Misselijkheid
De eerste dagen na de test ben ik echt euforisch, maar het is ook erg onwerkelijk. Na al die tegenslagen, na al die gesprekken waar we percentages hoorden die er niet om logen, zijn we, meteen bij de eerste poging zwanger geraakt. Elke keer denk ik: “8%, de kans was 8%…”! Maar ik wil nog niet te vroeg juichen, de kans op een miskraam is normaal 1 op 10 en bij ICSI nog hoger. Toch ben ik niet bang en maak ik me niet veel zorgen, maar ik ben wel realistisch. Eerst zien, dan geloven. Omdat ik meerdere keren bij vriendinnen heb gezien dat ze wel 10 zwangerschapstesten hebben gedaan, heb ik mezelf voorgenomen om dat niet te doen. Denny zorgt er anders wel voor dat ik dit niet doe 😉 Omdat de eerste test over de houdbaarheidsdatum was, hebben we diezelfde dag nog 2 testen gekocht. 1 heb ik meteen gedaan (ook positief) en 1 heb ik 4 dagen later gedaan (toch bang dat de Pregnyl nog iets zou doen). Hij is gewoon echt positief!
Na een paar dagen zakt de euforie en ben ik vooral op zoek naar bevestiging dat ik echt zwanger ben. Mijn borsten zijn nog steeds gevoelig, maar (nog) niet anders dan normaal en verder gaat alles hetzelfde…
Wanneer ik 5 weken en 1 dag zwanger ben, kom ik beneden. De avond daarvoor hebben we zalm gegeten en omdat we een open keuken hebben, wil de geur nog weleens blijven hangen. Dat is vandaag ook. Wanneer ik de woonkamer instap, voel ik een vlaag van misselijkheid opkomen. En blij dat ik ben…. Ik roep tegen Denny: “Jaaaaaaa ik voel een vlaag van misselijkheid. Jeu!”. Ik deel het zelf met iedereen die weet dat ik zwanger ben. Debbie, die de verhalen voor me vertaalt, heeft er een screenshot van gemaakt. De rest van de dag heb ik een smile van oor tot oor.
Wat naïef denk ik nu.
3 dagen later kan ik mijn bed niet uit. De hele wereld draait. Ik kan amper in een normale rechte lijn naar de wc lopen, ik voel me zo extreem beroerd! Ik probeer me nog vast te houden aan de gedachte van “ochtendmisselijkheid” en dat het vast straks minder wordt. Het wordt alleen niet minder…. Ook de rest van de dag niet. Tegelijkertijd heb ik vreselijke honger en hoe leger mijn maag, hoe misselijker ik ben. Er smaakt me alleen niets. Ik moet zoeken naar dingen wat ik in mijn mond wil stoppen. En zo van de één op de andere dag hoef ik niets meer van al mijn gezonde eten (ik ben nogal van het biologische brood, ’s middags zelfgemaakte salades en ander puur eten). Het enige wat ik nog weg krijg, zijn witte boterhammen met kaas en jam. Wit. Ik heb me zo voorgenomen om mijn kind de meest optimale voeding te geven en nu eet ik dit… In de dagen die volgen, speur ik internet af en ik probeer van alles: Gemberthee, kauwen op pure gember, iets eten voor ik uit bed kom, eerst een glas lauw water met citroen, sea bands (tegen wagenziekte), waterijsjes, lollies, noem het maar op en ik heb het geprobeerd. Na 4 dagen ben ik al ten einde raad…
Wat ik het allermoeilijkste vind, is dat ik mezelf niet meer ken. Het beïnvloedt mijn hele psyche. Normaal ben ik zo positief ingesteld en ook al gaat het niet goed dan kan ik altijd wel relativeren door te denken dat het altijd erger kan. Nu niet. Dit is het ergste wat er is. Vind ik dan. Op dit moment. Die ochtend belt mijn vader en ik moet zo huilen… Hij komt vervolgens met het idee om de homeopaat te bellen en even later staat hij voor de deur met Nux Vomica D30. De sterke variant in korrelvorm. Deze pilletjes hebben me toch wel gered (achteraf gezien) in de 14 weken dat ik misselijk ben geweest. Niet dat het altijd hielp, maar het zorgde wel zo nu en dan voor een betere dag. In die weken zag ik dat trouwens niet zo.
Ik heb veel fotoshoots moeten afzeggen, of niet kunnen aannemen. Ik heb weken niets gedaan in het huishouden, geen boodschappen kunnen doen of niet eens de troep achter mijn kont kunnen opruimen. Als Denny thuis kwam, dan trof hij me meestal op de bank aan met een aantal dingen om me heen verzameld en in de rest van het huis kon hij zo de sporen nalopen waar ik was geweest en de boel de boel liet. Ik vind het een wonder hoe geduldig hij bleef, want ik was zo apathisch als het maar kon. Het kon me gewoon niet schelen. Vaak deed hij dan zijn best om toch nog laat wat te koken, maar dan kreeg ik het voor m´n neus, nam ik een hap en dan moest ik het 9 van de 10 keer niet hebben.
Er zijn dagen – en daar schaam ik me voor – dat ik wenste dat ik niet zwanger was (dat was voor ik de eerste echo’s had gehad). Die gedachte vond ik het aller-aller-ergste. Na jaren proberen was eindelijk mijn droom uitgekomen en nu wilde ik het niet meer… Wat voor ‘moeder’ ben je dan? Wat voor mens ben je dan? Zodra ik het alleen al maar dacht, werd ik gek van schuldgevoel en moest ik wel 20x tegen mijn buik zeggen dat ik het niet persoonlijk bedoelde en dat hij of zij er ook niets aan kon doen en echt echt welkom was. Voordat ik misselijk werd, dacht ik dat geen één zwangerschapskwaal mijn blijdschap weg zou kunnen nemen en kijk me nu. Niets genieten, niets blijdschap. Altijd gedacht dat psychologen geen geld aan mij konden verdienen, maar nu was ik er klaar voor.
Af en toe zat er een betere dag tussen. Dat wil zeggen dat het lukte om om 11u aangekleed te zijn en soms naar buiten te gaan. Toch leek het alsof de wereld om mij heen leefde en ik er maar een beetje tussendoor dwaalde. Die paar fotoshoots die ik heb gedaan heb ik, achteraf gezien, in een roes beleefd en veel (witte) boterhammen en lolly’s hielden me op de been. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: ‘nu snap ik dat relaties al tijdens de zwangerschap kapot gaan’. Arme Denny.
De meest gestelde vraag in deze periode was: moet je ook overgeven? Als ik dan nee zei dan had ik het idee dat mensen dachten: oooh dan valt het wel mee. Het gekke was dat ik wel alle symptomen had van overgeven, ik hing ook 3x per dag boven de wc, maar er kwam gewoon niets uit. Door al dat “nep-overgeven” (weet niet hoe ik het anders moet noemen), was er een zenuw in mijn rug klem komen te zitten waardoor ik op sommige moment niet meer op mijn been kon staan en mijn bekken onwijs veel pijn deed. Ik dacht meteen aan bekkeninstabiliteit, maar daar was de reddende engel: weer de osteopaat. Gelukkig was dat heel simpel verholpen.
Toch, hoe beroerd ik me ook voelde, is het goed dat ik niet hoefde over te geven. Als je te maken hebt met HG (Hyperemesis Gravidarum) moet je zoveel overgeven dat je niet genoeg binnenhoudt. Vaak blijft dit de hele zwangerschap en moet je ook opgenomen worden in het ziekenhuis.
Het kan dus nog erger…. En nu ik zelf een stukje er van mee heb gemaakt, heb ik nog meer respect voor vrouwen die dit mee moeten maken.
Ik ben 14 weken (of eigenlijk dus 9 weken) ontzettend bang geweest dat het nooit zou overgaan, maar opeens van de één op de andere dag dacht ik: “ik ben niet misselijk”. Het was zo gek! En ik was zo blij! De eerste dagen daarna moest ik elke keer huilen van geluk! Eten begon weer te smaken, ik kreeg weer oog voor het huishouden, ik kon weer boodschappen doen. Wow, wat had ik al die dingen gemist (en als je hebt gemist om boodschappen te doen (vind ik dus eigenlijk vreselijk) dan weet je het wel :p )!
Het gaat nu echt goed. Heb wel allerlei andere kwaaltjes, maar NIETS en dan ook NIETS is zo erg –vind ik- dan die misselijkheid (maar het kan nog komen natuurlijk). Ik geniet volop, heb weer quality time met Denny, heb mijn werk weer opgepakt en ben echt dol en dol gelukkig.
Waarom deze blog? Ik hoop, dat als je dit ook ervaren hebt, dat je weet dat je niet alleen bent. Ik kan niet zeggen: “het gaat over”, want je weet het niet. In de meeste gevallen wel, maar mij hielp dat niet in die periode. Ook de zin: “je weet waar je het voor doet”, werkte niet bij mij. Want bij een eerste weet je toch niet waar je het voor doet? Je hebt geen idee.
Ik moet vaak terug denken aan die enige ochtend dat ik zo blij was dat ik misselijk was. If I only would have known…
Been there, done that!
Het is een hel inderdaad, maar wat ben je blij als het achter de rug is en wat is het over een paar maanden nog een vage schim van de ellende als dat kleintje dan toch in je armen ligt, dan weet je ineens niet meer hoe het voelt…een mooi trucje van de natuur!
Zoooo herkenbaar ook ik had momenten dat ik niet snapte dat ik zoveel over had gehad voor een zwangerschap achter is het zeker alles waard maar als je midden in die misselijkheid zat pfff
Wat is deze blog een feest der herkenning
Haha zoooo herkenbaar ;). Straks kun je er gelukkig weer om lachen!
Wat vervelend zeg die misselijkheid. Maar zolang je uiteindelijk voor ogen houdt waar je het uiteindelijk voor doet, namelijk dat kleine wondertje in je armen, dan vergeet je dat allemaal weer enigszins. Of verdrijf je het in elk geval naar de achtergrond 😀
Beetje afgezaagd, maar… zoooo herkenbaar! Enige verschil dat ik wel moest overgeven (en vaak tegelijkertijd in m’n broek pieste, oh boy, wat was ik doodongelukkig..) Gelukkig ging het bij mij ook over na de 14 a 16 weken. Ook de extreme vermoeidheid verdween gelukkig. Mijn ding waren warme, witte pistoletjes met pitjeskaas, YUM! Gelukkig vergeet je het lichamelijke ongemak/pijn snel, dus ook na de bevalling 😉
In April vorig jaar is mijn dochtertje geboren, wat was ik blij toen ze er was. Ik ben mijn hele zwangerschap ziek geweest HG! Compleet met ziekenhuis opname, ik kon zelfs de zorg voor mijn zoontje van drie nauwelijks tot niet aan. Ik was me bewust hoe bijzonder het was weer zwanger te mogen zijn maar leuk? Nee helaas niet deze keer.
Fijn om te lezen dat het bij jou over is gegaan en dat je kan genieten! En dat je in je blog aandacht schenkt aan HG, voor velen nog erg onbekend. Wat zorgt voor vele goedbedoelde adviezen waar je helemaal niets aan hebt.
Ik kijk weer uit naar je volgende blog!
Begrijp je gevoel helemaal, en het is helemaal niks om je schuldig over te voelen! Hier 2 x zwangerschap met HG mee gemaakt, het is allesoverheersend en megazwaar! Tuurlijk krijg je er iets prachtigs voor terug, maar op het moment dat je er midden in zit is dat prachtigs nog niet tastbaar en dat maakt het zwaar!! Geniet extra van je zwangerschap nu je je beter voelt!! Want je doet het voor iets heeeeel moois!
Lieve Marry. Wederom zo moedig van je dat je een taboe aankaart: je zo beroerd voelen dat de gedachte opkomt dat je liever niet zwanger wilt zijn. Ik herken het enorm, maar dan vanwege mijn enorme twijfels over mijn opvoedkundige kwaliteiten. Ik was zò bang dat ik een loeder van een moeder zou worden, dat het misschien beter was dat ik niet zwanger zou zijn. Waar het vandaan komt, is niet zo relevant. Marry, ik heb geleerd te denken in de woorden "het is zoals het is" en dat is ook voor dat rotgevoel: zwaar misselijk zijn; enorme twijfels….; ik wil niet zò zwanger zijn… Dat gevoel is er en accepteer het. Dan gaat het uiteindelijk niet je Alles bepalen. Het Is Zoals Het Is…. ojee…. Wat een zweefteef lijk ik opeens. En toch heeft het me wel geholpen. Ik pas het soms nog wel eens toe. Ik heb je zaterdag gezien en ben supertrots op jou en jouw lieve Denny. Wat een power en tegelijkertijd een rust stralen jullie uit. We kijken hier met ons 4tjes uit naar de komst van ons nichtje of neefje. Dikke kus!
Wat een herkenbare gevoelens de vreselijke misselijkheid ik had er ook nog om de paar minuten spugen bij dat je je zo wanhopig voelt van waarom heb ik dit allemaal gewild,en wanneer stopt deze ellende. Gelukkig is het inmiddels bij jou voorbij en hopelijk blijft het voorbij 🙂 Weet dat als je straks jullie mooie wonder in ja armen houd alle ellendige kwaaltjes en die lange weg vooraf een plekje geven kan. Heel veel liefs en een dikke knuffel van ons 4tjes <3
Hahaha! Been there, done that! Wat heb ik m'n man (toen nog vriend) die eerste weken vervloekt (jij hebt me dit aangedaan hoor! Waar zijn we een begonnen?! etc). Man, man, wat voelde ik me beroerd. Van 's morgens opstaan, tot het naar bed gaan. Alleen wanneer ik sliep had ik nergens last van. Verder hielp helemaal niks.
Gelukkig verdween bij mij de misselijkheid, maar maakte weer plaats voor onzekerheid. Want hoewel ik diverse vreugdedansjes heb gemaakt dat die misselijkheid weg was, daarmee was ook direct m'n enige echte zwangerschapskwaal weg (ging het nog wel goed, was ik nog wel zwanger, panisch om naar de wc te gaan, want stel dat je ineens bloed afveegt). Tot ik 16,5 week zwanger was en kleine plopjes voelde… <3
Heb je post weer in één adem gelezen! Het doet mij deugd om te lezen dat de misselijkheid achter de rug is. Nu kan je ten volle genieten van dat kleine mensje en je steeds groter wordende buikje. Ik kan mij niet inbeelden hoe lastig de misselijkheid moet geweest zijn maar kan er wel inkomen. Je moet je maar eens 1 dagje misselijk voelen en dat is al een hel dus laat staan 14 weken, respect!
Je buik is waarschijnlijk terug hard gegroeid? Heb je al een echo gehad? Want dat is toch ook een speciaal moment, om de eerste keer je baby'tje te zien én te horen. Ik kan het mij nog zo voorstellen alsof het gisteren was, was een enorm emotioneel moment maar ik ben dan ook een mega emo-kip haha. Ik zie al weer uit naar volgende week! Verzorg je en tot snel, x
Beste collega,
Ik ken je verhaal van misselijkheid maar al te goed.
Ik ben nu 20 weken zwanger en helaas houd het niet bij mij op, omdat ik aan de medicatie zit ( antibiotica die slik ik nu al 10 weken en moet ze nog 20 weken slikken.
Ik voel me soms erg alleen en moet nu al zo 5 weken ongeveer niet meer de gehele dag braken, heel soms nog wel, maar dat is hooguit 1 keer per week.
Elke ochtend braak ik bijna gal, maar dat vind ik het minst erg.
Die misselijkheid en het gevoel hebben dat je maag kapot gaat door al de zuur.
Ik baal nu ook enorm kan geen foto reportage's meer doen en werken in de zorg, dat doet mij enorm veel pijn, voel me er soms in verloren en onbegrepen.
Ook ben ik blij dat het met mijn kindje goed gaat, maar die grrrrrr misselijkheid die nu mijn hele leven overneem.
Su6 met je zwangerschap ik denk aan je.
xx Queenie Scheele
Allereerst gefeliciteerd!!! 🙂
Stiekem wist ik het al even, want het Middelburgse roddelcircuit was de blogs toch voor 😉 maar wat een ontzettend fijn nieuws! Hoewel je daar zelf soms aan twijfelt. Heel normaal. Dat blijft de aankomende 50 jaar soms terugkomen. 😉
Hoewel ik van iemand heb vernomen dat het zelfs na 16 jaar nog steeds leuker wordt om ouder te zijn! 🙂
Nog veel succes (en sterkte) met de zwangerschap en daarna!
Dank u, dank u, dank u voor dit stukje waarin je het prachtig beschrijft; het gevoel van onmacht dat de blijdschap overschaduwd. Ik begrijp precies wat je zegt over de gedachten ‘was ik maar niet zwanger’…natuurlijk ben ik wel hartstikke blij zwanger te mogen zijn, maar allejezus,wat vergt het veel van mij. Afgelopen april de marathon gelopen en nu kan ik helemaal niets! Eten en drinken is een dagelijks terugkerende kwelling, met wilskracht sleep ik mij er elke weer er door heen en hou het zo goed als ik kan binnen. Komt dan ook een stuk eigenwijsheid bij kijken, want het zal mij toch niet gebeuren dat hetgeen ik zo hard voor heb gewerkt binnen te krijgen ik er weer uitgooi! Mijn beste vriendin is ook zwanger en haar zwangerschap gaat zo ontzettend perfect, ze probeert zich in te leven en komt met goed bedoelde opmerkingen van ‘je doet het voor het wondertje in je, dat is zoiets magisch’ en eigenlijk irriteert mij dat ontzettend. Terwijl ik begrijp dat zij op haar roze wolk zit en superpositief is (de hormonen maken haar juist veel opgewekter), dus ik stem in met wat zij zegt. Maar geef ook aan dat het echt afzien is. Ik doe dit ook nooit meer! Wat heerlijk om even te spuien, want je wordt eigenlijk door je omgeving gedwongen om alleen maar positief te zijn en zelf wil ik ook niet heel de tijd zo negatief klinken. Dat is het enige voordeel van heel de dag in je coconnetje opgerold te liggen, namelijk dat je niet je happy face hoeft op te zetten. Als ik een keer met een vriendin telefonisch spreek of ik kom een keer buiten vanwege medische controles, hou ik mij automatisch altijd sterker. Gaat er een knop om. Maar als ik eenmaal weer thuis ben , mag ik het extra bekopen. Nee, vind hier niets aan. Wil weer die levenslustige meid terug, want het voelt nu ook als falen dat ik niet gewoon kan leven. Want ja (heb het echt gehoord als 32-jarige met elf jaar een relatie!) ‘zwanger zijn is geen ziekte. Was een bewuste keus, anders had je je benen bij elkaar moeten houden’. Op dat moment stemde ik eerder toe, omdat ik mij al zo schuldig voel mij ziek te moeten melden. Nu kan ik die persoon wel wat aandoen. Dus nogmaals, fijn even herkenbare ervaringen te lezen en iedereen heel veel sterkte gewenst (en spoedig een roze of blauwe wolk ;-))