Lobke is zelf ook geboortefotograaf en ik leerde haar kennen toen ze vorig jaar bij mij de workshop geboortefotografie kwam volgen. Een paar maanden geleden hadden we terugkomdag en Lobke schreef dat ze niet zeker wist of ze kon komen omdat ze niet zo lekker was. Ze was er die dag wel, maar vertelde dat ze moe was en weinig at. Ik drong er op aan dat ze naar de dokter moest gaan, want dit klonk niet goed. Geen moment heb ik aan een zwangerschap gedacht 🙂 Maar een paar weken later kwam het nieuws naar buiten: zij en haar vriend Carlo zouden in augustus hun tweede kindje verwachten. Mats zou grote broer worden!
Het duurde even voordat ze de knoop doorhakten om er een fotograaf bij te hebben, want Lobke wilde dat wel, maar Carlo moest even aan het idee wennen. Uiteindelijk kwamen ze deze zomer op kennismakingsgesprek, want Carlo en Mats had ik nog niet eerder ontmoet. Het was een leuk en gezellig gesprek en op Mats ben je meteen verliefd 🙂 Na het gesprek besloten ze het te doen. Zowel Lobke en ik vonden het erg spannend. Het is toch anders als je gaat fotograferen bij iemand die er ook alles over weet en voor Lobke spannend omdat zij nu het lijdend voorwerp zou zijn 🙂
De laatste weken groeide haar buik mooi, maar er was steeds minder ruimte en de baby duwde overal tegenaan. Lobke dacht zelf niet dat ze de uitgerekende datum, 22 augustus, zou halen. Ik weet inmiddels dat dat niet zoveel zegt, maar toch denk je dat zelf dan ook. Natuurlijk, dat zal je altijd zien, kwam 22 augustus en ging het weer voorbij. Geen baby. Het rommelde wel continu, maar het zette niet door.
Op 25 augustus hebben we contact via de app. Lobke vertelt dat Mats vanochtend uit zijn bed is gekomen en dat hij in de gang al –vol verwachting op weg naar de babykamer- zei: “mama is de baby nu al uit je buik?”. Maar nee, het bedje is nog steeds leeg. Die kleine grote broer weet niet meer waar hij aan toe is. Lobke trouwens ook niet. Ze gaat daarom vandaag maar aan de slag met een worteltjestaart van Jamie Oliver, want zegt ze: “je moet toch iets te doen hebben?!’. Mij lijkt dat een goeie bezigheid, altijd lekker voor de geboortefotograaf! Om 15.15u ’s middag krijg ik een foto van de taart met een berichtje erbij: “Ik hoop dat jij en de verloskundige snel mogen helpen om hem op te eten”. Nou dat hoop ik ook! Lekker!!!
’s Avonds sta ik me klaar te maken voor yoga, wanneer Lobke belt. Zou het?! En ja hoor, ze vertelt dat ze weeën heeft en dat ze denkt dat dit het is. Het zouden natuurlijk ook nog voorweeën kunnen zijn dus ik vraag of ze de “douchetest” wilt doen. Voorweeën stoppen vaak onder de douche en “echte” weeën niet. Lobke vindt dat zelf ook een goed plan. Ik ga dan toch maar naar mijn yoga les want zou het jammer vinden als ik de les mis voor niets (en dat de weeën toch stoppen). Mijn telefoon gaat, zoals altijd, mee en tijdens een downdog kijk ik af en toe wel even 🙂 Ik sta om 20u op mijn yogamatje en om 20.30u stap ik er al weer af. Ik krijg een berichtje van Carlo dat de weeën ook onder de douche doorgaan. Op naar Rosmalen!
Wanneer ik in de auto zit krijg ik om 21.30u opnieuw een berichtje. De verloskundige is langs geweest en Lobke heeft twee centimeter ontsluiting. Het is dus echt begonnen. Ik hoop dat ze niet al te teleurgesteld is, want ze wilde eigenlijk niet dat de verloskundige er te vroeg zou zijn om teleurstelling te voorkomen.
Om 22.30u maak ik mijn eerste foto bij Lobke thuis. Carlo heeft de deur voor me open gedaan en Lobke is boven. Er hangt een opvallende serene rust, zelfs hier beneden. Nadat ik geïnstalleerd ben–en even de worteltjestaart in de koelkast heb bewonderd!- ga ik naar boven. Lobke hangt voorover op het bed en is net een wee aan het opvangen. Ook in de slaapkamer hangt een hele aangename sfeer. Er speelt een heerlijk relaxed muziekje op de achtergrond, er staan kaarsjes aan en boedha staat vredig op een kastje. Je zou er spontaan van gaan fluisteren. Als de wee is afgelopen zegt ze hallo 🙂
Ze is echt prachtig zwanger! Haar hele buik is baby. Tussen de weeën kletsen we wat. De weeën zijn pittig en ze wilt graag zo onder de douche. Ze was enigszins teleurgesteld dat ze “nog maar” twee centimeter ontsluiting had. “Dan moet ik nog zolang” zegt ze. Ik zeg dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn, maar wil haar ook geen valse hoop geven dat het heel snel zal gaan, want uiteindelijk weet ik dat ook niet. Dat is overigens wel wat ik denk. Dit gaat niet lang duren. Tijdens een wee zijn Carlo en ik stil. We staan beiden naar haar te kijken. Lobke vraagt Carlo een keer om op haar onderrug tegendruk te geven, maar op het moment dat hij het doet is het eigenlijk helemaal niet fijn. Tussen de weeën door gaan we even kijken op de babykamer. Mats heeft nu een slaapkamer boven, maar is niet thuis. Hij slaapt bij zijn opa en oma vannacht.
Om 23.15u stapt Lobke onder de douche. Er ligt een bal in en op haar knieën kan ze zo precies op de bal hangen. Carlo verwisselt ondertussen de matrassen zodat Lobke aan de goede kant op het bed ligt voor de verloskundige, maar niet zijn matras vies wordt 😉 Daarna gaat hij in de douche bij Lobke zitten, waar ze zijn steun hard nodig heeft. Ze blijft de weeën heel goed opvangen, maar ik hoor wel dat ze zwaarder worden. Om 23.42u hakt Carlo de knoop door en gaat hij de verloskundige bellen. Lobke twijfelt zelf nog, maar ik denk dat het een goede beslissing is. Ik hoor haar zeggen: “mijn stuitje doet zeer, maar dat kan niet”. Ik vraag me af waarom het niet kan, want het kan heel goed. Eigenlijk weet ik het antwoord wel, alleen Lobke kan niet geloven/ beseffen dat het misschien dit keer wel heel snel gaat. Zij denkt nog steeds dat dit uren door zal gaan. Ze zegt een paar keer sorry en als Carlo dan vraagt: “voor wat?” dan komt er geen antwoord. Ik denk echt dat deze baby niet lang op zich zal laten wachten…
Om 23.58u is de verloskundige er. Lobke moet even onder de douche vandaan komen, maar ik hoor haar zeggen “ik heb de moed nog niet om op te staan, jij moet eerst gaan staan”, zegt ze tegen Carlo. Langzaam stapje voor stapje komt ze uit de douche. Ze zegt: “ik vind het echt niet leuk meer”. Had ik al gezegd dat dit echt niet lang gaat duren? 🙂
Carlo moedigt haar aan en helpt haar naar bed. Om 0.10u ligt ze in bed. Langzaam aan ziet ze het steeds minder zitten “Ik heb zo’n druk gevoel, dat is niet te doen. Sorry. Ik kan dit niet”. Carlo blijft haar aanmoedigen: “je kan dit wel, je doet het fantastisch”.
De verloskundige checkt opnieuw en Lobke heeft acht centimeter ontsluiting! Bij de bevalling van Mats moest Lobke met acht centimeter naar het ziekenhuis omdat Mats in het vruchtwater had gepoept. Daar aangekomen had ze geen persdrang en uiteindelijk moesten de weeën opgewekt worden, maar daarvan kreeg ze geen echte persdrang. Vooraf was ze bang dat dit weer zou gebeuren en ze heeft tegen de verloskundige verteld dat ze hoopt dat dit er nu wel is. Ze heeft steeds meer druk. “Ik weet niet wat ik moet doen, mag ik meedrukken? Maar dan laat ik straks een scheetje”. We moeten er allemaal om lachen “Niet lachen!!” zegt ze. Het blijft toch grappig dat zoveel vrouwen zich hier druk over kunnen maken op zo’n moment. Het klinkt ook echt heel lief. Dan zegt ze met een bibberend stemmetje “Ik ben een beetje bang, ik kan dit niet”. Ik heb me op de achtergrond gehouden, maar opeens zegt Lobke: “sorry hoor Marry”. Ik zeg dat ze geen sorry hoeft te zeggen, dat ze het geweldig doet, dat het super goed gaat, dat ze er bijna is en dan komt er weer een wee “niks zeggen.”.
Om 00.23u breken de vliezen. Het eerste wat Lobke wilt weten is of hij in het vruchtwater heeft gepoept. Ik hoor haar zeggen “ik wil niet nu naar het ziekenhuis”. Ze heeft nog steeds niet door dat ze het ziekenhuis niet eens gaat halen. De verloskundige zegt dat de druk nu wel zal toenemen en dat doet het ook meteen. “Dit is wat je graag wilde”. “Nu niet meer!”, aldus Lobke.
Ze heeft nu echt persdrang en we zien al haartjes! Lobke is nog steeds bang dat ze net zoals bij Mats, twee uur moet persen en kan de verloskundige niet geloven als die zegt: “nog een paar persweeën en dan is jullie zoontje er”. Wil je voelen hoe hij eruit komt? Lobke twijfelt even, maar zegt dan toch nee. En dan om 0.35u wordt er een prachtig jongetje geboren! Lobke pakt hem zelf aan en slaat meteen haar armen beschermend om hem heen! Het is zo’n intiem, mooi en emotioneel moment… ♥
Carlo kijkt naar zijn tweede zoon en bij Lobke komen alle emoties los, een echte ontlading. Carlo is de rust zelve, maar dan zie ik hem ook een traantje wegpinken en niet lang daarna is er een zakdoek nodig om zijn neus te snuiten. Lobke heeft beide handen rond haar kindje ‘mama is hier’. Hij heet Roman.
Omdat Lobke hem nog niet goed gezien heeft wordt hij even op haar buik gelegd, zodat ze hem even kunnen bewonderen. Daarna kruipt hij lekker weg in een hoekje van haar nek. De navelstreng wordt doorgeknipt en de rust die er was voordat hij geboren werd, is weer terug. Ik hoor de muziek weer en ik zie een tevreden baby, een tevreden mama en een trotse papa ♥
Ze willen graag in alle rust genieten en bijkomen en dat doen ze. Er wordt niet naar familie gebeld, er hoeft niets. Het is goed zo. De kraamhulp is inmiddels gearriveerd, maar die neemt netjes afstand. We gaan even met z’n drieën naar de babykamer zodat Lobke, Carlo en Roman een momentje voor zichzelf hebben. Carlo komt me daar wat later halen om te vertellen dat Roman zijn duim heeft gevonden. Te schattig! Daar moet ik uiteraard even een foto van maken! Elke keer als Lobke praat moet Roman huilen. Lobke zegt dat hij net als Mats is: die houdt ook van rust.
Roman is nu anderhalf uur oud en eigenlijk wil Lobke hem niet afgeven 🙂 , maar hij moet even nagekeken worden. Hij krijgt vitamine K, wordt gewogen en bekeken van top tot teen. Alles is compleet en alles werkt. Wanneer hij helemaal is schoongemaakt (hij heeft gepoept en alles zit onder) is het tijd voor Carlo om hem aan te kleden. Dat is hij nog niet verleerd 🙂
En dan, ja, ja is het tijd voor worteltjestaart!! Hij is goddelijk, zeker zo midden in de nacht! Roman probeert zelf ook voor het eerst wat te drinken aan de borst.
Lobke belt haar moeder om te vertellen dat ze weer oma is geworden (want die wist dat het was begonnen). De rest van de familie wordt morgenochtend gebeld en Mats laten ze lekker slapen. Ik vraag aan Lobke of ze nog ergens foto’s van wilt, maar ze wil vooral genieten. “Het is goed zo”. En of.
Het is perfect!
Lieve Lobke en Carlo en natuurlijk ook Mats: geniet van dit mooie mannetje!
PS Wil je lezen hoe Lobke het zelf ervaren heeft?! Neem dan een kijkje op haar weblog: http://www.lobkekoppensgeboortefotografie.nl/web-log/
