Hij wil wel maar…
3 weken later zit hij bij mij aan de bar. De afgelopen weken hebben we veel contact gehad via Hyves (dit was nog voor de Facebook tijd). Ik weet inmiddels dat hij getrouwd is geweest en dat hij 2 kinderen heeft. Max is 12 en Bo is 10. Ik heb al mijn eisen allang overboord gegooid, ik ben verliefd, dat is 1 ding wat zeker is. Het maakt me allemaal niet uit, nou ja, bijna niet dan. Dit is de tweede keer dat we elkaar zien. Hij drinkt een muntthee met honing (ik heb hem verteld dat ik dat zo lekker vind). Iedereen die binnenkomt en hem ziet zitten, lacht hem uit. Ik geloof niet dat hij dit vaak drinkt. Zou hij mij ook leuk vinden?! Oooh wat is zo’n beginfase toch altijd lastig. Dat was ik even vergeten 🙂
We kletsen over van alles en nog wat, tussen de bedrijven door dan, want ik ben nog steeds de barvrouw. Naar mate het drukker wordt, is het wat lastiger. Ik ben heel de tijd bang dat hij weggaat, maar hij blijft waar hij zit. Het is donderdag vandaag en hij moet morgen gewoon weer werken, dus ik denk elke keer: nu zegt hij dat hij weggaat. Gelukkig wordt het niet al te druk en hij is elke keer niet moeilijk over te halen om nog 1 biertje te drinken (jaren later vind ik dit soms een nogal irritante eigenschap, maar op dit moment ben ik zo blij als ik een kind). We krijgen steeds serieuzere gesprekken en het lijkt erop dat we binnenkort op een eerste date gaan. Jeu! Ondertussen ben ik hard aan het bedenken hoe ik in vredesnaam ga zeggen dat ik graag kinderen wil zonder hem af te schrikken en zonder dat hij het idee heeft dat ik een wanhopige dertiger ben met rammelende eierstokken. Nu heb ik zeker rammelende eierstokken,maar wanhopig ben ik niet. Ik wil heel graag kinderen, maar niet kostte wat kost en ik wil ook niet de eerste de beste man bespringen. Ik wil alleen wel graag kinderen en ik zie niet echt het nut van daten in als hij dat niet wilt, want dat gaat geheid problemen opleveren in de toekomst. Ik denk dat ik nu nog wel kan zeggen: “leuk je ontmoet te hebben, doei”, maar als we eenmaal gaan daten wordt dat moeilijker en moeilijker. Ik wil dus echt nu wat zeggen, maar hoe dan?! Ik stel het maar uit en en uit en uit, maar uiteindelijk besluit ik er geen doekjes om te winden. Als ik dan eenmaal begonnen ben komt het hele verhaal eruit. Ik hou nog even pauze nadat ik vraag: “zou jij nog kinderen willen?”., maar als ik niet gelijk antwoord krijg ratel ik maar door: “het is niet dat ik je meteen wil bespringen, maar ik wil echt heel graag mama worden..” Ik ratel aan 1 stuk door en Denny zit eigenlijk om me te lachen, maar wordt daarna serieus.Hij zegt: “ik weet niet wat de toekomst brengt en kan daar geen definitieve ja of nee op geven”. Hmm, een beetje een vaag antwoord, maar het is geen nee… en hij is een man, ik snap dat hij –zeker met al twee kinderen- geen rammelende eierstokken heeft zoals ik. Hoe langer ik erover nadenk hoe beter ik het vind. Hier zit potentie in! Ik ben blij. “Wanneer gaan we op date?”. We spreken een datum af om uit eten te gaan. Leuk!! Ik heb er zin in! We kletsen nog wat verder en opeens zegt hij: “ik moet je dan nog wel wat vertellen, ….. ik heb nadat ik Max en Bo heb gekregen een vasectomie gehad…, maar..” Ik hoor geen maar, een vasectomie?! Dat is een knip, een knip om geen kinderen meer te kunnen krijgen. En nu?
10 reacties op 2. Hij wil wel maar…