerst nog zonder ruggenprik proberen en krijgt daarom een morfine pomp.
Om 9.21u krijg ik een sms dat ze nog steeds 5cm ontsluiting heeft. Hier in Goes is nog geen baby, maar ik denk dat dat niet lang meer gaat duren dus ik krijg wat hoop dat ik het misschien toch ga redden. Om 10.40u zijn door de verloskundige de vliezen van Anastatia gebroken. Er is nog steeds geen vordering in de ontsluiting en ze hopen dat dit net het zetje gaat zijn om meer vordering te krijgen. Hier in Goes is de baby geboren, dus als ik hier klaar ben ga ik sowieso door naar Rotterdam, dat zal over ongeveer een uur zijn dus het lijkt erop dat ik het ga redden!
Ik zit om iets voor 12u in de auto, ik begrijp van Edwin dat er nog weinig verandering is. Dat is niet fijn voor Anastatia, maar het betekent wel dat ik er erbij kan zijn. Om 12.38u krijg ik opnieuw bericht van Edwin, er is 6cm ontsluiting en Anastatia heeft geen kracht en puf meer om de weeën , die heel sterk zijn, op te vangen. Daarnaast vordert het gewoon te langzaam en willen ze de weeën sterker gaan maken d.m.v. het infuus. Er is daarom een ruggenprik aangevraagd. Ik weet dat Anastatia het heel graag zonder wilde doen, maar het feit dat ze al heel de nacht en ochtend bezig is en dat de ontsluiting niet vordert, zorgt er wel voor dat een ruggenprik een verstandige keus is op dit moment.
Ik loop om 13.30u de kamer in. Ik verwacht een lege kamer want ik heb net van de verpleging gehoord dat ze nog beneden zijn voor de ruggenprik. Ik had er even niet aan gedacht dat Anastatia haar moeder er bij zou zijn en misschien ook Edwin zijn moeder. En jawel, wanneer ik de kamer binnenloop zitten ze samen op de bank. De gordijnen zijn dicht en de tv staat aan. We maken kennis met elkaar. Anastatia haar moeder is speciaal uit Suriname overgekomen en blijft een aantal maanden hier om met de baby te helpen. Ze is ook al heel de nacht op. Edwin zijn moeder is er vanaf een uur of 11u.
Om 14.30u komen ze terug op de kamer. Anastatia is moe en blij dat ze wat rust kan krijgen. De ruggenprik is meegevallen gelukkig. We openen de gordijnen en ik weet meteen weer waarom ik dit ziekenhuis zo geweldig vind. Wat een uitzicht!! De baby is nog steeds erg actief. Je kan gewoon zien dat ze nog steeds ligt te schoppen. Het is fascinerend om naar de buik van Anastatia te kijken. Wat een energie heeft dit kindje 🙂 In de uren die volgen kletsen we wat, proberen Anastatia en haar moeder wat te rusten, kijken we televisie, wordt het infuus 3x opgehoogd omdat de ontsluiting nog steeds niet hard gaat, wordt de computer op de kamer vervangen (beetje gek moment), krijgt Edwin een “heerlijke” ziekenhuis maaltijd (waar zijn moeder de restjes van opeet) en vragen we ons natuurlijk allemaal af hoe dit kleine kindje er uit gaat zien 🙂 Hun kindje doet het ondertussen fantastisch! Ze lijkt totaal geen last te hebben van de weeën en reageert ook helemaal niet op het ophogen van het infuus. Het is een sterke meid (en ze blijft maar schoppen).
Om 17.45u zegt Anastatia voor het eerst dat ze het gevoel heeft dat ze moet poepen. Dat is een goed teken! Maar aangezien ze in de afgelopen uren al 2x eerder zijn geweest om te controleren, is het ook moeilijk te geloven dat het nu echt zo ver is. Het woord ‘keizersnede’ is al een keer gevallen, omdat de ontsluiting maar zo langzaam gaat. Er komt een verloskundige om te toucheren en bijna tussen neus en lippen door zegt ze: “je hebt 10cm ontsluiting” je mag gaan persen. Opeens verandert de sfeer in de kamer. Alles om ons heen wordt klaar gezet, Edwin neemt zijn positie in naast het bed, Anastatia krijgt instructies hoe ze moet persen en de oma’s kijken verwachtingsvol en gespannen vanaf de bank toe! Om 18.15u mag Anastatia gaan persen.
.. een uur later is ze nog bezig! Maar de kleine doet het nog steeds super goed en er is echt progressie te zien al gaat het heel langzaam. Edwin steunt haar goed! Hij helpt haar elke keer weer rustig te worden tussen de weeën door en je ziet dat Anastatia daar veel aan heeft. Het kost haar zoveel energie. Anastatia haar moeder lijkt schietgebedjes te doen en ik kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe het is als moeder om daar je dochter te zien liggen zonder wat te kunnen doen. Maar dan is het hoofdje zichtbaar. Wat heeft ze veel haar! Edwin wil graag het kindje aanpakken en het aan Anastatia geven en dat doet hij! Onder begeleiding van de verloskundige pakt hij uiterst beheerst hun kleine meisje aan en geeft hij haar aan Anastatia! Daar is ze!
De oma’s vallen elkaar snikkend in de armen, Anastatia lijkt het niet te kunnen geloven en Edwin is al meteen helemaal gek van zijn dochter. Ze heet Chloë en ze is prachtig! ♥ Ze kijkt ook meteen heel wijs de wereld in. Ze heeft totaal geen last gehad van het feit dat de bevalling zoveel uren heeft geduurd. De navelstreng wordt doorgeknipt en even later volgt de placenta. Chloë is al snel aan het rondhappen en wordt voor de eerste keer aangelegd. Ze drinkt meteen! Wat is iedereen trots!
Nadat de hechtingen klaar zijn wordt Chloë helemaal nagekeken. 10 vingers, 10 tenen en alle reflexen zijn goed. Ze weegt 3268 gram. Papa Edwin laat daarna zien hoe Chloë in de buik heeft gezeten en ze ligt zo rustig dat hij haar zelfs vast kan houden met 1 hand! De waaghals 😉
Voordat ik wegga maak ik uiteraard nog een aantal foto’s van het hele gezin + de oma’s en van de eerste keer dat beide oma’s hun kleindochter voor de eerste keer vasthouden.
Je kan wel zeggen dat iedereen heel lang op dit meisje heeft moeten wachten, maar dat het wachten meer dan waard was! Veel geluk met jullie mooie meisje!
10 reacties op Het was het wachten waard | Geboortereportage Rotterdam