Plan B
Het woord “verslagen” is ook van toepassing op Denny als ik thuis kom. Wat een rotdag! We hebben aan een half woord genoeg: naar dit ziekenhuis gaan we niet meer terug. Het vertrouwen is compleet weg en hoe langer we het erover hebben, hoe meer ik denk: hoe kan dit nu een academisch ziekenhuis zijn?!
Na het gesprek ga ik ook meteen googlen. Ik wilde dat eigenlijk niet doen, maar nood breekt wetten. Eigenlijk vrijwel alles wat ik vind over IUI gaat samen met echo’s! Zie je wel, ik ben niet gek! Het kan gewoon echt heel anders, waarom kan dat daar dan niet?! Denny en ik bespreken de mogelijkheden van ziekenhuizen en we kiezen voor een ziekenhuis ‘in de buurt’: het ziekenhuis in Bergen op Zoom.
De dag na de mislukte IUI dag, bel ik naar Bergen op Zoom om te vragen of ik daar terecht kan. Om een lang verhaal kort te maken: “ja dat kan, maar ik moet een verwijsbriefje van mijn huisarts hebben (huh? Ik kom van een ander ziekenhuis en dan moet ik dat weer doen?) en het dossier van het ziekenhuis in de randstad moet bij hen in het bezit zijn, voor die tijd wil ze geen afspraak met me maken.
Ok.. nou dat moet lukken. Ik bel meteen naar de huisarts, maar moet een afspraak maken voor een verwijsbrief zegt de receptioniste. “Nee dat kan niet telefonisch”. Zucht.. ok, dan kom ik morgenochtend wel om 8.30u, prima.
Daarna bel ik naar het ziekenhuis in de randstad of ze ons dossier naar me kunnen mailen. Je zou denken anno 2014 dat een dossier gemaild kan worden toch? Nou, forget it! Nee, een dossier moet ik schriftelijk opvragen en normaal kan je dat dan zelf afhalen bij de balie, maar dat gaat niet bij een “vruchtbaarheidsdossier”, “want dat duurt ongeveer 6 weken voordat we dat kunnen opsturen”, zegt de mevrouw aan de telefoon…
Wat?! 6 weken?! Maar dan mis ik weer een cyclus.
Dit is het moment dat ik breek. Ik moet huilen. En niet zo’n beetje ook. Ik kan gewoon niet meer praten, omdat ik probeer niet te huilen, maar dat absoluut niet lukt. Denny staat me vragend aan te kijken, maar ik krijg niets uit mijn mond.
Ik hoor de mevrouw aan de telefoon zeggen: “Mevrouw? Mevrouw? Mevrouw gaat het?”. Met een trillende stem zeg ik: “nee, alles zit tegen, als het 6 weken duurt is er WEER een maand voorbij, is het niet mogelijk om dit dossier sneller hier te krijgen?”. Schijnbaar maken de tranen indruk, want ze klinkt totaal anders aan de telefoon wanneer ze zegt dat ze er alles aan gaat doen om het dossier op tijd bij ons te hebben. Met een klein stemmetje bedank ik haar.
De volgende dag zit ik om 8.30u in de wachtkamer van de dokter en ik ben pas om 9.30u aan de beurt! Als ik zeg waarom ik kom, zegt mijn huisarts: “daar had je toch ook even over kunnen bellen?”. Zucht, seriously?! “Dat wilde ik ook, maar dat mocht niet”, de huisarts trekt een raar gezicht, schrijft het verwijsbriefje en ik fax het meteen vanaf daar naar het ziekenhuis.
Daarna bel ik op en ik beloof dat ik op de afspraak ons dossier zal bij hebben, een beetje bluf, maar ik moet maar hopen dat het goed komt. Er wordt een afspraak gemaakt voor 8 februari. Ik heb zitten rekenen en met een beetje geluk willen ze dan meteen een echo maken en kan ik die cyclus nog meedoen, ik denk dat ik dan op dag 7 a 10 zit op de afspraak. Hopen dat het ook zo uitkomt. En dat het dossier binnen is..
Duimen!
Poeh hey ik lees net de 3 laatste stukken achter elkaar!!! Ggggrrrrr!!!!! Dqt is toch om gestoord van te worden??!?! En daar moet je san ook nog eens dik voor betalen in dit land! Bah!
Door het lezen van je blog, besef ik maar weer eens wat een luxe het is om gemakkelijk zwanger te raken.
Wat een onwijs goed besluit denk ik dat jullie genomen hebben na de vele missers in het ziekenhuis uit de randstad. We hopen dat alles nu wel voorspoedig verlopen mag en dat alles beter geregeld gaat worden en dat we heel snel positief nieuws mogen lezen,we blijven hopen en duimen voor jullie. Liefs en een dikke knuffel XxxX
en dan vragen ze zich af waarom de zorgkosten zo hoog zijn…. komt vast niet door de efficiëntie.
Heel herkenbaar verhaal