Wachten duurt lang.. | Geboortereportage België

Wachten duurt lang… | Geboortereportage België

Vanaf het moment dat ik voor mezelf begonnen ben, ben ik bang dat ik een keer een afspraak ga vergeten. En ja hoor… eens moet de eerste keer zijn..

Het is zondag en het heeft gesneeuwd. Ik heb een gloeiende hekel aan sneeuw en kou en aangezien mijn agenda leeg is voor die dag besluit ik helemaal niks te gaan doen en niet naar buiten te gaan. Op het moment dat om 12u de bel gaat zit ik dus, net zoals mijn vriend, in m’n pyjama. Ik roep nog iets over een collecte en “ik doe wel open” en daar staan ze… 2 mensen, 1 zwanger, zonder collectebus… Oh oh…

Ik wist natuurlijk meteen dat er ergens iets niet goed was gegaan en met 100 verontschuldigingen laat ik ze binnen. Gelukkig dat ik thuis ben, want ze komen uit België en dan ook nog met die sneeuw… Wat een slechte eerste indruk! Zelf vinden ze het geen probleem gelukkig. Ik heb Kim al via de mail gesproken en ze is nu samen met haar man Tom hier. Ik blijf me ongemakkelijk voelen en verontschuldigen en zij blijven zeggen dat het geen probleem is. En dan natuurlijk ook nog met zo’n aangenaam beleefd Belgisch accentje 🙂

We hebben een leuk gesprek en ze besluiten meteen ter plekke om een geboortereportage te boeken (zou het mijn mooie pyjama zijn? 😉 ). Kim is op 4 juli uitgerekend en wil proberen om zonder ruggenprik te gaan bevallen in het ziekenhuis. Het is een jongetje dat weten ze al.

Op 12 juni belt ze me terwijl ik een newbornshoot heb. Ik neem op voor de zekerheid, ze zal toch niet al weeën hebben? Dat blijkt niet het geval, ze wilde even wat vragen en checken of het telefoonnummer wel werkt. Achteraf is het misschien al een voorgevoel geweest? Want op 14 juni (terwijl ik bij een andere bevalling ben) belt Tom me op: de vliezen zijn gebroken! Ik heb even lichte paniek, want ik kan hier voorlopig nog niet weg. Ik zeg het wel eerlijk tegen Tom, maar ze zijn nu in het ziekenhuis en daar hebben ze gezegd dat het echt nog even kan duren voordat de weeën komen. Als ze niet vanzelf komen dan gaan ze pas de dag erna, op zaterdag, inleiden. Ik hoop maar dat het goed komt! We spreken af dat ik een berichtje stuur als ik klaar ben en hij doet hetzelfde wanneer er veranderingen zijn.

’s Avonds laat heb ik nog niks gehoord. Ik rij uitgeput naar huis en hoop heel erg dat de weeën dan nog even wegblijven want ik ben niet in staat om zonder slaap naar België te gaan rijden. We bellen nog even met elkaar, maar het is nog steeds rustig. Zoals gepland gaan ze morgenochtend vroeg beginnen met de inleiding. Tom belooft me om me te laten slapen zolang er niks bijzonders gebeurt. Dat is een fijne gedachte 🙂

Zaterdagochtend om 8.24u krijg ik een smsje van Tom. Ze hebben Kim om 5u een tablet gegeven om de baarmoederhals te laten verweken. Ze heeft op dat moment 1,5 cm ontsluiting. Om 9u komt de gynaecoloog terug om te kijken hoe het dan is. Ik lees dit slaperig en ben heel blij dat het er nu naar uitziet dat ik er gewoon bij zal zijn.  Het blijft de rest van de ochtend stil.  Om 12.30u hebben we nog eens contact. Ik begrijp van Tom dat Kim inmiddels 2 tabletten heeft gehad en dat ze om 15u de 3^e krijgt. Als daar de weeën niet vanzelf mee op gang komen, krijgt ze een infuus die de weeën zal gaan opwekken. De dag gaat langzaam voorbij en op het einde van de middag heb ik Tom aan de telefoon. Hij is duidelijk gespannen. Hij geeft aan dat hij het moeilijk vindt, dat hij niks kan doen en niet weet wat er gaat gebeuren en hoe lang het allemaal nog gaat duren. Zijn moeder is ook erg nerveus omdat het allemaal zo lang duurt en daar wordt hij weer nerveus van. Ik stel hem gerust dat dit juist goed is. Het is beter om je lijf de kans te geven zelf te beginnen dan meteen met “paardenmiddelen” aan te komen zetten. Hij klinkt iets meer gerustgesteld. Er is opeens in korte tijd ook zoveel gebeurd en er worden allerlei beslissingen genomen waar je als a.s. vader geen weet van hebt, ik snap dat je je dan zorgen maakt.

Om 17.46u komt dan eindelijk het berichtje dat Kim weeën heeft gekregen. Niet uit zichzelf helaas (via het infuus), maar ze zijn er! En ze heeft bijna 3cm ontsluiting. Als bij het volgende onderzoek blijkt dat ze is gevorderd ga ik rijden. Dat is uiteindelijk om 20u. Ze heeft dan 3,5cm en de weeën komen snel achter elkaar. Ik ga op mijn gemakje die kant op!

Om iets voor 22u kom ik aan in het ziekenhuis in Turnhout. De vroedvrouw (om het in de Vlaamse sferen te houden) komt me tegemoet en zegt dat het nog wel lang kan gaan duren of dat het een keizersnede gaat worden. Voor mij komt dit als een donderslag bij heldere hemel, ik heb veel gemist blijkbaar toen ik in de auto zat… Als ik de kamer binnen stap hangt er een rustige sfeer. Ik zie meteen dat Kim een ruggenprik heeft gekregen. Tom zit naast het bed met zijn voeten op een bal (zo een waar je op kan zitten als je weeën hebt). Er staat een klein lichtje aan en voor de rest is het donker. Tom begint te vertellen en nu pas wordt het allemaal duidelijk voor me.

Kim haar vliezen zijn afgelopen vrijdagochtend (het is nu zaterdagavond) gebroken in het ziekenhuis tijdens een controle. De laatste weken hield ze namelijk ontzettend veel vocht vast. Ze laat haar benen zien en ik schrik ervan, ze staan helemaal strak gespannen. Omdat de arts zich er toch wat zorgen over maakte (i.v.m. vocht en een hoge bloeddruk), stond ze al streng onder controle. Toen haar vliezen braken moest ze meteen in het ziekenhuis blijven. Ze zijn hier dus al sinds vrijdagochtend en gingen van het ene onderzoek naar het andere, maar er gebeurde maar niks. Pas toen het infuus aan het einde van de middag werd opgestart begonnen de weeën. Die waren meteen heel snel en heftig achter. Kim wilde het ontzettend graag zonder ruggenprik te doen, maar omdat de weeën vanwege het infuus zo snel en heftig waren, ze het al een paar uur zelf aan het doen was en daar volledig uitgeput van raakte én daarnaast de ontsluiting niet vorderde, had ze geen keus helaas. Om 21u heeft ze een ruggenprik gekregen. Het gaat nu beter met haar, maar ze is wel vreselijk moe. Ook Tom is erg moe. Ze hebben beiden weinig geslapen sinds ze hier zijn. Ze twijfelen in het ziekenhuis of de baby wel door het bekken past en daarom, als er straks bij de volgende controle geen vorderingen zijn, zal het een keizersnede worden. Poe, er is al een hoop gebeurd! Er zit niks anders op dan het volgende onderzoek af te wachten.

Om 23u komt de arts opnieuw. Tom staat vol verwachting te kijken wat ze gaat zeggen. Allemaal trouwens… Kim is qua ontsluiting niet veel verder gevorderd, ze heeft nu 4cm, maar het hoofdje van de baby is wel lager gekomen. Er wordt daarom besloten om het eerst nog verder aan te kijken. Met de baby gaat het goed, dus er is ook tijd om het aan te kijken. Wanneer de arts weg is stel ik voor dat het misschien het beste is om allemaal te gaan slapen. Kim is op en die heeft haar rust hard nodig en hetzelfde geldt voor Tom (en voor mij trouwens, gezien de bevalling waar ik vandaan kom). Kim doet haar ogen dicht, Tom gaat op de sofa en ik pak een stoel met een kussen.

1u – 2u later, komen ze weer kijken. We hebben allemaal een beetje liggen dommelen, maar zijn nu wel echt moe. Gelukkig heeft de arts goed nieuws: 8cm! Wat fijn. We moeten weer de komende 2 uur afwachten. Ik verhuis met mijn kussen naar de grond en val daar in slaap, Tom op de sofa en Kim probeert wat te slapen in bed.

3.15u. We zijn allemaal slaperig. Het enige wat je hoort in de kamer is de hartslag van de baby. Er wordt weer inwendig onderzoek gedaan. Ik kijk slaperig op en Tom komt uit de stoel. Kim heeft 10cm ontsluiting! De baby is alleen nog niet ver genoeg ingedaald en omdat het zo goed met hem gaat, willen ze toch nog afwachten of ie dat niet meer gaat doen. Zo kan Kim haar krachten besparen. Ze wordt goed in de gaten gehouden met haar bloeddruk en ook de kleine wordt goed in de gaten gehouden. Weer wachten dus…

5.15u. De baby is iets meer gedaald, maar nog niet genoeg. Ik kom uit “mijn holletje” van onder de tafel gekropen en Tom gaat zich opfrissen in de badkamer. Hij zegt: “ik ga pas gerust zijn als ie er is”. Ik snap het… Ze zijn hier inmiddels al 48 uur en er is nog geen baby. Dat is lang als je er zo naar uit kijkt om je kleine te zien én dat is lang om zo je vrouw te zien terwijl je niks kan doen.

7.15u. Kim moet overgeven, het is zonde. Het is nu 4 uur geleden sinds ze 10cm ontsluiting had. Met de kleine gaat alles nog steeds goed, maar ze moet nu wel gaan persen. Ze is er klaar voor. Om 7.25u start ze met persen. In het begin is het nog spannend of Kim hem “het bochtje om krijgt”. Maar dan opeens zegt de arts: “jaaaa dit gaat lukken!”. Ze is dan ongeveer een half uur bezig en dit geeft iedereen moed. Ik vind het super knap van haar! Tom doet ook volledig met haar mee. Als zij perst, perst hij. Zijn handen knijpen net zo hard in het bed als die van Kim en hij ziet net zo rood (van zijn adem in te houden) als Kim na een perswee. Ze zijn echt samen aan het bevallen! En dan gaat het opeens snel en –na lang wachten, geduld hebben en zenuwen- wordt om 8.14u een prachtig, klein jongetje geboren! Kim kan het haast niet geloven en bij Tom zijn er tranen van blijdschap! Hij heet Nino <3

Hij wordt meteen even nagekeken door de kinderarts omdat de vliezen zolang gebroken waren, maar hij doet het heel goed. Hij ziet snel roze en laat zich uit volle borst horen. Hij weegt 3065 gram en is 48cm lang. Na de controles mag hij lekker bij papa liggen. Kim voelt zich helaas nog niet zo goed en wordt streng in de gaten gehouden. Na een uur gaat het langzaam beter en kan Nino lekker bij haar gaan liggen. Hij wordt heel rustig van de stemmen van Tom en Kim.

Niet veel later drinkt hij voor het eerst aan de borst. Tom is even weg om iedereen te bellen dat Nino is geboren en vlak daarna zijn zijn ouders in het ziekenhuis. Ze mogen niet naar de verloskamer komen dus ik loop met Tom even mee de gang op. Zijn moeder is in tranen. Van blijdschap en van opluchting! Het is een mooi moment daar in de gang!

Gelukkig willen ze in het ziekenhuis wel een uitzondering maken –super lief!- en mogen de trotse opa en oma toch Nino even bewonderen. Ik maak daar wat mooie foto’s van, dan maak ik nog wat foto’s voor het geboortekaartje (al ligt Nino het liefst bij zijn papa of mama) en dan laat ik dit kersverse gezinnetje alleen. Ze hebben hun rust hard nodig en ik heb een prachtige reportage kunnen maken.

Lieve Kim en Tom, bedankt voor het vertrouwen ondanks de pyjama 😉 en heel veel geluk met lieve Nino!

Reacties

Reacties