The day after

The day after

Als ik wakker word ligt hij niet naast me. Ik weet niet of hij al is opgestaan of dat hij er nooit heeft gelegen. Ik lijk wel een kikker met mijn opgezwollen ogen. Ik ben niet meer boos, alleen maar heel erg verdrietig. Wat een kutnacht. Gelukkig zijn de Zweedse vrienden al vroeg op een fietstocht gegaan, want die zou ik niet onder ogen kunnen komen.

Ik ga naar beneden en de sfeer is daar vreselijk. Hij zit aan tafel. Ik ga tegenover hem zitten. Hij kijkt me in eerste instantie niet aan. Ik zeg niets. Hij zegt niets. En dan kijkt hij. Hij heeft geen kikkerogen maar dat is niet nodig, hij is net zo verdrietig.

We kijken elkaar aan. Het is stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Sorry?

Sorry dat we toch doen wat we niet wilden? Sorry dat we in alle valkuilen stappen die we zo wilden vermijden? Sorry dat ik zo graag een baby wil? Sorry dat we toch ruzie maakten terwijl we afgesproken hadden dat niet te doen? Sorry dat we niet met elkaar naar bed zijn geweest?

………

En weet je wat ik eigenlijk nog het ergste vind? Dat ik zelfs op dit moment me nog afvraag of het nog niet te laat is, of we misschien, als we nu toch met elkaar naar bed gaan, toch nog op tijd zijn voor dit eitje? Dat is toch erg?!

Dan zegt Denny sorry. En ik ook.

“Dit moeten we nooit meer doen!” “Nee, dit moeten we nooit meer doen…” “Maar schat, het kan echt maar 1x in de maand. Dat komt misschien niet altijd uit, maar als we dit echt graag willen dan moeten we daar ons best voor doen anders moeten we straks echt dat medische circuit in…” Hij knikt langzaam. “Zouden we nu nog op tijd zijn?” “Nu bedoel je?!”.

Ik moet er weer van huilen, want iets lievers had hij eigenlijk niet kunnen zeggen. We kunnen het altijd proberen.. toch…?