Misselijkheid
De eerste dagen na de test ben ik echt euforisch, maar het is ook erg onwerkelijk. Na al die tegenslagen, na al die gesprekken waar we percentages hoorden die er niet om logen, zijn we, meteen bij de eerste poging zwanger geraakt. Elke keer denk ik: “8%, de kans was 8%…”! Maar ik wil nog niet te vroeg juichen, de kans op een miskraam is normaal 1 op 10 en bij ICSI nog hoger. Toch ben ik niet bang en maak ik me niet veel zorgen, maar ik ben wel realistisch. Eerst zien, dan geloven. Omdat ik meerdere keren bij vriendinnen heb gezien dat ze wel 10 zwangerschapstesten hebben gedaan, heb ik mezelf voorgenomen om dat niet te doen. Denny zorgt er anders wel voor dat ik dit niet doe 😉 Omdat de eerste test over de houdbaarheidsdatum was, hebben we diezelfde dag nog 2 testen gekocht. 1 heb ik meteen gedaan (ook positief) en 1 heb ik 4 dagen later gedaan (toch bang dat de Pregnyl nog iets zou doen). Hij is gewoon echt positief!
Na een paar dagen zakt de euforie en ben ik vooral op zoek naar bevestiging dat ik echt zwanger ben. Mijn borsten zijn nog steeds gevoelig, maar (nog) niet anders dan normaal en verder gaat alles hetzelfde…
Wanneer ik 5 weken en 1 dag zwanger ben, kom ik beneden. De avond daarvoor hebben we zalm gegeten en omdat we een open keuken hebben, wil de geur nog weleens blijven hangen. Dat is vandaag ook. Wanneer ik de woonkamer instap, voel ik een vlaag van misselijkheid opkomen. En blij dat ik ben…. Ik roep tegen Denny: “Jaaaaaaa ik voel een vlaag van misselijkheid. Jeu!”. Ik deel het zelf met iedereen die weet dat ik zwanger ben. Debbie, die de verhalen voor me vertaalt, heeft er een screenshot van gemaakt. De rest van de dag heb ik een smile van oor tot oor.
Wat naïef denk ik nu.
3 dagen later kan ik mijn bed niet uit. De hele wereld draait. Ik kan amper in een normale rechte lijn naar de wc lopen, ik voel me zo extreem beroerd! Ik probeer me nog vast te houden aan de gedachte van “ochtendmisselijkheid” en dat het vast straks minder wordt. Het wordt alleen niet minder…. Ook de rest van de dag niet. Tegelijkertijd heb ik vreselijke honger en hoe leger mijn maag, hoe misselijker ik ben. Er smaakt me alleen niets. Ik moet zoeken naar dingen wat ik in mijn mond wil stoppen. En zo van de één op de andere dag hoef ik niets meer van al mijn gezonde eten (ik ben nogal van het biologische brood, ’s middags zelfgemaakte salades en ander puur eten). Het enige wat ik nog weg krijg, zijn witte boterhammen met kaas en jam. Wit. Ik heb me zo voorgenomen om mijn kind de meest optimale voeding te geven en nu eet ik dit… In de dagen die volgen, speur ik internet af en ik probeer van alles: Gemberthee, kauwen op pure gember, iets eten voor ik uit bed kom, eerst een glas lauw water met citroen, sea bands (tegen wagenziekte), waterijsjes, lollies, noem het maar op en ik heb het geprobeerd. Na 4 dagen ben ik al ten einde raad…
Wat ik het allermoeilijkste vind, is dat ik mezelf niet meer ken. Het beïnvloedt mijn hele psyche. Normaal ben ik zo positief ingesteld en ook al gaat het niet goed dan kan ik altijd wel relativeren door te denken dat het altijd erger kan. Nu niet. Dit is het ergste wat er is. Vind ik dan. Op dit moment. Die ochtend belt mijn vader en ik moet zo huilen… Hij komt vervolgens met het idee om de homeopaat te bellen en even later staat hij voor de deur met Nux Vomica D30. De sterke variant in korrelvorm. Deze pilletjes hebben me toch wel gered (achteraf gezien) in de 14 weken dat ik misselijk ben geweest. Niet dat het altijd hielp, maar het zorgde wel zo nu en dan voor een betere dag. In die weken zag ik dat trouwens niet zo.
Ik heb veel fotoshoots moeten afzeggen, of niet kunnen aannemen. Ik heb weken niets gedaan in het huishouden, geen boodschappen kunnen doen of niet eens de troep achter mijn kont kunnen opruimen. Als Denny thuis kwam, dan trof hij me meestal op de bank aan met een aantal dingen om me heen verzameld en in de rest van het huis kon hij zo de sporen nalopen waar ik was geweest en de boel de boel liet. Ik vind het een wonder hoe geduldig hij bleef, want ik was zo apathisch als het maar kon. Het kon me gewoon niet schelen. Vaak deed hij dan zijn best om toch nog laat wat te koken, maar dan kreeg ik het voor m´n neus, nam ik een hap en dan moest ik het 9 van de 10 keer niet hebben.
Er zijn dagen – en daar schaam ik me voor – dat ik wenste dat ik niet zwanger was (dat was voor ik de eerste echo’s had gehad). Die gedachte vond ik het aller-aller-ergste. Na jaren proberen was eindelijk mijn droom uitgekomen en nu wilde ik het niet meer… Wat voor ‘moeder’ ben je dan? Wat voor mens ben je dan? Zodra ik het alleen al maar dacht, werd ik gek van schuldgevoel en moest ik wel 20x tegen mijn buik zeggen dat ik het niet persoonlijk bedoelde en dat hij of zij er ook niets aan kon doen en echt echt welkom was. Voordat ik misselijk werd, dacht ik dat geen één zwangerschapskwaal mijn blijdschap weg zou kunnen nemen en kijk me nu. Niets genieten, niets blijdschap. Altijd gedacht dat psychologen geen geld aan mij konden verdienen, maar nu was ik er klaar voor.
Af en toe zat er een betere dag tussen. Dat wil zeggen dat het lukte om om 11u aangekleed te zijn en soms naar buiten te gaan. Toch leek het alsof de wereld om mij heen leefde en ik er maar een beetje tussendoor dwaalde. Die paar fotoshoots die ik heb gedaan heb ik, achteraf gezien, in een roes beleefd en veel (witte) boterhammen en lolly’s hielden me op de been. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: ‘nu snap ik dat relaties al tijdens de zwangerschap kapot gaan’. Arme Denny.
De meest gestelde vraag in deze periode was: moet je ook overgeven? Als ik dan nee zei dan had ik het idee dat mensen dachten: oooh dan valt het wel mee. Het gekke was dat ik wel alle symptomen had van overgeven, ik hing ook 3x per dag boven de wc, maar er kwam gewoon niets uit. Door al dat “nep-overgeven” (weet niet hoe ik het anders moet noemen), was er een zenuw in mijn rug klem komen te zitten waardoor ik op sommige moment niet meer op mijn been kon staan en mijn bekken onwijs veel pijn deed. Ik dacht meteen aan bekkeninstabiliteit, maar daar was de reddende engel: weer de osteopaat. Gelukkig was dat heel simpel verholpen.
Toch, hoe beroerd ik me ook voelde, is het goed dat ik niet hoefde over te geven. Als je te maken hebt met HG (Hyperemesis Gravidarum) moet je zoveel overgeven dat je niet genoeg binnenhoudt. Vaak blijft dit de hele zwangerschap en moet je ook opgenomen worden in het ziekenhuis.
Het kan dus nog erger…. En nu ik zelf een stukje er van mee heb gemaakt, heb ik nog meer respect voor vrouwen die dit mee moeten maken.
Ik ben 14 weken (of eigenlijk dus 9 weken) ontzettend bang geweest dat het nooit zou overgaan, maar opeens van de één op de andere dag dacht ik: “ik ben niet misselijk”. Het was zo gek! En ik was zo blij! De eerste dagen daarna moest ik elke keer huilen van geluk! Eten begon weer te smaken, ik kreeg weer oog voor het huishouden, ik kon weer boodschappen doen. Wow, wat had ik al die dingen gemist (en als je hebt gemist om boodschappen te doen (vind ik dus eigenlijk vreselijk) dan weet je het wel :p )!
Het gaat nu echt goed. Heb wel allerlei andere kwaaltjes, maar NIETS en dan ook NIETS is zo erg –vind ik- dan die misselijkheid (maar het kan nog komen natuurlijk). Ik geniet volop, heb weer quality time met Denny, heb mijn werk weer opgepakt en ben echt dol en dol gelukkig.
Waarom deze blog? Ik hoop, dat als je dit ook ervaren hebt, dat je weet dat je niet alleen bent. Ik kan niet zeggen: “het gaat over”, want je weet het niet. In de meeste gevallen wel, maar mij hielp dat niet in die periode. Ook de zin: “je weet waar je het voor doet”, werkte niet bij mij. Want bij een eerste weet je toch niet waar je het voor doet? Je hebt geen idee.
Ik moet vaak terug denken aan die enige ochtend dat ik zo blij was dat ik misselijk was. If I only would have known…
15 reacties op 70. Misselijkheid