4. Wel of niet?

10 september 2014|ZWANGER WORDEN & ZIJN10

We springen 2 jaar verder in de tijd (2012). We zijn inmiddels een setje, wonen samen en hebben het leuk. Ik dacht na 6 maanden al, met deze man wil ik kindjes. Hij niet en het is steeds meer een terugkerend issue geworden, soms eindigend in ruzie, soms eindigend in tranen, maar nooit zoals ik eigenlijk zou willen dat het zou eindigen. Ik zeg elke keer: “maar in de kroeg zei je toen dat je nog wel wilde?” waarop hij elke keer weer zegt: “ik zei dat we wel zouden zien hoe het gaat lopen”. Steeds meer heb ik de behoefte om te weten waar ik aan toe ben. Wil je nu wel of geen kinderen?! Maar het antwoord daarop komt maar niet. Het wordt echt een issue en ik ben steeds meer “de zeurende vrouw met rammelende eierstokken”. Geloof me, geen positie waar je graag in zit. Als je van een afstandje er naar zou kijken, dan zou je niet begrijpen dat je überhaupt zo zou doen.

Er gaan periodes voorbij dat ik probeer er niet over te praten, maar inmiddels ben ik geboortefotograaf en overal waar we komen gaat het over baby’s. Probeer het onderwerp dan maar eens los te laten. Het gaat er áltijd over. Het wordt steeds moeilijker. Uiteindelijk kom ik met deadlines. Alsof dat helpt… Het zorgt eigenlijk alleen maar voor ruzie en irritaties.

Misschien als je dit nu leest denk je: nou, lekkere relatie, maar dat is het nu juist, als we het onderwerp kinderen laten rusten hebben we het zo leuk samen! Hierdoor wil ik juist des te meer kinderen… Een vicieuze cirkel.

Na de zoveelste ruzie in september 2012 besluiten we om het te laten rusten tot onze vakantie in Myanmar –wanneer Denny deze blog leest voordat ie online gaat, hebben we er weer discussie over. In zijn hoofd was het namelijk anders, dat zal je nog lezen-, maar dan wil ik ook een antwoord. Ik vraag mezelf steeds meer af: “wat doe ik als hij niet wilt?”, dat maakt me dan ook meteen weer kwaad, want het hele eerste gesprek toen we elkaar leerden kennen, was juist om dit te voorkomen. Maar even serieus: “Wat doe ik nou als hij niet wilt?”

(Herkenbaar? Wat heb jij gedaan? Anoniem reageren kan ook. Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd en je kan ook gewoon een e-mailadres en naam verzinnen 😉 )

Reacties

10 reacties op 4. Wel of niet?

renate 10 september 2014
Mijn vriend zat er ook niet zo om te springen...voor hem hoefde het allemaal niet zo. toen heb ik gezegd dat we dan toch een groot probleem hebben aangezien ik wel dolgraag een kindje wou (mocht het lukken natuurlijk) Ik heb toen het onderwerp laten rusten... in de tussentijd kregen bijna alle vrienden van ons een kindje hij ging zo leuk met die kleintjes om dat ik er heel voorzichtig weer over ben begonnen... nu bijna een jaar later zijn we trotse papa en mama van een dochtertje Evi en wat is papa blij met zijn kleine meisje ♥ :)
Beantwoorden
Blossom 10 september 2014
Voordat wij gingen trouwen hebben wij het besproken, en hij wilde wel kinderen. Toen ik een paar jaar later toch wel wilde beginnen, wilde hij ineens geen kinderen meer. 2 jaar lang ruzie en verdriet, maar uiteindelijk wilde hij mij niet kwijt, en zou hij alles doen wat daarvoor nodig was, inclusief kinderen. Nu zijn we in verwachting van onze eerste, en hij is inmiddels net zo enthousiast en blij als wat ik ben. Maar het waren 2 zware, moeilijke jaren, en ik zou het nooit willen herhalen!
Beantwoorden
Miriam 10 september 2014
Toen ik 22 was, ontmoette ik de liefde van mijn leven! Hij was een stuk ouder en had al een grote dochter. Ik wilde niets lievers dan kindjes; dat wist ik ook mijn hele leven al. Al moest ik ze uit Afrika halen maar ik moest en zou kindjes... Op een gegeven moment raakte ik zwanger maar hij was daar niet zo blij mee. Toen het fout ging met de zwangerschap was het ook meer dan duidelijk dat hij echt geen kinderen meer wilde. Zeker gezien ons leeftijdsverschil durfde hij het gewoon niet meer aan omdat hij had ervaren hoe de scheiding van zijn ex-vrouw was geweest voor zijn dochter. Om een lang dramatisch verhaal niet te lang te maken: ik ben bij hem weg gegaan. Ik kon het niet meer verdragen als we ergens samen waren en hij leuk deed met andermans kindjes. Ik was nog heel jong en had mijn hele leven nog voor me. Er was ook geen compromis mogelijk natuurlijk: hij kon niet zeggen 'okee joh; doe er dan maar één ... ' en ik kon niet zeggen 'okee, dan toch niet'... Bij iedere relatie die ik daarna kreeg, wilde ik duidelijkheid omtrent een kinderwens. Ik wilde geen energie meer steken in een man die dat niet wilde. Mijn hart had al genoeg te verduren gehad!Inmiddels ben ik moeder van 3 kinderen: een zoon van 18 jaar, een dochter van 15 jaar en een zoontje van 3 jaar.Ik ben gescheiden van de vader van de oudste twee kids en 5 jaar daarna heb ik mijn grootste geluk gevonden! Ik moest weliswaar de medische molen in vanwege mijn eigen sterilisatie maar dankzij ivf zijn wij gezegend met de geboorte van ons kleine mannetje! Daarna heb ik nog 3 pogingen gedaan maar helaas is dat niet gelukt.Ik heb nog steeds het gevoel dat die man echt mijn grootste liefde is geweest. Maar ik weet nu op mijn 45e, althans dat is wat ik geloof, dat er meerdere liefdes mogelijk zijn. Ik heb nooit, maar dan ook nooit, spijt gehad van mijn beslissing. Verdriet wel. Heel veel verdriet. Maar ik had het nooit willen missen om moeder te worden en ook al is het doodvermoeiend af en toe en maken kids je soms echt knettergek: de liefde die ik voor mijn kinderen voel is overwhelming en stijgt boven alles uit!
Beantwoorden
sabine 10 september 2014
Heeel heeeeel herkenbaar! Heb een relatie van 2,5 jaar, die perfect was als t niet over kinderen ging verbroken, omdat hij geen kinderen wilde en ik wel. Zoveel verdriet om gehad, zo'n moeilijke keuze! Maar ik wist dat er een dag zou komen dat ik hem zou verwijten dat ik nooit mama mocht geworden..... Nu inmiddels gelukkig met een andere vriend en samen na 2.5 jaar proberen een pracht van een kindje. Het bleek uiteindelijk een goede keuze om bij hem weg te gaan, maar t was zoooo moeilijk!
Beantwoorden
Marjon 10 september 2014
Lieve Marry,Ik ben even de advocaat van de duivel, maar is het wel te combineren? Bevallingsfotografie en kids? Het antwoord daarop is overtuigend vast wel, maar het vereist veel planningsvaardigheden. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad, maar poef daar waren ze ineens(nou ja een soort van, maar dat hoef ik jou niet uit te leggen) ik ben dol op ze en de extra dimensie die het ons leven geeft. Een dimensie van veel geluk, maar ook hard werken, aan je relatie, werk, sociale leven en gezin. Gezin is dus echt een extra dimensie met alle ups en downs uit alle al bestaande dimensies. Ik vind dat wij vooral heel goed zijn in het idealiseren van al deze facetten uit het leven en vooral willen laten zien hoe goed wij het voor elkaar hebben in plaats van eerlijk zijn dat het ook best heel zwaar is.Er is geen goed of fout antwoord, maar voor jou geldt denk ik, laat het los en geniet van jullie leven samen en wat komt komt en wat niet....Want als er dan straks ooit vast wel een extra dimensie aan jullie leven wordt toegevoegd.... Dan denk je, had ik maar wat meer genoten van ons samen alleen met zn tweetjes.
Beantwoorden
- marryfermont 10 september 2014
  Je mag altijd advocaat van de duivel spelen :-) Toen ik mijn bedrijf begon is er al rekening gehouden met mijn kinderwens. Alles is al helemaal geregeld als het ooit zover is. En gelukkig ben ik erg goed in plannen :-) Mijn collega geboortefotografen met kinderen bewijzen ook dat het kan. Er is er zelf 1 met 3 kinderen, een fulltime baan en een eigen bedrijf met geboortefotografie. Waar een wil is, is een weg :-)Wel compleet met je eens dat de zware kant niet vaak naar voren komt, dus genieten doen we ook volop met z'n tweeen! x
  Beantwoorden
Iloon 10 september 2014
Niet helemaal hetzelfde maar ook hier discussie:Toen we ons eerste kindje kregen wist ik zeker dat ik een tweede wilde. En omdat ik niks weg mocht doen van de spulletjes dacht ik dat mijn man er ook zo over dacht... Niet dus!De zwangerschap, bevalling en de start van onze zoon maakte hem meer naar niet neigen! Ook de vrijheid en alles wat meer kinderen met zich meebrengen was een reden om het niet te doen!Ik wist niet wat ik hoorde!! Erg verdrietig, maar gelukkig konden we erover praten en stelde we voor 3/4 maanden erover na te denken. Wat de voordelen en de nadelen zouden zijn vanuit beide gezien, oftewel wat als ik ook voor niet meer kinderen ga en wat als hij er wel weer voor gaat...Op een zeer emotionele avond voor mij (ging over iets anders, wat al heel lang speelt) was mijn man echt super lief voor me en vertelde hij wat dat met hem deed en dat hij mij wilde beschermen voor verdriet. Die woorden zijn mij echt heel dierbaar! En ineens kwam hij met de woorden dat hij toch nog een kindje wilde, uit het niets! We hadden het er al die tijd niet meer over gehad en de "bedenk"maanden waren nog niet voorbij!En ja... Daar is nu onze 2e zoon uit ontstaan en zijn we compleet! <3
Beantwoorden
Marloes 11 september 2014
Ik was hetzelfde, liefst op de eerste date al proberen te peilen hoe hij tegenover kinderen stond. Tot ik mijn huidige lief ontmoette....ik durfde niet te peilen, want ik was zo verschrikkelijk verliefd en als hij geen kinderen zou willen, my god, zou ik het zowaar dan opgeven? Een maand later in de relatie had een kennisje een kindje gekregen en ik vroeg wat hij van de naam vond. Zijn reactie was: Als ik ooit een dochter krijg weet ik al 2 namen die ik zo mooi vind. Ik was zo blij met die reactie :).Onze dochter heeft trouwens wel een andere naam dan een van die twee :).
Beantwoorden
Willemijn 11 september 2014
Ik denk wel dat de neuzen van jou en van Denny dezelfde kant op moeten staan; anders gaat het zeker tussen jullie in staan (voor zover het dat al niet doet). Kinderen hebben is niet zaligmakend en de roze wolk bestaat niet. Kinderen krijgen en opvoeden is niet altijd leuk, is zwaar en onzeker makend. Je relatie verandert er enorm door, of je nu wilt of niet. Andermans kinderen zijn altijd anders dan die van jezelf, hoe dicht je er ook bijstaat... Ik denk dat je in jouw werk ook veelal de mooie romantische kant belicht en zowel zwanger zijn, bevallen als de tijd na de bevalling is écht niet altijd zo romantisch als wordt voorgespiegeld. Kinderen hebbend, zou ik ze niet meer kwijt willen omdat ik ze ken en ze met mij een bloedband voor het leven hebben. Zou ik weten wat ik nu weet, dan had ik van mijn tijd zonder kinderen meer bewuster genoten van de vrijheid en de rust die het met zich meebrengt. Ik denk dat, aanvullend op de reactie van Marjon, je de kinderwens even op plan C moet zetten, hoe moeilijk dat ook is (zéker in combinatie met jouw vak). Maar pushen werkt bij geen enkele man, wees je ook bewust van het mooie aan een leven zónder kinderen (het één is namelijk niet beter dan het andere !!) en laat de tijd uitwijzen waar het schip strandt. Je hebt nog tijd genoeg ;-)
Beantwoorden
Mama van 26 8 november 2014
Het is moeilijk wanneer je partner niet wil.. Ik heb een dochter uit een eerdere relatie en kreeg een jaar na de break-up een relatie met iemand anders en ging na nog een jaar latten samenwonen. Ik wilde heel graag een tweede kind, maar hij twijfelde over van alles en nog wat. Hij was sowieso nogal egocentrisch en gecompliceerd, maar dat terzijde. Op een gegeven moment stemde hij tot mijn grote vreugde in om een kindje te gaan maken! Ik was in de wolken. 3 maanden lang hield ik mijn eisprong in de gaten, deed ik ovulatie en zwangerschaps testen. Ik kocht een eerste paar baby schoentjes en een starterspakket van Avent. Ik was er klaar voor! Toen kwam hij er doodleuk en totaal zonder schaamte of enige gene mee: "Ik denk dat we er maar mee moeten stoppen, ik weet niet of ik wel genoeg van je hou om een kind met jou te krijgen!" BAM.. Mijn wereld storte in, mijn droom werd afgepakt. Inmiddels zijn we uit elkaar, heb ik een leuk appartement met mijn dochter en heb ik me door laten verwijzen naar het ziekenhuis. Mannen heb ik afgezworen, dit is de zoveelste teleurstelling. Ik wil graag een baby van een zaad donor. Geen man, geen gezeik.. Maar wel de vreugde van een tweede kind! Helaas is er een vrij lange wachtlijst voor een donor, maar met mijn bijna 27 heb ik nog even tijd! 16 maanden, ben ik ongeveer verwijderd van mijn eerste behandeling.. Ik kan niet wachten!Moraal van dit waargebeurde verhaal.. Als een man in eerste instantie toch al niet wil, dan gaat dit tot teleurstellingen leiden. :-( Kies met je hart je weg en doe waar jij het gelukkigst van wordt. Ik geef mijn kinderwens voor niemand op! Voor geen enkele man, dan doe ik het nog liever alleen!
Beantwoorden

4. Wel of niet?

Reacties

10 reacties op 4. Wel of niet?

Laat een reactie achter Afbreken reageren