Een kleine boeddha | Geboortefotograaf bij de bevalling
Yvonne mailde mij in mei dat zij en haar man Paul, na lang wikken en wegen toch besloten hadden graag een geboortefotograaf bij de bevalling te willen. De uitgerekende datum was 26 juli 2013. Vervolgens moest ik gaan wikken en wegen, want eigenlijk zat ik al aan mijn maximum van 4 bevallingen in die maand. Maar ja.. deze bevalling zou in Zeeland zijn, wat voor mij natuurlijk een thuiswedstrijd is, en ik wilde daarom ook geen nee zeggen. Ik besloot om langs te gaan voor een kennismakingsgesprek. Ze schreef namelijk ook dat ze thuis wilde bevallen en aangezien ze zo dichtbij woonden, leek het me beter om daarheen te gaan, dan kon ik meteen de slaapkamer aan een grondige inspectie onderwerpen 😉
Tijdens het gesprek werd ik meteen uitgebreid begroet door de hond, die het allemaal reuze interessant vond 🙂 Ze waren er eigenlijk al over uit dat ze het graag wilden doen, dus we hebben voornamelijk gezellig zitten kletsen en overlegd wat de handigste opstelling zou zijn in de slaapkamer, zodat zowel de verloskundige als ik er makkelijk langs zouden kunnen. Thuisbevallingen komen steeds minder vaak voor in Zeeland, omdat het niet overal meer mag vanwege de afstand naar het ziekenhuis. Het is daarom extra leuk als het weer eens een keer kan. Als het natuurlijk ook lukt…
Op 25 juli, 2 dagen voor de uitgerekende datum krijg ik een mail van Yvonne met een kleine update. Ze vermaakt zich nog prima met het mooie weer, al dobberend op een zwemband, maar hoopt toch wel echt dat de thuisbevalling door mag gaan. Ze houdt veel vocht vast in haar voeten en handen wat ’s nachts nogal pijnlijk is, dus in dat opzicht mag de baby wel komen. Tijdens het inwendige onderzoek van de verloskundige was er nog niks spannends aan de hand en daarom had ze homeopathische korrels gekregen die de rijping van de baarmoederhals moeten stimuleren en dan zouden ze dinsdag kijken of ze haar konden strippen. Ik moet wel lachen om de woorden “voorlopig gebeurt er dus nog geen fluit”. Zelf vind ik dat niet heel erg om te horen want ik krijg vandaag tot en met zaterdag vrienden uit Zweden op bezoek en het is natuurlijk leuk als ik dan ook gewoon thuis ben 🙂
Op zaterdag 27 juli is het plan om via Delft naar Amsterdam te gaan, maar ’s ochtends (om 8.30u) mis ik –terwijl ik net onder de douche sta- een oproep van Paul. Ik bel meteen terug en hij zegt dat ze denken dat er vandaag wat gaat gebeuren! Die ochtend heeft Yvonne veel vocht verloren (ik vermoed vruchtwater) en er zijn weeën. Nog niet lang en veel (in het afgelopen half uur 5 die 30 sec. duurden), maar wel een begin. Ik vertel hem dat ik eigenlijk op het punt sta om naar Amsterdam te gaan dus dat het fijn is dat hij me zo vroeg op de hoogte heeft gebracht.
Amsterdam lijkt me niet zo’n goed plan meer. Ik twijfel wat ik dan moet doen, want inmiddels weet ik dat thuis wachten niet altijd een goed idee is, aangezien het gemakkelijk nog de hele dag kan duren. Ik besluit daarom om, vlak voor we vertrekken, nog even te bellen met Paul en dan de knoop door te hakken. Dat doe ik om 10u en ik krijg te horen dat het nog hetzelfde is. Ik ga er vanuit, omdat dit een eerste is, dat ik dus nog wel even de tijd heb en daarom gaan we naar Delft en komen we daarna weer terug. Uiteraard vraag ik aan Paul om me op de hoogte te houden.
We rijden in zware regen (code Oranje) over de stormvloedkering (storm is er wel, van die kering zie je niks) naar Delft, hebben daar een heerlijke middag en wanneer we ’s middags terug rijden sms ik Paul om te vragen hoe het daar is. Hij schrijft: “vrij rustig nog. Nu weeën om de 5 minuten bijna 1 minuut lang. Verloskundige komt kijken tussen 4 en 5.” Dat is een perfecte timing! Dan ben ik weer terug in Middelburg. Ik ben blij dat ik toch ben gegaan.
Om kwart over 4 krijg ik weer een appje van Paul. De verloskundige is geweest en Yvonne heeft 4cm ontsluiting! Super! Ze komt om 19u weer kijken en dan besluit ik wat ik ga doen, maar het lijkt erop dat dit echt wel goed doorzet.
Om 19.06u gaat mijn telefoon. Ik zie op mijn scherm dat het Paul is en neem op. Ik ben verbaasd als ik Yvonne hoor zeggen: “Hoi met Yvonne, ik bel je even om te zeggen dat we naar het ziekenhuis gaan.” Ik sta er echt van te kijken dat ze belt. Ze vertelt dat ze 6cm ontsluiting heeft (en dan klink je zo rustig?!) en dat de verloskundige net de vliezen heeft gebroken en helaas heeft het kindje in het vruchtwater gepoept. Het is even een fikse domper dat ze niet thuis kan blijven, maar de gezondheid van het kindje gaat natuurlijk voor. Daarom gaan ze nu naar het ziekenhuis. Ik zeg dat ik er ook aan kom.
Om kwart voor 8 stap ik de kamer binnen in het ziekenhuis in Goes. Yvonne is er nog goed bij tussen de weeën door en vangt ze erg goed op! Ze heeft veel steun aan Paul. Ze zegt dat ze het wel echt even moeilijk vond dat de thuisbevalling niet door ging, maar dat ze er nu ook vrede mee heeft dat ze hier is. Het belangrijkste is hun kindje en die wordt nu goed in de gaten gehouden. Vlak erna komt haar moeder even de kamer binnenlopen, maar die wordt ook zo weer door Yvonne buitengezet. Ze vindt het super lief dat haar moeder er is, maar niet in de kamer bij de bevalling. Oma moet nog even geduld hebben 🙂 Ondertussen wordt er voor de zekerheid een waakinfuus geprikt. Yvonne haar HB is nogal laag en mocht ze veel bloed verliezen dan kunnen ze via het infuus snel vocht toedienen. Yvonne maakt de verpleegster nog helemaal nerveus omdat ze vertelt dat ze zo moeilijk te prikken is, dat in combinatie met mijn camera erop, zorgt er wel voor dat de druk om het in 1x goed te doen hoog is. Uiteraard prikt ze meteen de eerste keer goed, een pro 😉
De weeën worden steeds zwaarder en Yvonne krijgt ook zichtbaar meer moeite om ze op te vangen, ze keert meer in zichzelf. Af en toe zegt ze: “het doet zo zeer” of “ik kan niet meer”. De verloskundige komt om 20.30u opnieuw toucheren en ze heeft al 8cm ontsluiting, ze doet het super goed! Zelf denkt ze daar anders over, want ze denkt dat ze niet meer verder kan. De verloskundige laat haar op haar zij liggen en praat haar moed in en helpt haar mee puffen. Wanneer ze weg gaat, neem ik haar plek in. Yvonne is al zover gekomen, dit laatste stukje gaat ze ook nog kunnen! Paul masseert ondertussen nog steeds onvermoeibaar haar rug en doet precies wat Yvonne zegt. Zonder 1x ergens iets over te zeggen. Hij staat er namelijk voor zijn rug niet heel handig bij, hij is nogal lang en moet voorover bukken om goed bij haar rug te kunnen. Maar je hoort hem er niet over, hij is er om Yvonne te steunen. Ze zijn een goed team samen. Yvonne heeft het zelf bloedjeheet en zegt op een gegeven moment “ik lijk wel een nijlpaard”. Ze doelt op het feit dat ze zo transpireert, al weet ik nog steeds niet wat dit met een nijlpaard heeft te maken 🙂 Paul staat in elk geval snel met een koud washandje klaar.
Voor Yvonne lijkt het waarschijnlijk allemaal een eeuwigheid te duren, maar nog geen 3 kwartier later krijgt ze persdrang. De verloskundige wordt er weer bij geroepen, ze voelt en: 10cm! Om 9.15u begint Yvonne met persen en eigenlijk meteen al is er een deel van het hoofdje te zien! Wat ontzettend snel! De baby zelf ligt op dat moment nog steeds te draaien! Dat is wel echt ongelofelijk, zo’n kleine ruimte en dan nog presteren om met je hoofd te draaien, dat moet gewoon geen pretje zijn voor Yvonne… Wat ook opvalt is dat de baby onwijs veel haar heeft! Zelfs zoveel dat er op een gegeven moment geen hoofdje te zien is, maar er wel een plukje haar uit hangt. Alsof Yvonne een gedeelte vergeten is te scheren. Erg grappig en nog nooit heb ik zoiets eerder gezien 🙂 Paul en ik moeten er om lachen en ondertussen veegt hij tussen de weeën door, de druppels van Yvonne haar gezicht, ze heeft het zo warm….
Omdat het zo snel gaat kan Paul dit niet lang doen, hij moet al zijn handschoenen aantrekken. Hij gaat het kindje aanpakken. Spannend! Hij staat er super geconcentreerd bij terwijl het hoofdje steeds een stukje verder komt. Yvonne heeft weleens gezegd dat ze bang was dat hij flauw zou vallen, maar hij staat er zo vastberaden bij dat dat niet gaat gebeuren. Het hoofdje is er eigenlijk voordat we er erg in hebben, samen met de verloskundige ontwikkelt Paul de schoudertjes en moeten ze zelfs nog even hun best doen voor de heupjes en daar is ze dan! Om 9.48u wordt er een prachtig meisje geboren!
Yvonne kan alleen maar zeggen: “wat is ze mooi, wat is ze mooi, wat is ze mooi, wat is ze mooi Paul, ze is zo mooi, wat is ze mooi, oh ze is zo mooi, Paul kijk nu hoe mooi!”. Ik heb een smile van oor tot oor en ook de verloskundige heeft een smile van oor tot oor. Het is een geweldig moment. Vlak daarna komen bij Paul de emoties. Hij heeft zich zo geconcentreerd om zijn dochter aan te pakken, dat hij nu pas beseft wat er zojuist gebeurd is: hij is papa! Ze krijgt de naam Féline, wat geluk betekent. Het past goed bij haar, want ze is een kleine boeddha met haar bolle wangen! Zeker geen kleine baby en dat met een half uur persen! En dan zegt Yvonne weer: “ik wil niet lullig doen hoor, maar dit is de mooiste baby ooit gemaakt!”. En zo is het! <3
We zijn toch allemaal wel erg nieuwsgierig hoeveel ze weegt, daarom wordt Féline even op de weegschaal gelegd: 4385 gram! Zo, dat is de moeite voor een eerste 😉 Niet gek dat het een kleine boeddha is 🙂 Daarna mag ze weer lekker bij mama waar ze eigenlijk uit zichzelf de borst vindt. Zo heeft de natuur het bedoeld. Ze drinkt meteen lekker! Wij krijgen beschuit met muisjes en wanneer ik Yvonne help om haar een hap te laten nemen van haar beschuitje, bedolven we Féline ook meteen onder de muisjes 🙂
Omdat ze zo groot is, moet er –volgens de curves van het ziekenhuis- naar haar bloedsuiker waarde worden gekeken, 24 uur lang. Ze moeten daarom een nachtje blijven en morgen komt de kinderarts Féline nakijken. Zo klein als dat ze is, krijgt ze dus meteen al een prikje in haar hiel. Maar de eerste uitslag is goed, zelfs erg hoog, maar dat is beter dan te laag. De ouders van Yvonne worden inmiddels ontzettend ongeduldig op de gang. Ik ben wel al gaan zeggen dat alles goed gaat en dat ze er zo bij mogen, maar dat duurt natuurlijk een eeuwigheid voor ze. Wanneer ze dan eindelijk naar binnen kunnen, zijn ze zo trots! Ze hebben vanaf de gang de geboorte gehoord, dus ze zijn zo blij dat ze nu kunnen zien hoe het met hun kind en kleinkind gaat. Vlak daarna komen ook de ouders van Paul en de vriendin van Yvonne. Féline wordt nogmaals geprikt op haar suiker, wat nog steeds goed is en daarna aangekleed. De verpleegster laat nog even het loopreflex zien op mijn verzoek, omdat ik dit altijd zo schattig vind. De andere controles zijn voor morgen voor de kinderarts. Paul kleedt zijn dochter aan en is daar al meteen verbazingwekkend goed in 🙂 Vlak daarna kan hij even lekker kroelen met haar. Ik leg alles vast en maak voordat ik wegga de eerste gezinsfoto.
Over een paar dagen mag ik terug voor newbornfoto’s. Ik kan niet wachten!
Paul en Yvonne: veel geluk met jullie meisje!
17 reacties op Een kleine boeddha