Ik heb veel herinneringen aan het Sinterklaasfeest. Mijn lieve mama maakte er echt werk van. Cadeaus in overvloed en ontzettend veel geweldige, lieve en grappige gedichten! Maar ik herinner me ook de spanning, de dreigementen met Piet die kwam kijken of ik mijn eten al op had en die keer dat ik de roe in mijn schoen had! Ik weet nu nóg hoe ik me voelde, want het kon zomaar zijn dat Sinterklaas me in de zak mee terug naar Spanje nam. Toen ik ouder werd en ik ook omheen zag hoe spannend het voor sommige kinderen was/is (ook zonder dreigementen), maar ook hoe geweldig hun fantasie is, vroeg ik me af: dit kan toch ook wel anders?
Het besef
Toen de Zwarte Pieten discussie begon en ik me realiseerde HOE GROOT en belangrijk VOLWASSENEN het feest maken, kwam bij mij het besef. Het besef hoe het Sinterklaasfeest in de loop der jaren steeds groter is geworden en hoe volwassen zich in allerlei bochten wringen om een kind een verzonnen verhaal te laten geloven. Toen dacht ik: is dat wel nodig?
Een magische wereld
Toen ik mama werd ging er automatisch een “andere” wereld voor me open. De wereld van het kind. Een magische wereld! In deze wereld kan alles. Het maakt niet zoveel uit wat er voor handen is, al moet je alles verzinnen en nadoen; alles is mogelijk! Een kleuterjuf die zich in de kleuterklas omkleed, is meteen geen juf meer maar de figuur die kinderen willen dat ze is. Zo simpel is het voor een kind.
De waarheid
Ik vroeg me steeds vaker toen Liv nog klein was, of het feest ook zonder leugens zou kunnen. Of ze niet gewoon haar eigen magie kon maken. Sowieso denk ik dat de dreigementen, de roe etc. wel iets meer van vroeger zijn en dat dat minder voorkomt tegenwoordig. Gelukkig maar. Het was wel al vanaf het begin duidelijk dat Denny en ik de nadruk op de leuke dingen wilden leggen en niet het feest wilden “inzetten” om wat dan ook gedaan te krijgen. Toen we merkten dat Liv best gevoelig is en ik een hele mooie blog las bij Kiind Magazine, besloten we dat we het niet nog spannender wilden maken dan dat het al is en haar de waarheid te vertellen.
Hoe doe je dat dan?
Het klinkt misschien groot en zwaar, maar ook dat is weer wat je er zelf als volwassenen van maakt. Zoals ik deze blog al begon heb ik ook goede herinneringen aan Sinterklaas en vier ik het graag. Niks leukers dan je schoen zetten en pakjesavond was het einde! Allemaal dingen die ik graag met Liv doe. Daarnaast wilden we Liv ook niet opzadelen met “een groot geheim” en dus hebben we het ook niet groter gemaakt dan het is. We hebben -gewoon ergens op een willekeurig moment- verteld dat we elk jaar Sinterklaas vieren met cadeautjes. Dat er dan iemand is die zich verkleed als Sinterklaas en Piet en dat papa en mama de cadeautjes kopen. We hebben ook gezegd dat alle papa’s en mama’s dit zelf aan de kindjes vertellen omdat dat het fijnste is en dat het niet zo leuk is als een kindje dat tegen een ander kindje verteld. Dat begreep ze volkomen. We hebben er geen groot geheim van gemaakt.
Hoe vier je dan Sinterklaas?
We vieren Sinterklaas net als ieder ander. Zoals ik deze blog al begon is de fantasie van kinderen eindeloos. Zij maken hun eigen magische wereld. Het Sinterklaas Journaal is “echt” voor haar en elke Sinterklaas die ze ziet ook. Soms zegt ze als het een beetje spannend wordt: “dat is een verkleedde man hè mama?” en dan zeg ik dat dat klopt en daar blijft het dan bij. Ze gelooft wat ze wil geloven. Het cadeautje in haar schoen is van ons, dat weet ze, maar ze zingt, wanneer ze een wortel in haar schoen heeft gedaan, net zo hard een Sinterklaas liedje.
Net zo leuk
We kunnen nu na het eerste jaar zeggen dat het Sinterklaasfeest net zo leuk is als anders! Maar met minder spanning en zonder leugens en ook beter te begrijpen in bepaalde situaties. Want waarom mochten de andere kinderen hun schoen veel vaker zetten? En heeft Sinterklaas daar wel wat in gedaan? Of waarom heeft Sinterklaas wel dat mooie cadeau gekocht voor je vriendinnetje maar niet voor jou? Dit is nu makkelijk uit te leggen: want wij kopen de cadeau’s en niet Sinterklaas. Sinterklaas vindt niet het ene kindje liever dan het andere. Gelukkig maar.
Ondertussen showed Liv wel vol trots haar fop cadeautje van Malle Pietje en het lijstje wat ze in de brievenbus had van de Smeerpoets Piet, ze gelooft wat ze wil geloven en we doen graag mee in die fantasie. Zonder te liegen. Dat dan wel.
P.S. 1 Als jij het Sinterklaasfeest anders viert: I don’t judge you. Ik ben er zelf ook geen slechter persoon van geworden. Deze blog is niet bedoeld om te zeggen dat jij het “fout” doet. Deze blog is bedoeld om te laten zien dat het ook anders kan, omdat ik weet dat er meer ouders mee worstelen. Daarom ook pas na pakjesavond gepost, kan je nog een jaar erover nadenken of je er iets mee wilt of niet 🙂
P.S. 2 Het zou ook een goed einde zijn van de Pieten-discussie en het argument dat hij onherkenbaar moet zijn (al vind ik dit sowieso een slecht argument om nog maar niet te praten over de vele manieren van onherkenbaar zijn, maar dat ter zijde). Win-win.
Er verschijnen ook steeds meer artikelen rondom dit onderwerp, dit was laatst nog in het nieuws: Is de Sinterklaasmythe schadelijk voor kinderen?