Ik wil niet 🙁
Ik ben weer ongesteld geworden… Dat betekent dat we kunnen beginnen in Gent. Je zou zeggen dat ik daar blij mee zou zijn, maar het is alles behalve dat.
Ik ben verdrietig en niet zo’n beetje ook. Ik sta avond eten klaar te maken en de tranen rollen over mijn wangen. Wanneer Denny thuis komt, ben ik net een beetje opgehouden, maar uiteraard ziet hij meteen dat er wat mis is. Hij loopt naar me toe, vraagt: “Wat is er meisje?” en ik moet zó hard huilen. Hij pakt me vast en ik jank zijn hele witte blouse nat en zwart van de mascara. Ik ben zo ontzettend over mijn toeren dat ik niet uit mijn woorden kom. Denny staat aan de grond genageld, geen idee waar dit nu vandaan komt. Hij vraagt een paar keer: “Wat is er dan?”, maar ik heb geen adem om te praten.
Wanneer ik eindelijk wat rustiger word, zeg ik: “Ik ben ongesteld en ik wil niet naar Gent. Ik wil geen hormonen”.
Voor Denny is het duidelijk: “Ok, dan doen we dat niet, dan gaan we kijken naar andere mogelijkheden. Zoals Groningen”.
Ik ben hem zo dankbaar op dit moment.
Zo dankbaar.
Oh wat hou ik van deze man.
Hoi Marry,
Ik lees graag met je mee. Vaak in tranen omdat het zo herkenbaar is! Ik vind het erg dapper dat je zo ‘openbaar’ schrijft over je leven. Veel mensen kunnen zich met je verhaal identificeren, en dan is het fijn om te lezen. (Misschien dat ik ook ooit dapper genoeg ben en ook mijn verhaal naar buiten breng.) Ook ik heb in de medische molen gezeten dus weet waar je het over hebt. Maar mag ik vragen waarom je zo bang bent voor de hormonen? Wij zijn uiteindelijk zwanger geworden door het icsi-traject en ik moet zeggen het is mij echt reuze meegevallen. Sterkte!
Hoi Dee,
Ik reageer over het algemeen erg slecht op hormonen. Ik heb 1 prik voor IUI moeten zetten en dat was al geen succes. Daarnaast staat het me heel erg tegen om “troep” in een gezond lijf te spuiten. Ben zo met m’n lijf bezig, qua voeding en sporten en dit staat er voor mij loodrecht op. Omdat er niets mis is met mij voelt het erg fout…
Ja, ik zei ook altijd: “zo ver zou ik nooit gaan” maar op de een of andere manier groei je toch in zo’n proces en is het uiteindelijk toch ook bij ons zover gekomen. Maar je moet zeker je eigen hart volgen en alleen doen waar je je goed bij voelt! Nogmaals sterkte! X
Dat is heel herkenbaar. Denk ook dat die grenzen stellen goed is en tegen die tijd weer verder te kijken. Als je het in 1x kon overzien dan was er een grote kans dat de moed je al in de schoenen zou zakken! x
Hoi Marry,
Allereerst echt diep respect voor jou dat je je leven zo openbaar maakt en zulke prachtige en herkenbare blogs schrijft. Telkens raken ze me weer, ieder op een andere manier. Nu weer met een traan 😉 maar in elk geval, wat ik je graag mee wil geven, vertrouw op je/jullie gevoel. Iedereen reageert anders op de hormonen, en niet iedereen is hetzelfde. Wij hebben zelf een icsi traject doorgemaakt en zijn nu godzijdank 8 weken zwanger na al de 2e cryo, maar dat is niet vanzelfsprekend. Dat wij het als relatief ‘makkelijk’ hebben ervaren wil niet zeggen dat anderen/jij dat ook zo ervaren/ervaart. Ga uit van je eigen gevoel, dat zegt wel wat je aankunt en wilt, laat je niet pushen in een richting die niet goed voelt.
Ik wil je heel veel kracht, sterkte en liefde toewensen in deze rollercoaster. En uiteraard duim ik net zo lang mee voor jou als voor alle andere meiden/stellen in de mmm tot hun wens uitkomt.