Toch IUI

Op dit moment kan ik maar 1 ding bedenken: ik wil het toch proberen. De IUI. Ik vraag aan Denny hoe hij erin staat en ook hij heeft zoiets van: waarom niet? Dus lig ik 2 minuten later weer naar mijn lege baarmoeder te kijken op een schermpje, maar ook naar een follikel in mijn eierstok. Het is dag 8 en hij is al behoorlijk groot, wat positief is, dan kunnen we snel aan de slag gaan. We moeten overmorgen terugkomen en als de follikel groot genoeg is, moet ik een hormoon spuiten (normaal is dat Pregnyl, het hormoon van moeders voor moeders, maar dat is op, dus het wordt iets anders) om de eisprong op te wekken. Ok, prima, er gaat weer wat gebeuren!

Als we terug zitten in de auto komt pas het besef wat er net gezegd is. ICSI.. dat is het allerlaatste stapje in het hele “proberen-een-baby-te-krijgen-wereldje”. Hoe kan het in vredesnaam dat ons verteld is dat we een redelijke natuurlijke kans hebben/hadden? Al die hoop, al dat verdriet, al die bullshit van loslaten en het komt wel goed, voor niets! Natuurlijk was het heftig geweest om dit te horen vorig jaar, maar valse hoop hebben, is nog erger. Het is niet te geloven. Ik heb er geen woorden voor en Denny ook niet. Ik wil het ook gewoon niet geloven. Ik wil geen ICSI, ik wil geen hormonen, ik wil dat niet. NIET. NOOIT.

Die IUI moet gewoon lukken.
Dat MOET.

Alsjeblieft?

Reacties

Reacties