Ik kan het niet geloven. Er branden tranen achter mijn ogen. Zo ontzettend lang heb ik gewacht op dit antwoord. Op een antwoord. Het maakte me inmiddels al niet meer uit wat het antwoord was, als er maar een antwoord zou komen en nu opeens op het stomste moment ever zegt hij het.
Ik.Wil.Heel.Graag.Een.Baby.Met.Je.
Wat moet ik zeggen? Ik weet het niet. Ik sta te vechten tegen mijn tranen. Zegt hij dit nu omdat hij het meent of omdat ik hem zo onder druk heb gezet dat hij op dit moment bijna niets anders kan zeggen? Ik kan niet geloven dat hij dit opeens meent, dus het enige wat ik kan uitbrengen is: “Ik kan niets zeggen want dan ga ik huilen” en eindelijk –na wat een eeuwigheid leek- lopen we ons guesthouse in.
Mijn hersens draaien inmiddels overuren. Moet ik nu blij zijn? Zou hij het menen? Ik durf het gewoon niet te vragen. Als we in onze kamer komen, geven we elkaar stilzwijgend een knuffel en dan zeg ik maar: “zullen we een hapje gaan eten?”. Langzaam klaart de lucht weer op en als we aan het toetje zitten, durf ik het eindelijk te vragen: “Meende je het wat je zei vanmiddag?”. Hij kijkt me bloedserieus aan en zegt: “ja natuurlijk!”. Hij geeft toe dat hij de beslissing elke keer maar uitstelde omdat hij gewoon niet weet of het wel gaat lukken en dat hij het ook erg spannend vindt allemaal. En hij zegt dat ik een zeur ben en dat hij echt in zijn hoofd had om het er na de vakantie over te hebben 🙂 Om het een beetje minder spannend te maken zeg ik: “We gaan het gewoon proberen en als ik niet zwanger raak, dan is er niets aan te doen. Ik snap dat je niet het medische circuit in wilt.” Ik heb me er al langer geleden bij neergelegd dat hij dat wel nooit zou willen, maar dan zegt hij iets wat me echt verbaasd: “Nee hoor, als we ervoor gaan, dan gaan we er ook voor. All the way, medisch of niet medisch”. Oh… “Ook IVF?” “Ja hoor, ook IVF”.
Nu komen er wel tranen… Hij wilt er gewoon echt voor gaan. Hallelulja!
6 reacties op 8. Ik kan het niet geloven