Nu even je mond houden | Geboortefotograaf bij de bevalling
Toen Renée me belde was ik zelf al over de helft van mijn zwangerschap. Ze had een foldertje bij de verloskundige praktijk gezien en belde om te informeren of ik nog plek had. De prangende vraag was: “Wanneer ben je uitgerekend en waar woon je?”. Het blijkt dat ze in Middelburg woont, graag thuis wil bevallen en 12 mei is uitgerekend. Ik voel meteen een spagaat. Middelburg en thuis wil ik dolgraag doen, want ik kan er bij wijze van spreken met mijn fiets naar toe, maar 12 mei hoop ik eigenlijk al met verlof te zijn en als ze twee weken over tijd gaat… Je weet natuurlijk niet hoe je je voelt. Ik spreek meteen al mijn twijfels, maar ook mijn enthousiasme om het wel te doen, uit. Uiteindelijk spreken we af om elkaar te zien en kennis te maken en dan vanaf daar verder te kijken.
Een paar weken later komt ze met Michel langs. Een leuk gesprek waarin we besluiten dat ik het ga doen, maar dat we ook een goede backup regelen voor het geval mijn zwangerschap op dat moment zwaarder is dan ik nu kan inschatten. Leuk!
Wanneer ik naar mijn schoonzusje in Zwolle ga om mijn nieuwe nichtje te bewonderen krijg ik telefoon van Renée, ze is dan 37 weken en een dag. Ik schrik me echt rot, want heb er totaal geen rekening mee gehouden dat het misschien zo vroeg komt (eerste kindjes komen over het algemeen eerder later dan eerder). Veel vrouwen die me bellen in de laatste weken beginnen hun gesprek met: “Het is nog niet begonnen hoor, maar ik bel voor…”, maar Renée niet dus ik zit echt gespannen of we direct weer terug naar Middelburg moeten rijden. Gelukkig blijkt wat verder in het verhaal dat dat niet het geval is… Pfieuw! Maar: de baby gaat wel eerder komen. Renée heeft diabetes type II gekregen en ze willen haar nu eerder gaan inleiden, op 28 april om precies te zijn, wanneer ze 38 weken zwanger is. Dat wordt dus geen thuisbevalling, maar ze heeft er vrede mee, ze gaat het gewoon over zich heen laten komen zegt ze. In elk geval is het dan zeker dat ik erbij ga zijn, want ik voel me nog kiplekker!
De dag van de inleiding maakt Michel een app groep aan, maar daar wordt zoveel in gekletst dat ik moeite heb om berichten terug te zoeken die echt van belang zijn, ik krijg daarom nog extra privé appjes met wat echt belangrijk is 🙂 Inleiden kan soms 2 of 3 dagen (en in sommige gevallen zelfs nog langer) duren, dus we gaan zien wat er gebeurt. Ze starten in Goes met een pilletje om de baarmoedermond te verweken en vanaf daar gaan ze verder kijken. Michel stuurt me om 13.30u een foto van de CTG en daar is al goeie activiteit te zien en ook met regelmaat. Het zijn nog geen weeën want Michel schrijft dat ze nog niet echt wat voelt, maar er is zeker wat aan de hand. Hmm, misschien komt de baby toch nog vandaag of vannacht. Ik leg voor de zekerheid toch alles maar startklaar!
Om 14u komen ze kijken en heeft Renée al 2cm ontsluiting. Het verbaast me een beetje dat het al zo snel aanslaat, maar zo zie je maar, het is bij iedereen anders. Super fijn dat het meteen al wat doet! De rest van de dag kabbelt voort. Ze krijgt nogmaals een pilletje ingebracht en de ontsluiting verandert verder niet. Om 22u wordt er besloten dat Renée naar de slaapzaal gaat. Ik gok dat er morgen pas weer verder actie zal komen, maar app dat hij bij twijfel vannacht vannacht ook echt moet bellen en dat belooft Michel.
Dat telefoontje duurt niet lang, want om 23.30u breken de vliezen spontaan. Michel belt me meteen en klinkt helemaal zenuwachtig 🙂 Heel schattig (als je dat over een man kan zeggen 😉 ). Omdat gebroken vliezen niet betekent dat ze ook daadwerkelijk meteen weeën krijgt, spreken we af dat hij me terug belt rond de 5cm.
Om 2u gaat opnieuw de telefoon, hij klinkt nog steeds gespannen, het is ook spannend natuurlijk! Hij zegt dat de weeën echt pittig zijn, maar dat hij niet weet hoeveel ontsluiting ze heeft, want de verloskundige is nog niet langs geweest. Ik twijfel wat ik moet doen, want ik denk dat het nog wel even nodig heeft, maar ja, zeker weten doe je dat nooit. Ik krijg de verpleegster aan de telefoon en zij beaamt wat ik denk. Ik wacht nog even het oordeel van de verloskundige af en zeg tegen Michel dat ik met uiterlijk 5cm eraan kom.
Om 2.45u wordt er gekeken en heeft Renée 3cm ontsluiting. Dat ontgaat mij, want Michel belt me hier niet voor. Om 4.45u belt hij wel opnieuw: 5cm. Wat goed! Het gaat echt heel netjes zeg! Ik spring uit bed en maak me klaar om naar Goes te rijden waar ik om 5.45u aankom.
Renée zit in bed en oogt heel rustig. Michel zit er naast op een stoel en Renée haar moeder is er ook bij. Moeders zijn meestal bezorgd en zenuwachtig, maar Renée haar moeder helemaal niet. Die is alleen maar enthousiast en zo blij dat ze erbij mag zijn en niet thuis hoeft te wachten. Heel mooi om te zien! Ik kom wel net binnen op een kantelpunt, want hoewel ik vind dat Renée nog rustig oogt en het goed doet, geeft ze zelf aan dat ze de weeën echt te pittig vindt worden en dat ze de opties van pijnstilling wil bekijken. Ze kiest uiteindelijk voor een prik in haar been (nalbufine). Ze merkt al gauw verschil en is blij dat ze de prik heeft gehad.
Michel wordt echt moe, ze hebben de hele nacht nog niet geslapen en we hebben een kamer zonder raam, dus je blijft een beetje hangen “in de nacht”. Hij doet heel even zijn ogen dicht. Lang is het niet, want het blijft moeilijk slapen als je vrouw een baby krijgt 😉 Nog 2x gaan zowel oma als Michel even roken, dan is de spanning toch te veel haha. Michel zet ook de camera klaar. Hij krijgt 2x een nieuw plekje, maar wordt uiteindelijk geïnstalleerd achter het bed zodat alles gefilmd kan worden.
Om 7u komen ze weer kijken hoe ver ze is. Ze heeft nu 6cm en er wordt geadviseerd om de weeën “een zetje” te zetten omdat ze in frequentie en in kracht zijn afgenomen. Er wordt een infuus geprikt om weeënopwekker te geven. Er wordt gestart op de laagste stand. Om 8.30u wordt het infuus een standje hoger gezet en Renée probeert meteen even te plassen zodat haar blaas leeg is. Daarnaast probeert ze ook nog een boterhammetje te eten. Ik ben verbaasd, omdat ze nog zo ogenschijnlijk makkelijk zit en een boterham eet, dat ze opeens zegt: “ik moet persen”. Het lijkt geen eenmalige perswee, want de weeën daarna neemt de persdrang alleen maar toe.
We duwen op de bel en even later staat de verloskundige binnen. Ze controleert de ontsluiting en er zit nog “een klein randje van boven”. Renée wordt geadviseerd om op handen en knieën te gaan zitten en de persweeën zoveel mogelijk weg te zuchten. Dit is zo ongeveer het moeilijkste wat er is en ik probeer haar moed in te spreken en dan zegt ze: “Hou alsjeblieft je mond”. Ze heeft genoeg aan haar zelf, want alles wat nu om haar heen gebeurt, is teveel. Michel moet ophouden met wat hij doet en haar moeder krijgt ook te horen: “Mam: even níet praten!”. Ze keert helemaal in zichzelf, wat ze super doet. We wachten met z’n drieën (en de verloskundige en verpleegster) wat er gaat komen. Om 9.15u kan ze uiteindelijk actief mee gaan persen en dan duurt het –voor een eerste- echt niet lang, want we zien al meteen haartjes. Er wordt een spiegel bijgehaald die haar moeder vast houdt, zodat Reneé kan zien wat er gebeurt. Wat een oerkracht komt er bij Renée naar boven, ze doet het geweldig! Michel vindt het doodeng. Hij perst ook op volle kracht mee met prachtige gezichten erbij. Hij kijkt af en toe even want er van onder gebeurt, maar wanneer er om 9.40u een prachtig meisje met heel veel haar wordt geboren, zit hij achter Renée weggedoken. Renée pakt haar zelf aan. Een prachtig moment!
Het enige wat Michel kan uitbrengen is “Verdomme”. Renée haar moeder heeft alles vanaf het voeteneinde kunnen volgen en staat met tranen in haar ogen te kijken en dan komen ook de tranen bij Michel. Meer dan een paar vloekwoorden komen er de eerste minuten niet uit haha. Hij kan het NIET geloven. Ze zijn papa en mama! En ze krijgt de naam Ariëla ♥
Als de navelstreng helemaal is uitgeklopt, knipt Michel de navelstreng door en vlak daarna wordt de placenta geboren. Dan houdt Michel het niet meer en moet hij even gaan roken buiten en meteen even iemand bellen. Al gauw is hij terug en krijgt hij een dikke knuffel van zijn schoonmoeder. Hij is precies op tijd terug om de eerste borstvoeding te filmen.
Wanneer de beschuit met muisjes binnen worden gebracht, komen ook de andere oma en opa binnen, de ouders van Michel. Wow wat zijn ze trots! En terecht! Terwijl ze Ariëla bewonderen (en ook helemaal onder de indruk zijn van haar haar), komt de verpleegster binnen om Ariëla te wegen. Ze weegt 3235 gram, maar vanwege de diabetes moet ze wel op suikers geprikt worden. Daarna wordt ze gemeten en dan wil papa laten zien hoe ze in de buik bij mama zat. Ik doe het even voor en ik vraag me af of hij het durft. Het is namelijk nogal een andere manier van een baby vastpakken en als je dat niet gewend bent… Maar Michel doet het! Super schattig om te zien hoe ze nu op dezelfde manier in papa zijn handen ligt als bij mama in haar buik ♥
De kinderarts komt haar later helemaal nakijken. Ze wordt nu aangekleed en Renée kan even douchen. Ik maak foto’s van Ariëla en wacht tot ze weer terug zijn op de kamer van de kraamafdeling om nog een foto te maken met z’n drieën. Nog steeds lijkt het besef er nog niet helemaal te zijn 🙂
Lieve Renée en Michel, ze blijft echt voor altijd bij jullie en ik wens jullie veel geluk met z’n drieën!
