Spanning door schouderdystocie en een placenta die niet wil komen | Geboortefotografie Reusel
Lindsey is de jongste moeder die me tot nu toe heeft benaderd. Toen ze me mailde in mei was ze 22 jaar oud en zwanger van de 2e en, schreef ze, “ik wil dol graag deze bevalling laten vastleggen!” Ik weet nog dat ik terug mailde dat ik het zo leuk vond dat ze zo jong al de tweede kreeg (want dat hoor je niet vaak meer) en al helemaal dat ze het graag gefotografeerd wilde hebben.
In juni kwam ze samen met haar man Tijmen (toen ze 18 was waren ze getrouwd) en hun zoontje Tygo van toen 3,5 jaar. Het was een heerlijke zonnige dag, dus we hebben lekker in de tuin gezeten en kennis gemaakt. De bevalling van Tygo was heel snel gegaan, in 6 uur was hij er. Het was een thuisbevalling en alles was goed gegaan. Hij was met 39 weken en 2 dagen geboren. Gezien de voorgeschiedenis en de snelle bevalling zou het wel belangrijk zijn dat ik meteen zou gaan rijden als het zover was, want anders zou ik het natuurlijk geheid missen.
Toen Lindsey de 39 weken en 2 dagen voorbij ging was dat wel even een domper, want stiekem hoop je toch dat als de eerste rond die tijd wordt geboren dat de tweede dat misschien ook doet. De volgende domper was toen ze de uitgerekende datum passeerde…. geen baby. De laatste weken waren zwaar geweest vanwege een nierbekkenontsteking en een dubbele oorontsteking. Dat in combinatie met de zorg voor Tygo was niet makkelijk. Gelukkig had Tijmen zorgverlof op zijn werk kunnen opnemen om thuis te helpen, maar de baby mocht nu echt wel komen!
Op 7 november (3 dagen na de uitgerekende datum) stuurt Lindsey me een berichtje dat ze gestript is bij de verloskundige en al 4cm ontsluiting heeft! Nou, dat is een cadeautje. Het rommelt ook wat, maar verder gebeurt er niet veel. We besluiten om elkaar verder op de hoogte te houden via whatsapp, maar het is niet nodig, die baby zit lekker waar hij zit. Er gebeurt niks. Ook een tweede keer strippen later in de week heeft niet het gewenste effect.
Op woensdag 13 november, wanneer er voor mij een andere bevalling in Oss (een uur van Reusel vandaan) is begonnen, belt Tijmen me op om me te informeren over de stand van zaken. Lindsey heeft inmiddels 5cm ontsluiting (zonder weeën) en als er vannacht niks begint, dan worden morgen om 8u, thuis, haar vliezen gebroken. De vraag is of ik daar dan al bij kan zijn omdat de verloskundige verwacht dat het nogal snel zou kunnen gaan. Ik vertel hem eerlijk dat er in Oss ook een bevalling bezig is en dat ik hoop dat ik het haal.
Uiteindelijk komt alles precies uit en kruip ik van woensdag- op donderdagnacht om 3u in een bed in Oss zodat ik 3 uur later vanuit daar naar Reusel kan rijden. Ik ben wonderbaarlijk op tijd en om 8u stap ik binnen. De verloskundige is er al en Tijmen staat me op te wachten. Lindsey ligt op bed klaar om haar vliezen te laten breken en Tygo loopt wat heen en weer voordat hij straks naar school gaat. Hij laat me tussendoor ook nog even zijn mooie verzameling van Angry Birds zien, die zijn op dit moment een stuk interessanter dan een broertje die komt 🙂 Wanneer de vliezen worden gebroken is het vruchtwater helder dus Lindsey en Tijmen mogen thuis blijven voor de bevalling. De weeën moeten nu vanzelf op gang komen en als dat niet voor 14u is gebeurd, dan moeten ze alsnog naar het ziekenhuis om daar de weeën op te wekken. 14u lijkt met mijn slaperige hoofd opeens heel ver weg en ik vraag me af waarom ik hier ook al weer zo vroeg ben 🙂 Tegelijkertijd denk ik dat het een goeie keus is, want als het gebeurt, is het misschien wel zo voorbij. De verloskundige gaat weg en wij gaan naar beneden om daar een kopje thee te drinken.
Ik merk aan Lindsey dat ze wel al wat harde buiken heeft, dus ik heb goede hoop dat de weeën dan ook niet lang meer op zich zullen laten wachten. Terwijl we de mogelijkheid overwegen om een matrasje voor mij neer te leggen, zodat ik nog even kan slapen en ze niet het gevoel hebben dat we hier met z’n allen op weeën zitten te wachten, zegt Lindsey: “ik moet naar boven en liggen.” Het is op dat moment 9.10u.
Ik wil er niet meteen achter aan hollen, maar wanneer ik 5 minuten daarna Tijmen hoor bellen met de verloskundige ga ik toch maar boven kijken. Het is zo gek om te bevatten wat ik daar zie, Lindsey ligt met zware weeën op bed. Van niks, naar dit! Het lijkt zelfs wel alsof de baby er al zo gaat zijn, ik weet niet waarom, maar voor de zekerheid was ik mijn handen, want ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat de verloskundigen terug zijn (het zijn er 2).
Het zijn zorgen voor niks, want om 9.30u zijn ze alweer terug. Lindsey heeft ondertussen echt zware weeën en het zweet staat op haar voorhoofd. Er wordt inwendig onderzoek gedaan en ze heeft 7cm, het gaat snel. In de drie kwartier die volgen gebeurt er zoveel dat ik niet eens besef dat ik tijden moeten opschrijven. Al heel gauw daarna heeft ze persdrang maar omdat er nog “een randje” (net geen volledige ontsluiting) zit zoals dat heet, mag ze nog niet meteen persen. Iets voor half 11 zijn de persweeën niet meer te houden en precies een uur en een kwartier na de eerste wee (!!) is het hoofdje al geboren!! Tijmen staat klaar om zijn zoon op te vangen, want dat wil hij graag. On-ge-lo-fe-lijk wat snel. Ik kan het nog niet bevatten eigenlijk.
Maar dan… dan wil het schoudertje niet komen. Bij 1% van de bevallingen kan het zo zijn dat het schoudertje van de baby blijft hangen achter het schaambeen van de moeder. Dit heet schouderdystocie en kan heel gevaarlijk zijn. Als het hoofdje eenmaal geboren is, moet het niet te lang duren voordat de rest van het lijfje geboren gaat worden. Ik merk dat ik het heel spannend vind en dat de spanning in de kamer ook stijgt, maar de verloskundigen reageren snel. Lindsey moet op handen en knieën draaien en waar die kracht in een vrouw vandaan komt weet ik niet, maar zonder twijfel, zonder vragen, draait ze in 1x van haar rug –met het hoofdje tussen haar benen- op handen en voeten. De ernst van de verloskundige was duidelijk te horen. In deze positie komt er meer ruimte in het bekken en zijn er verschillende manoeuvres die een verloskundige kan uitvoeren. Ik merk dat ik ben gestopt met veel foto’s nemen, ik vind het te spannend en ik wil de verloskundige niet nerveus maken door het fotograferen. In mijn hoofd denk ik alleen maar als een mantra: kom eruit, kom eruit, kom eruit, kom eruit, KOM ERUIT!!!! Tijmen staan inmiddels weer bij het hoofdeinde om Lindsey te steunen. Oooh kom er uit, er uit!
Na wat een eeuwigheid lijkt te duren (maar later anderhalve minuut blijkt te zijn), wordt uiteindelijk toch een jongetje geboren! Hij heeft heel even tijd nodig om van de schrik te bekomen, maar gaat al snel huilen. Pfieuw… ik sta te trillen op mijn benen. Hij is er!!!!! Iedereen heeft even een momentje nodig heb ik het idee, maar dan zegt de verloskundige: “draai je maar om Lindsey” en legt hun kindje in haar armen. Wow.
Ik loop even naar Tijmen om te vragen hoe het met hem gaat, maar het gaat goed, hij is trots! Ik heb het gevoel dat hij de ernst er niet zo van in heeft gezien en dat is maar goed ook. Alles is goed gegaan, hij is er! Lindsey is in tranen en Tijmen staat er bij met een lach van oor tot oor! Het ziet er naar uit dat het een flink kereltje is en hij krijgt de naam Jace ♥
Vlak hierna wordt de navelstreng doorgeknipt want de placenta moet nog komen. Helaas is daar geen beweging in te krijgen. Jace wordt nog aangelegd, maar ook dat helpt niet. Na een half uur is de placenta er nog niet en omdat het ziekenhuis best een stukje rijden is, wordt besloten om de ambulance te bellen. Ook dit gaat allemaal weer heel snel. Jace wordt gewogen (hij weegt 4540 gram!) en aangekleed. Lindsey wordt even opgefrist en aangekleed en Tijmen moet de spullen pakken en de maxicosi klaar zetten. Even later staat de ambulance al klaar. In de tussentijd is er nog 1x naar de placenta gekeken en heb ik dezelfde mantra –kom eruit, kom eruit, kom eruit- nog eens gedaan, maar helaas. Lindsey moet mee met de ambulance en Tijmen rijdt er met Jace en de verloskundige achteraan, daarna de andere verloskundige en daarna ik. Naar het ziekenhuis in Veldhoven.
Als we aankomen op de kamer is het er druk. Met ons 4-en nu erbij zijn er ongeveer 9 mensen in de kamer. Lindsey ligt deels achter een gordijn en Tijmen gaat naar haar toe. Ik loop maar niet meteen mee, wat dat is misschien iets teveel mensen achter 1 gordijntje. Ik kan wel haar gezicht zien en ze ziet er uitgeput en een klein beetje radeloos en bang uit. Er wordt van alles gedaan, een infuus is al aangelegd en ze zijn nog steeds aan het proberen om de placenta handmatig te verwijderen. Als dat niet lukt moet ze naar de o.k. en onder een lichte roes verwijderen ze de placenta daar dan. Ik snap dat het allemaal veel is voor Lindsey. Net 4 uur geleden werden haar vliezen gebroken en dacht ze een rustige thuis bevalling te hebben. Als je bedenkt wat er in de afgelopen 4 uur allemaal gebeurd is….
Uiteindelijk lukt het de gynaecoloog toch om de placenta handmatig te verwijderen! Wat goed! Wanneer ze hem wegen weegt ie meer dan 800 gram, dat is een behoorlijke placenta! Het is wel voor iedereen een opluchting dat die eruit is. Ondertussen wordt er ook naar Jace gekeken, omdat hij een flinke baby is. In het ziekenhuis is het dan protocol om hem op suikers te prikken en dat wordt nu voor de eerste keer gedaan.
Ik durf nu wel achter het gordijntje te gaan kijken en even tegen Lindsey te zeggen dat ze het zo geweldig heeft gedaan en dat haar zoon prachtig is. Ze zegt zelf dat ze het nog niet allemaal kan beseffen. De tranen komen wanneer ze hoort dat ze een klein schaafwondje heeft en dat er toch een hechting voor nodig is. Van te voren had ze al gezegd dat ze dat eng vond en niet wilde (bij de eerste was het niet nodig is) en dit is net de druppel met alles wat er al gebeurd is. Wat daarna gebeurt, is eigenlijk wel grappig want de hechting wordt gezet (het is er echt maar 1), zonder dat het zeer doet en de verbazing en opluchting is van haar gezicht te lezen 🙂
Nadat dit klaar is, wordt alles opgeruimd en gaat iedereen de kamer uit. Rust! Jace wordt lekker bij zijn papa gelegd en daarna bij zijn mama, ze kunnen eindelijk eens met z’n drietjes bijkomen. Daarna wordt Jace nogmaals nagekeken hier in het ziekenhuis, de beschuit met muisjes worden gebracht en Jace wordt opnieuw aangelegd, wat super goed gaat! Dat is erg fijn, want met Tygo was het lastiger geweest en Lindsey is blij dat Jace zo goed aanhapt.
Vlak daarna komt Tygo met zijn oma. Oma heeft gezegd dat papa en mama een verrassing hebben en Tygo heeft gezegd dat hij denkt dat hij een nieuwe angry bird krijgt haha. Hij komt verwachtingsvol de kamer binnenlopen en wanneer hij hoort en ziet dat de verrassing een baby broertje is, is hij eerst een beetje verlegen. Hij moet vast even schakelen, want een broertje is toch wel wat anders dan een angry bird 🙂 De verlegenheid duurt niet lang en daarna is hij nieuwsgierig en trots! Hij wil meteen van dichtbij kijken en zijn broertje vasthouden. Het is aandoenlijk om te zien. Zo schattig! Hij wil hem eigenlijk niet meer loslaten, maar ik moet nog een paar foto’s voor het geboortekaartje maken, dus hij moet hem –met pijn in zijn hart – even afstaan aan mij. Daarna krijgt hij zijn broertje uiteraard meteen terug. Wanneer ik hem vraag of zijn broertje niet veel leuker is dan een angry bird, moet hij zo lang nadenken dat we allemaal in de lach schieten!
Ik maak nog wat mooie eerste foto’s van het hele gezinnetje en ga dan enorm dankbaar naar huis. Dankbaar dat alles weer goed gegaan is en dat de wereld weer een gezond mensje rijker is!
Lieve Lindsey, Tijmen en Tygo: geniet ervan!
11 reacties op Spanning door schouderdystocie en een placenta die niet wil komen