Ondersteboven | Stuitligging
3 jaar geleden leerde ik Manon en Richard kennen toen zij hun eerste kindje verwachtten. In maart 2013 fotografeerde ik de geboorte van hun zoontje Teun. Een bevalling uit een boekje!
Tijdens mijn zwangerschap mailde Manon mij, ze was weer zwanger en uitgerekend op 6 december 2015. Of ik deze bevalling ook wilde fotograferen. Ik moest er even over nadenken, omdat ik eigenlijk tot en met december 2015 met verlof zou zijn en Teun ook nog eens 10 dagen te vroeg was. Natuurlijk kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om “nee” te zeggen en leek starten met mijn werk in Goes wel een goede opstart. Dus ik zei “ja” 🙂
We zagen elkaar weer na mijn eigen bevalling en Manon en Richard wisten dit keer weer niet wat het zou zijn. Ze hadden er ook geen gevoel bij. Manon hoopte stiekem op een meisje, maar ze had geen idee. Ze had weer zo’n voorspoedige zwangerschap zoals bij Teun met een prachtig zwangere buik, ze vertelde wel dat dit kindje anders was in haar buik, veel rustiger.
Met 37 weken en 5 dagen zwangerschap zag ik Manon opnieuw. Dit keer voor iets heel anders. Ik was gevraagd om foto’s te maken voor de KNOV en ik had Manon gevraagd om “model” te zijn. Voor mijn gevoel was de fotoshoot “net” op tijd, want Teun kwam met 38+2. We hadden een aantal scenario’s die we moesten vastleggen en 1 daarvan was een foto waarbij een verloskundige een echo zou maken. Zo gezegd zo gedaan. Omdat ik het wel leuk vond om iets op het scherm te kunnen zien, vroeg ik aan de verloskundige of ze het echoapparaat ook daadwerkelijk aan kon zetten. Manon zei nog vlug: “ik weet niet wat het wordt, dus niet zeggen he!”.
Ik sta klaar met mijn camera om foto’s te nemen, de gel wordt aangebracht en we hebben beeld. Ik hoor de verloskundige zeggen: “oh….. hij ligt in stuit”.
Wat?
Manon kijkt haar verbaasd aan: “Je maakt een grapje toch??”. Het lijkt mij alles behalve een leuk grapje en het is ook geen grapje. Manon haar baby ligt in stuit. Met 36 weken heeft ze nog een groeiecho gehad en toen lag haar kindje goed. Ik vraag aan haar of het niet op een bepaald moment erg druk geweest is in haar buik en ze zegt: “oh jaaa… afgelopen maandagnacht, maar omdat mijn zusje toen bevallen was, dacht ik dat het misschien door de opwinding kwam”. Het is een gek moment, want Richard is er niet bij, het is niet haar eigen verloskundige en we zijn hier met een heel ander doel.
Ik maak de foto’s die ik moest maken en de verloskundige raadt Manon aan om haar eigen verloskundige te bellen. Ik moedig Manon aan om dit direct te doen. Ze is al 38 weken zwanger en als ze nog een draaipoging zou willen doen, dan is ‘hoe sneller hoe beter’ hierbij zeker van toepassing… Ik grap nog dat een ‘natuurlijke stuitbevalling’ op mijn Bucket List staat.
Uiteindelijk lukt het om voor diezelfde middag nog een draaipoging in te plannen. Ik laat Manon daarom achter in het ziekenhuis en Richard, die komt van zijn werk naar het ziekenhuis toe zodat hij er straks bij is en Manon naar huis kan brengen. Wat een gekke wending van deze middag!
’s Middags belt Manon me op. De draaipoging is niet gelukt 🙁 Manon zei meteen dat dit een heel ander kindje was en dat laat hij of zij nu ook wel blijken 😉 Het is vast een meisje! Maar goed, jongen of meisje… draaien wil die niet. Wat nu? Manon heeft alle opties te horen gekregen in het ziekenhuis en neigt heel erg naar een ‘natuurlijke stuitbevalling’. Ik vind het super stoer! Tegenwoordig kiezen zoveel vrouwen voor een keizersnede, maar met een gunstige ligging (en zelfs ook zonder gunstige ligging) kan een ‘vaginale stuitbevalling’ prima. De gynaecoloog is het daar mee eens, vooral omdat de bevalling van Teun zo goed is verlopen. Een paar dagen later hakken zij en Richard de knoop door: het wordt een ‘natuurlijke stuitbevalling’. Ik maak een klein vreugdedansje, want dit lijkt me geweldig om te fotograferen. Omdat Teun destijds erg groot was voor de zwangerschapstermijn, plannen ze wel een datum in voor een keizersnede. Dit zal 4 december worden (Manon is 6 december uitgerekend). De gynaecoloog verwacht niet dat een keizersnede nodig is en dat de baby uit zichzelf zal komen voor die datum. Al weet je natuurlijk nooit iets zeker in de verloskunde..
En dat blijkt… Er gebeurt niets. Helemaal niets.
4 december komt dichterbij en hangt als het zwaard van Damocles boven Manon haar hoofd. Ze wil ECHT GEEN keizersnede. Ze probeert het nog over het weekend heen te tillen, maar dat lukt niet. Daarom zit ze op 2 december in het ziekenhuis voor de intake en die loopt anders dan gepland. Zowel de gynaecoloog, als Richard zien dat Manon dit echt niet wilt en de gynaecoloog die dienst heeft, ziet ook geen medische reden om de keizersnede op 4 december te doen. Daarom wordt deze uitgesteld, uitgesteld tot 18 december. Manon is dan bijna 42 weken, maar niemand gaat er vanuit dat ze die datum haalt en eerder zal bevallen. Opgelucht verlaat ze het ziekenhuis en belt me daarna: “voor 18 december is deze baby er echt wel”. Dat denk ik zelf ook…
Maar goed, wij kunnen denken wat we willen, een baby doet waar die zelf zin in heeft en dus tegen ieders verwachting in, tegen Manon haar wil in, ontmoet ik Richard en Manon toch op 18 december voor de geplande keizersnede. Er zijn de afgelopen weken al genoeg grapjes gemaakt dat deze baby de uitgang niet ziet. En dat blijkt…
Ze moet zich pas ’s middags melden, dus we hebben voor de deur van het ziekenhuis om 13.30u afgesproken. Dan kan ik nog een foto voor het ziekenhuis maken. Ze staan al op me te wachten als ik aan kom lopen. Manon is erg nerveus en moet eigenlijk meteen huilen. Nu is Manon nogal een bikkel en niet makkelijk te troosten, dus mijn halfzachte poging om haar te omhelzen mislukt, omdat ze zich meteen probeert te vermannen. “Het is niet anders” en dus maak ik gewoon de foto voor het ziekenhuis, met de net gedroogde tranen en lopen we naar binnen. Ze melden zich bij de balie en dan moeten we wachten om te horen welke kamer ze krijgen. Zowel Manon als Richard zeggen meteen: “Het is zo fijn dat je erbij bent. De afleiding kunnen we wel gebruiken, anders zitten we hier maar met z’n tweeën”. Ze zijn allebei erg nerveus en elke afleiding is goed, dus zet ik mijn kletsmodus aan en maak ik nog even een mooie foto van Manon op de gang van het ziekenhuis met als achtergrond: een roze muur. Teken?
Als we naar de kamer mogen, krijgen ze te horen dat Manon om iets voor 16u aan de beurt zal zijn, mits er niets tussenkomt en het niet uitloopt. Die kans is nogal groot als je aan het einde van de middag gepland staat. Manon blijft maar herhalen tegen iedereen die ze ziet, dat dit niet is wat ze wilt en dat ze nog nooit in het ziekenhuis heeft gelegen en nog nooit iets heeft gehad. Niet eens een hechtinkje. Ze vindt het echt vreselijk. Er wordt nog eens uitgelegd wat er allemaal gaat gebeuren en Manon wordt klaargemaakt, zodat ze straks naar de o.k. kan. Dat betekent dat alle gegevens worden gecontroleerd, de temperatuur wordt gemeten, er een katheter wordt ingebracht, een CTG wordt gemaakt, ze een prachtig o.k.-pakje aan krijgt en een ziekenhuis bandje om krijgt. Wanneer ze aan de CTG ligt begint Richard te ijsberen. Hij is ook erg nerveus en zo’n CTG vindt hij niets. Hun baby is weer erg rustig, dat zie je ook op de CTG en daar is hij niet gerust op. Hij vertelt dat de baby al heel de zwangerschap zo rustig is en dat hij gewoon blij is als hun kindje er gezond en al is. Voor de 5e keer zegt hij: “ik vind dit echt niets”. Ik probeer hem op zijn gemak te stellen. De CTG ziet er niet slecht uit, het kindje kan ook gewoon slapen. Een echte slechte CTG ziet er nl. heel anders uit. Uiteraard zegt de verpleegkundige dat ook, maar het zit hem toch niet lekker en dat snap ik wel. Het is ook allemaal heel spannend en de baby is inderdaad heel rustig, maar goed, dat zijn baby’s die slapen ook. Ik zie een verdwaald muisje (van ‘beschuit met muisjes’) op de grond liggen, het is roze. Ik laat het aan Richard zien, nog een teken?
Ondertussen is het 15u geweest en het lijkt erop dat het allemaal uitloopt. Richard maakt nog een selfie, die ik uiteraard vastleg, waardoor ik er eveneens onderdeel vanuit maak 😉 en dan komen ze ons uiteindelijk halen! Zoveel loopt het niet uit, het is 15.30u als Manon richting de recovery wordt gereden.
Daar worden de laatste checks gedaan en het infuus geprikt. De spanning loopt op. Richard en ik mogen ons gaan omkleden en als we terugkomen gaan we naar de o.k., daar komen we aan om 16.15u. Op de o.k. wordt de ruggenprik gezet en daarna wordt alles klaargemaakt. Om Manon haar rug te ontsmetten wordt een vloeistof gebruikt die knalroze is. Dat is altijd, maar in dit geval denk ik: dat is het derde teken 🙂
De ruggenprik zetten gaat goed en de keizersnede kan beginnen. Ik neem mijn plaats in en zoals altijd gaat het snel. Voordat het kindje wordt geboren, loopt eerst het vruchtwater naar buiten. Dat is groen.. De baby heeft in het vruchtwater gepoept… Ik ben meteen alert en hoop dat het niets betekent. Vlak daarna komt het kontje tevoorschijn. Er zijn twee dingen die ik meteen zie: het is een meisje!!!!! en ze poept gelijk de hele boel onder. Dat betekent waarschijnlijk dat ze het niet naar haar zin heeft. Ik kan niet wachten tot de gynaecoloog de baby laat zien en zegt dat het een meisje is. Ik zie dat Richard meekijkt en ik vraag me af of hij het al ziet (Hij vertelt later dat hij dacht dat het een jongetje was, omdat haar schaamlipjes zo waren opgezwollen. Dat is normaal bij een pasgeboren meisje, vanwege de hormonen van de moeder)! Het duurt even voordat ze helemaal is geboren en wanneer dat zo is, huilt ze niet. Ik merk dat de sfeer anders is dan anders. Ze wordt niet aan Manon getoond, maar direct meegenomen naar de kinderarts in een klein kamertje naast de o.k. Er wordt wel gezegd dat het een meisje is en Manon, die huilt tranen van geluk.
Ik ga samen met Richard mee met de baby. Niemand zegt wat tegen Richard, maar ze bekommeren zich meteen over dit kleine meisje. Ik maak foto’s en gebaar Richard om bij mij te komen staan. Zo kan ik even contact met hem maken, zeggen dat het goed komt en hem feliciteren dat hij zojuist een dochter heeft gekregen. Uiteraard weet ik niet of het goed komt, maar ik wil hem iets geruststellen, want heb het zo met hem te doen Ze krijgt wat extra zuurstof en begint zachtjes te huilen. Haar kleur is al goed en ik heb goede hoop, het lijkt “gewoon” een slechte start. Ze is er een beetje ondersteboven van, van het hele gebeuren. Ze zit onder het huidsmeer, dat door het meconium (de eerste poep van een baby) er groenig uitziet. Langzaamaan krijgt de kinderarts weer ruimte voor de omgeving om haar heen en ze zegt: “kom maar hoor, dat kun je je dochter aanraken”. Richard vertelt dat ze Roos heet. Hij pakt haar handje vast en mag daarna de navelstreng doorknippen. Haar voeten liggen zo ongeveer naast haar hoofd vanwege de stuitligging.
Richard loopt even terug naar Manon om te zeggen dat alles goed is. Na een minuut of 8 besluit de kinderarts vervolgens dat ze Roos wilt opnemen op de kinderafdeling. Ze doet het in principe goed, maar haar ademhaling is aan de snelle kant. Ze mag heel even naar Manon, zodat Manon haar kan zien, maar wordt kort erna in de couveuse gelegd.
Dan is er even verwarring. Wij moeten ons van de verpleging gaan omkleden waardoor Richard niet bij Roos kan blijven. Omdat de mannen- en de vrouwenkleedkamer apart van elkaar zijn, kan ik niet met Richard mee. Ik zeg tegen hem dat ik hem op de gang weer zie en kleed me dan in een razend tempo om. Vlak nadat ik op de gang ben, komt Richard. Roos is al weg. Gelukkig weet ik waar de kinderafdeling is en dus rennen we als gekken de trappen af naar de goede afdeling. Als we aankomen, ligt Roos onder de warmtelamp met allerlei draadjes om haar vitale parameters te controleren. Ze is in de tussentijd dat wij weg waren ook gewogen en weegt 3450 gram. Een stuk kleiner dan haar broer die ook nog eens 10 dagen te vroeg was.
Richard staat trots bij zijn kleine meisje en lijkt wat tot rust te komen. Alles ziet er goed uit zegt de kinderarts. Ze zal 24 uur ter observatie moeten blijven en dan waarschijnlijk pas naar de kamer (van Manon) mogen. Richard mag nu eerst met haar ‘huid-op-huid’ knuffelen. Een mooi moment na een chaotisch begin. Hij zegt een paar keer: “Wat jammer dat ik dit mooie moment niet met Manon kan delen”. En dat snap ik helemaal.
Na 10 minuutjes knuffelen wordt er gevraagd aan Richard of hij naar boven wilt komen. Manon heeft naar hem gevraagd. Ik zeg hem dat ik bij Roos zal blijven. Hij blijft lang weg en daar ligt ze dan, het schatje. Gevoelsmatig zou ik haar het liefst bij me pakken, maar uiteraard doe ik dat niet. De tijd tikt weg en ik hoop maar dat alles goed is. Af en toe kijkt ze even heel zielig, maar voor de rest ligt ze rustig te slapen. En dan, na wat een eeuwigheid leek te duren, zie ik dat Manon met bed en al naar binnen komt rijden. Ze zijn ruim 40 minuten weg geweest. Ze ziet er emotioneel, maar goed uit! Ze wil natuurlijk maar 1 ding en dat wordt meteen geregeld. Roos mag lekker ‘huid-op-huid’ bij Manon. Een heerlijk moment! Ze proberen Roos aan te leggen, maar dat gaat nog niet van harte. Ze lijkt nog niet sterk genoeg om dit te doen. Na wat knuffelmomentjes, wordt Roos aangekleed en gaat Manon naar de kamer.
Daar komen niet veel later haar ouders en Teun langs. Teun is razend benieuwd naar zijn zusje en na zijn beschuit met muisjes kan hij echt niet meer wachten! Het is jammer dat ze niet uit haar wiegje kan, haar temperatuur is nog niet goed genoeg. Teun moet dus genoegen nemen met in het wiegje kijken, maar hij is zijn zusje al volop aan het aaien. Super schattig.
Vervolgens komen de trotse opa en oma even kijken. Dit is de laatste foto die ik maak. Ik spreek met Richard en Manon af dat ik de volgende dag of de dag erna nog terugkom om gezinsfoto’s te maken en voor een mooie foto met Teun. Het is jammer dat het nu niet kan, maar het belangrijkste is dat het goed gaat met Roos, het is alleen een beetje een gemengde start op deze manier.
Wordt vervolgd…
Update:
De volgende dag mocht Roos terug naar de kamer, maar helaas ging het niet zo goed. Ze kon niet zelf aan de borst drinken en ook afgekolfde melk drinken ging niet goed. Ze moest daarom terug naar de kinderafdeling waar ze sonde-voeding kreeg. In de dagen die volgden ging het een klein beetje beter, maar ze bleef heel rustig. Er is een aantal onderzoeken gedaan, maar die zijn allemaal goed. Misschien heeft Roos gewoon even tijd nodig om aan te sterken. Sinds het begin van het nieuwe jaar is ze in elk geval weer lekker thuis, waar ik ook nog mooie foto’s maakte!
3 weken later:
