Met een lach en een traan | Foto’s van de bevalling

Met een lach en een traan | Foto’s van de bevalling

Zwanger worden wanneer je wilt, is niet vanzelfsprekend. Sommige mensen doen er jaren over voordat het zover is. Voor Elsbeth en Kees duurde het 3 jaar. 2 IUI pogingen, 1 IVF poging en 2 ICSI pogingen later was het eindelijk zover, bij de allerlaatste ICSI poging was het dan toch raak! Ze waren zwanger!

Op de 9maandenbeurs kwam ik ze voor de eerste keer tegen en vlak erna namen ze contact met me op: wij willen jou bij geboorte van ons kindje hebben, we willen geen moment missen en heel graag foto’s van de bevalling! Omdat Elsbeth graag thuis wilde bevallen en ik toch naar Rotterdam moest voor werk, besloten we om bij hun thuis in Hendrik-Ido-Ambacht het gesprek te hebben. Het was een leuk gesprek en ik zag 2 mensen die met heel veel liefde voor elkaar en voor hun kindje uitkeken naar deze bijzondere dag! Elsbeth vond het wel allemaal heel spannend en was ook wel erg bang dat er ergens iets fout zou gaan. Je zou denken dat ze dan liever in het ziekenhuis zou bevallen, maar ze wilde echt het liefste thuis blijven voor de bevalling.

Op 11 juni krijg ik een mailtje van Elsbeth dat ze een nachtje in het ziekenhuis heeft gelegen. Ze waren naar het ziekenhuis gegaan omdat ze zich een beetje zorgen maakte, aangezien ze de baby zo weinig voelde (dit kwam mede ook omdat de placenta voor lag). In het ziekenhuis bleek dat ze regelmatig harde buiken/ weeën had en ze wilden haar daarom een nachtje houden. Ze moet het vanaf dit moment rustig aan doen. Zij en Kees hadden al continu het idee dat hun kindje eerder zou komen en hierdoor werd dat het gevoel alleen maar versterkt.

Op 17 juni komen ze samen naar Zeeland voor een zwangerschapsshoot. We hebben een leuke middag en ik maak een mooie reportage van een trotse papa en mama! De volgende keer dat we elkaar gaan zien is waarschijnlijk wanneer ze gaat bevallen, spannend!

In de weken die volgen houdt Elsbeth me op de hoogte via whatsapp. In de berichtjes komt elke keer duidelijk naar voren dat ze denkt dat de baby eerder komt, maar hoe meer tijd er voorbij gaat hoe meer ze bang is, dat ze overtijd gaat, of zoals Elsbeth dat zo grappig zegt: “overloopt”. Op 18 juli is ze jarig en ze hoopt op het beste cadeau ever, maar nee, het is een leuke dag, maar geen baby…

Op 26 juli –op een vrijdag- stuurt Elsbeth me weer een update, ze schrijft: “uiterlijk maandag hoop ik te gaan bevallen van ons kleintje. De kans is groot dat de bevalling dit weekend begint en anders word ik maandag ingeleid.”. Ik ben natuurlijk erg benieuwd waarom de kans groot is dat ze dit weekend bevalt aangezien vandaag “nog maar” de uitgerekende datum is en er in theorie nog 2 weken zijn. Ze schrijft dat ze al 2 à 3cm ontsluiting heeft en dat de verloskundige heeft gezegd dat het waarschijnlijk niet lang meer gaat duren. Aha, op die fiets 🙂 Maar waarom dan een inleiding op maandag? Het blijkt dat Elsbeth zich teveel zorgen maakt. Omdat de placenta van voren ligt voelt ze haar baby niet altijd even goed en is ze erg bang dat er iets fout gaat. Daarom zijn ze op haar wens het  naar het ziekenhuis  gegaan. Als ze dit weekend niet bevalt, wordt ze maandag ingeleid. De thuisbevalling gaat dan niet door, maar dat vindt ze niet erg. Ze wil gewoon heel graag hun kindje gezond in haar armen hebben.

In het weekend blijft het stil….

Op maandag 29 juli moeten Elsbeth en Kees zich melden in het ziekenhuis in Zwijndrecht. Kees gaat me op de hoogte houden en wanneer de bevalling goed op gang is, ga ik er ook heen. ’s Ochtends om 8.30u worden Elsbeth haar vliezen gebroken en heeft ze al 3 à 4 cm ontsluiting! Wat een start! Vlak erna, om 9u, wordt ze op het infuus aangesloten om de weeën op te wekken. Ze doen dit zo rustig mogelijk om zoveel mogelijk Elsbeth haar lichaam de kans te geven om eraan te wennen en eventueel het zelf over te nemen. Om 10.15u beginnen de weeën te komen. Er zijn er dan zo’n 2 à 3 per 10 minuten. Dat gaat netjes. Kees schrijft dat met Els alles goed gaat en dat ze de weeën nog goed aankan. Er blijft een stijgende lijn in zitten want om 11u heeft ze 4 weeën per 10 minuten. Kees appt me dat ze het ontzettend goed doet en dat hij nu al trots op haar is! Dat mag ik alleen niet doorvertellen 🙂 Om 11.45u is de dokter langs geweest en Elsbeth heeft 5cm ontsluiting. Dat klinkt goed, ik ga rijden! Weeën worden wel zwaarder schrijft Kees, maar Elsbeth kan nog steeds lachen.

Om 13.15u ben ik in het ziekenhuis in Zwijndrecht. Het is de eerste keer dat ik hier ben en het is een klein ziekenhuis. Wanneer ik op zoek ga naar bordjes “verloskamers” kan ik dit niet eens vinden. Er blijken er maar 2 te zijn, wat gemoedelijk! In de eerste zijn Elsbeth en Kees. Wanneer ik binnen kom ligt Elsbeth op bed en Kees zit er naast op een stoel. Tussen de weeën door heeft Elsbeth nog praatjes voor 10, er worden grapjes gemaakt en er wordt nog gelachen. Ik zeg nog tegen haar: “je hebt nog veel te veel praatjes voor iemand die bijna moet bevallen, als het écht zover is dan heb je niet meer de energie om tussen de weeën door nog vrolijk te doen”. Vlak na mijn binnenkomst komt de verloskundige weer toucheren en Elsbeth zit al op 7cm! Hmm… misschien moet ik mijn woorden terugnemen, misschien gaat het bij Elsbeth anders en gaat ze inderdaad de hele bevalling door tussen de weeën nog grapjes maken.. Ik ben benieuwd!

De weeën worden in de komende uren wel zwaarder. Dat merk je aan Elsbeth en dat zegt ze ook. Ze heeft het ontzettend warm en het wordt moeilijker om ze op te vangen. Om 14u gaat ze daarom even onder de douche. Om zich wat frisser te voelen en om te kijken of het beter gaat in de douche om de weeën op te vangen. Dat eerste lukt, maar dat tweede niet echt, dus na een korte douche gaat ze weer terug in bed liggen. Ze heeft nog wel de puf om even haar haar te borstelen, want in de douche zag ze dat dat nodig was 🙂 Om 15u zegt ze: “ik heb wel het idee dat ik er bijna ben”. Ik hoop dat ze gelijk heeft! Ondertussen blijft ze het fantastisch doen en de rake opmerkingen en grapjes blijven ook. Kees zegt: “ik heb weinig bevallingen meegemaakt, maar…” voordat hij zijn zin af kan maken zegt Elsbeth al: “dit is je eerste sukkel” :-), Kees praat gewoon verder “maar jij doe het echt het beste”. Lief.

De verloskundige zou om 15.30u terugkomen om de toucheren, maar Elsbeth vraagt of ze eerder kan komen. Ze krijgt een druk gevoel en heeft het gevoel dat het niet lang meer duurt. Uiteindelijk maakt het qua tijd niet veel uit, want om 15.25u is de verloskundige er weer. Ze voelt en Elsbeth heeft 8cm. Voor Elsbeth is dit een domper. Het is nu echt zwaar aan het worden, ze voelt al druk en ze had echt verwacht dat ze toch op zijn minst al bij 9cm zou zitten. Ze weet ondertussen niet meer hoe ze moet liggen, staan of zitten, alhoewel de grapjes blijven. Wanneer ze op haar zij in bed ligt en Kees er naast staat kan ze nog zeggen: “schat, ik zit wel op een rare hoogte hoor”, doelend op het uitzicht. Hahaha, ze is er nog wel bij 😉

Omdat ze niet goed weet hoe ze haar weeën nog goed op kan vangen, gaat ze nog eens onder de douche. Ze blijft het ook maar zo warm hebben terwijl het in de kamer echt koel is. Maar goed, wij hoeven niks te doen, zij is een topprestatie aan het leveren! Niet gek dat je het daar warm van hebt. Het uur wat volgt is erg moeilijk. De persdrang wordt erger en Elsbeth weet niet meer waar ze het zoeken moet. Kees blijft haar moed in spreken en ze doet het ook nog steeds geweldig, zelf heeft ze dat idee alleen helemaal niet. Ik zie ook aan haar lijf dat alles klaar is om te persen, zou ze dan misschien toch in één keer “doorgeschoten” zijn naar de 10cm?

De verloskundige komt terug om 16.30u, maar ze heeft nog steeds 8cm 🙁 Het zou toch geen sterrenkijker zijn? Die persdrang is er niet voor niks zou je zeggen. De verloskundige denkt blijkbaar hetzelfde, dus ze haalt het echo apparaat, maar daaruit blijkt gelukkig dat het geen sterrenkijker is. Wat ook ervoor kan zorgen dat de laatste centimeters niet vorderen is een volle blaas, dus ook daar wordt naar gekeken. De verloskundige stelt voor om het nog een half uur aan te kijken, als er daarna niks in de situatie is veranderd dan gaat ze overleggen met de arts. In dit half uur mag Elsbeth niet mee persen, ze moet echt proberen dit weg te zuchten. Zelf heb ik nog geen kinderen, maar ik kan je vertellen met alles wat ik heb gezien en weet van bevallen: persweeën wegpuffen is eigenlijk onmenselijk. Alles in je lijf zegt dat je moet persen en je lijf doet dit eigenlijk ook vanzelf en jij moet daar dan tegen vechten en proberen je te ontspannen tijdens zo’n wee. Niet te doen! Elsbeth maakt nu ook geen grapjes meer, kletst niet meer tussen de weeën door en als ze iets zegt is het voornamelijk dat ze niet meer kan, dat ze niet weet hoe ze het moet doen. Kees wijkt geen moment van haar zijde en probeert elke wee weer met haar te puffen. Ik zie dat het niet goed gaat en besluit me ermee te bemoeien. Soms is het goed als iemand die verder van je af staat je even goed toespreekt en je helpt. Ik weet namelijk dat het kan, ze is al zover gekomen en dit half uur is cruciaal, hierin moet het gewoon gebeuren. Ik zeg dit allemaal tegen Els en dwing haar eigenlijk om uit bed te komen, om de zwaartekracht mee te laten helpen. Ze wil niet, maar ze moet… Ik hoop dat het werkt en dat ze me niet vervloekt op dit moment….

Ze komt uit bed en leunt afwisselend op Kees en op het bed. Elke wee weer puffen Kees en ik op hetzelfde ritme met haar mee en tellen we het half uur af. “Kom op Els, nog maar een kwartier, super Els, deze komt niet meer terug, puf, puf, puf, heel goed, nog 10 minuten!”, voor Elsbeth is dit waarschijnlijk het langste half uur van haar leven, maar ik kan niet anders dan zeggen dat ze zo haar best doet!

Om 17u is de verloskundige terug. De persdrang is alleen maar erger geworden, ik hoop zo dat het geholpen heeft wat ze het afgelopen half uur heeft gedaan… We wachten vol spanning af als de verloskundige toucheert en jaaaaaaaaa, 10 cm!!!! Wat goed!

Het hoofdje mag nog wel wat verder indalen dus dit betekent dat Elsbeth nog niet actief gaat meepersen, maar wel toe mag geven aan de persdrang. De verloskundige gaat ondertussen in de kamer ernaast kijken. Ongelofelijk, zo’n klein ziekenhuis en dan liggen er net 2 mensen precies op hetzelfde tijdstip te bevallen! Voor Elsbeth is het even schakelen dat ze mag meepersen en ze weet niet goed wat ze tijdens een wee moet doen. Ze raakt er een beetje van in paniek. Ik leg daarom mijn camera weer neer en geef haar duidelijke instructies en probeer haar te kalmeren. Het feit dat Kees er heel de tijd is en lieve dingen tegen haar zegt steunt haar enorm! Ze wordt wat rustiger en een kwartier later is de verloskundige terug en mag ze actief gaan meepersen. Ook dat doet ze meteen goed! Het is even oefenen en ook weer spannend, maar al heel gauw zien we een hoofdje. Ze heeft heel veel haar!

Elsbeth luistert ontzettend goed naar de verloskundige en daar wordt het hoofdje geboren! Ze heeft een navelstrengomstrengeling dus die wordt losgemaakt en met de volgende perswee, wordt dit baby’tje echt gelanceerd! Het is een heel gek gezicht, maar opeens “schiet ze erdoor”. De verloskundige kan haar maar net goed opvangen! Ze lag met haar beide handjes langs haar hoofd!

Het is 17.58u en Kees en Elsbeth krijgen een prachtig meisje in hun handen, nog onder de huidsmeer! Ze is heel fijn en heel alert! Ze is prachtig! De trotse papa mag de navelstreng doorknippen en daarna moet Elsbeth nog wel echt even haar best doen, maar 15 minuten later is de placenta er ook. Kees kan niet meer wachten en probeert direct zijn ouders te bellen.. die nemen alleen niet op. Zal je altijd zien op zo’n moment 🙂 Hij probeert daarom Elsbeth haar ouders, die in Noorwegen zitten, te bellen en hoever weg ze ook zijn, die nemen wel op… En dan komt de emotie, met tranen in zijn ogen vertelt hij dat hun dochter Lieke is geboren. Een mooi moment…. Meteen daarna probeert hij zijn ouders nog eens te bellen en uiteraard krijg hij ze dan wel aan de lijn 🙂

Elsbeth wil Lieke graag bij haar houden voor een uur, dus ze wordt heel even snel gewogen, er wordt naar het loopreflex gekeken en dan mag Lieke weer lekker bij haar mama liggen. Hier blijft ze ook het komende uur. Er worden beschuit met muisjes gebracht en Elsbeth en Kees gaan hun lijstje, een echt handgeschreven lijstje, af van wie ze allemaal moeten bellen. Niemand wist wat het zou worden, dus aan iedereen vragen ze: “wat denk je dat het geworden is?”. Veel dachten een jongen. Elsbeth haar ouders nemen de eerste boot terug van Noorwegen, die kunnen niet wachten!

Lieke begint al gauw te sabbelen en te zoeken dus ik help Elsbeth om haar voor de eerste keer aan te leggen. Ze heeft het snel door en ligt meteen al 10 minuten aan de borst te drinken <3 Kees zit er trots naast! Daarna mag ze even bloot op bloot bij papa en nadat ze haar knuistje heeft gevonden ligt ze lekker rustig bij hem.

Na anderhalf uur mag papa haar aankleden. Het is altijd even oefenen met zo’n kleine uk, maar hij heeft het al gauw door 🙂 Elsbeth staat ondertussen onder de douche. Nadat Lieke is aangekleed en Elsbeth klaar is, verhuizen we naar een andere kamer en komt het eerste bezoek: de ouders van Kees die hun 30^e (!) kleinkind komen bewonderen! Ik maak nog wat foto’s van het andere bezoek dat binnenkomt en natuurlijk nog een foto van het gelukkige gezinnetje en ga dan naar huis. Een deel van het bezoek moet van ver komen, dus dat gaat wat langer duren. Ik ga binnenkort nog wel terug voor een newbornshoot en dan kan ik ook de andere trotse opa en oma ontmoeten.

Lieve Kees en Elsbeth: jullie hebben lang op haar moeten wachten en je kan wel zeggen dat ze een bijzonder wondertje is! Geniet van jullie mooie meisje <3

Reacties

Reacties