Ondanks alles wat er gezegd is, kan ik het toch nog steeds niet geloven. Ik wil hem elke dag wel vragen: “weet je het zeker?” maar ik denk dat hij dan gek wordt haha. Gelukkig zijn we in Myanmar waar een heleboel afleiding is, zo heb ik zelf ook minder tijd om eraan te denken. Vandaag kwamen we na een fietstocht, stom toevallig Denny zijn oude buren uit Middelburg tegen! Wat is die kans?! Super gezellig, dus we zijn met z’n vieren op stap geweest. Een prachtige boottocht gemaakt over het Inle Lake. Super leuke dag!
Nu zitten we in een prachtige hotel op het Inle meer zelf! Een beetje boven ons budget, maar soms moet je jezelf verwennen 😉 Helaas waren er geen kamers meer vrij met een tweepersoonsbed, dus nu liggen we heel on-romantisch in twee bedden. Ik vraag me heel de tijd af wat er gaat gebeuren als we gaan vrijen. Zou het echt zonder condoom zijn? Zou hij misschien op het laatst kiezen voor “voor het zingen de kerk uit gaan”? Stom he dat ik aan deze dingen denk, maar het wil gewoon nog niet echt doordringen. Ik heb zolang gehoopt dat deze dag zou komen en nu is hij geweest en wil het nieuws maar niet landen ofzo. We zijn ’s avonds ook elke keer zo uitgeput dat we niet eens pap kunnen zeggen, laat staan dat we wat anders doen 😉
De volgende dag neem ik een sapje bij het ontbijt wat een beetje raar smaakt, maar omdat ik niet verwend wil doen in een super duur hotel waarvan de mensen die hier werken alleen maar kunnen dromen, drink ik het helemaal op. Stom… Nog geen uur later word ik ziek en het wordt alleen maar erger. We moeten met de nachtbus naar Yangon en ik ben zo ziek. Ik moet elke keer overgeven en ik kan je vertellen: dat is echt niet grappig in een nachtbus. Ik vind mezelf zooooo zielig!
Dat ziek zijn duurt helaas nog dagen en tegen de tijd dat we aankomen op onze tropische eindbestemming voor de laatste dagen rust en romantiek ben ik op m’n ziekst. Het komt er langs alle kanten uit en omdat Denny echt moet eten en toch niets voor me kan doen, gaat hij alleen eten. Voordat hij weggaat geeft hij mijn buik een kusje en zegt hij: “word snel weer beter!”. Opeens stel ik me voor dat hij straks zo tegen ons kindje zal praten en ik moet wéér huilen. Ik snik en snotter: “Nu ben ik op zo’n mooie bestemming, met de liefde van mijn leven. Nu wil hij eindelijk een kindje met me maken en nu ben ik zoooooo ziek. Boehoehoehoehesniksnotter”. Ik ben zo zielig dat Denny erom moet lachen. Het is ook wel een beetje om te lachen al voel ik dat helemaal niet zo op dit moment. Maar goed, we hebben tijd zat, we beginnen gewoon de volgende eisprong!