En wat ga jij doen? Ga je de fotografie weer oppakken?
Dit zijn de afgelopen tijd de meest gestelde vragen geweest. Niet alleen aan mij maar ook aan mijn vrienden en familie. Tijd om daar antwoord op te geven!
Er is eigenlijk geen kort antwoord (en iedereen die me kent weet ook dat ik niet zo goed ben in “kort” haha), dus laten we eerst een stukje teruggaan in de tijd.
Toen Liv werd geboren (2015), plande ik de eerste 6 maanden na haar geboorte vrij. Ik had bedacht dat tegen de tijd dat ze 6 maanden oud zou zijn, ze ook ‘gewoon’ zou eten en niet meer zoveel borstvoeding zou drinken. Nou, ik had er niet meer naast kunnen zitten! Liv is eigenlijk pas begonnen met vast voedsel te eten toen ze 1,5 jaar oud was en ze heeft nooit (behalve de eerste testfles), melk uit de fles gedronken. Ze lustte alleen verse borstvoeding en als het niet vers was, dan hoefde ze het niet, wat we ook uitprobeerden. Tijdens mijn verlof had ik al meerdere opdrachten aangenomen en de dag naderde dat ik weer aan het werk moest. Toen ik voor het eerst weer oproepbaar stond, was ik hele dagen nerveus! Ik was zo bang dat ik midden in de nacht gebeld zou worden (wanneer ze de meeste melk dronk en hysterisch was als ik er niet was). Alle geboortes in die periode waren prachtig en ondanks dat Liv weigerde te eten/drinken als ik er niet was, kwam het toch altijd op één of andere manier goed.
Wanneer ik eenmaal bij een geboorte was, dan was het prima en had ik er veel plezier in! Alleen de tijd dat ik oproepbaar stond, niet wetende wanneer ik zou moeten gaan, gaf me zoveel stress! Ik heb echt veel geluk gehad dat alle geboortes toen snel verliepen en dat er niet één geboorte ’s nachts was.
Na deze 6 maanden, Liv was toen een jaar oud, zijn we naar Australië gegaan waar ik mocht praten over mijn werk op de Baby Summit. Een geweldig avontuur! Door dit event nam ik geen opdrachten aan en eerlijk gezegd had ik dat anders waarschijnlijk ook niet gedaan. Ik kon de stress van het oproepbaar staan niet aan. Ik vond het zo zielig voor Liv dat ik haar niet kon uitleggen waarom ik soms opeens weg moest. In de anderhalf jaar erna heb ik een paar geboortes gedaan waar ik geen “nee” tegen wilde zeggen, maar de stress die bleef… Mensen bleven herhalen dat het echt wel goed zou komen met Liv en dat ik eraan zou wennen, maar dat gebeurde niet. Ik wende er gewoon niet aan.
Ik leerde wel iets belangrijks in die periode. Het “probleem” lag niet bij Liv die geen afgekolfde melk lustte of die zo verdrietig was als ik wegging, het ging om mij. Ik voelde mezelf zo rot als ik weg moest. Ik was degene die haar niet wilde achterlaten. Ook al verliepen alle geboortes prima, ik bleef me er rot onder voelen. In deze periode riep ik voor het eerst hardop dat ik ermee wilde stoppen. Misschien niet voor altijd, maar in elk geval voor even.
Iedereen tegen wie ik dit zei, verklaarde me voor gek en zei: “hier ga je spijt van krijgen”. Daardoor twijfelde ik en bleef ik maar wikken en wegen. Ik voelde ook heel de tijd de druk. De druk dat ik nog een blog moest schrijven, dat ik nog een andere geboorte moest doen zodat ik nieuw materiaal kon laten zien, dat ik mijn website moest updaten en bijhouden en het gevoel dat ik regelmatig op social media moest posten. Ik moest, ik moest, ik moest… Maar het enige wat ik eigenlijk wilde was mama zijn….
Begrijp me niet verkeerd: IK HOU VAN GEBOORTES! Maar ik hou meer van Liv…
En toen gingen we op wereldreis (feb. 2018). Geen telefoon die af kon gaan, geen oproepbaarheid, geen stress en geen angst dat ik Liv misschien opeens moest achterlaten. De enige “druk” die ik misschien had was social media. Ik wilde graag social media “levend” houden voor het geval ik wel weer zou gaan werken als ik terugkwam. Maar dingen posten over onze reis ging eigenlijk vanzelf, dus deze “druk” was niet te vergelijken met de druk die ik voelde in Nederland.
Halverwege onze reis verbleven we bij een host family waar op een gegeven moment de telefoon ging. Het was precies dezelfde ringtone als op mijn telefoon. Het gevoel wat ik toen kreeg, zei alles…
Denny en ik hebben veel gepraat op reis. We waren de laatste 2,5 jaar voornamelijk samen thuis geweest en voor Denny was het ontzettend duidelijk dat hij zo graag structureel aan het werk wilde gaan en voor mij was het eigenlijk het tegenovergestelde. En toen dacht ik echt: wat zijn we aan het doen dan? Waarom werk ik en heb ik een bedrijf terwijl ik gewoon thuis wil blijven en waarom is Denny thuis terwijl hij structureel wil werken?
We besloten dat onze prioriteit bij terugkomst het volgende zou zijn: een full time baan voor Denny. Een baan die hij echt leuk zou vinden. We besloten ook dat het niet zou uitmaken waar in Nederland dat zou zijn. Als het iets was wat hij graag wilde doen en het zou aan de andere kant van het land zijn, then, so be it. Dan zou hij een aantal dagen per week daar verblijven. Hetzelfde zou gelden voor een baan in het buitenland, we stonden voor alles open, als het maar iets zou zijn waar zijn hart sneller van zou kloppen. De afgelopen 8 jaar heeft hij mij bijgestaan met mijn bedrijf en konden we nooit spontaan iets gaan doen omdat ik altijd oproepbaar was. Nu was het zijn beurt.
Omdat we geen idee hadden hoe lang het zou duren voor hem om een baan te vinden en omdat we niet wisten of het salaris dan genoeg zou zijn om voor mij thuis te blijven, heb ik deze blog niet eerder geschreven. Inmiddels weten dat hij zijn eigen avontuur tegemoet gaat! Zijn eigen bedrijf! Nu kan hij degene zijn die stress heeft met alles wat komt kijken bij het runnen van een bedrijf 😉
En ik? IK WORD THUISMAMA!
Betekent dit dan dat ik niet meer ga fotograferen? Nee. Ik vind het zeker leuk om af en toe nog een fotosessie te doen, gewoon kijken wat er op mijn pad komt. Denny heeft me wel aangemoedigd om mijn website te houden. Hier heb ik ook een tijd over getwijfeld omdat het best duur is om mijn website aan te houden en ik er op dit moment er niets mee verdien. Maar nog steeds zijn er elke dag best wat bezoekers op mijn site en af en toe wordt er ergens weer wat gedeeld en krijg ik weer aanvragen van over de hele wereld. Laatst had ik op een dag ruim 2000 bezoekers op mijn site omdat er weer iets viraal ging. Niet dat ik hier iets mee verdien, maar het voelt ook niet goed om het nu offline te halen.
Er moet wel één en ander veranderd worden. Sterker nog, de website moet op de schop, want ik zal voorlopig –hoe jammer ook!- geen geboortefotografie doen. Nou ja, behalve misschien geplande keizersnedes (maar ja, in hoeverre zijn die echt te plannen..). Omdat ik nu geen inkomen heb, zal ik de website zelf moeten veranderen (helaas kan ik niet iemand betalen om het te laten doen haha). Ik ben zelf alleen niet erg goed erin en daarom gaat het heeeeeeel langzaam. Maar dat is ook prima, want ik wil juist die druk niet.
De nieuwe website zal meer een blog website zijn. Fotografie zal zeker een belangrijk onderdeel zijn, maar het zal een categorie zijn in het geheel. Daarnaast zal er ruimte zijn voor de blogs die geschreven zijn over de weg om zwanger te geraken, onze reizen, ouderschap, gezond eten etc. Het zal in dezelfde lijn zijn als wat ik nu op Instagram doe. Gewoon dingen uit mijn leven delen. Dingen die ik leuk vind.
En omdat ik weet dat sommige vragen gaan komen, hier alvast antwoorden:
“nee ik zal me zeker niet vervelen” en
“ja ik blijf waarschijnlijk ook gewoon thuis als Liv in Augustus naar school gaat” 😉
Ik zal me niet vervelen omdat er HEEL VEEL te doen is thuis. Zodra we weer wat meer financiële ademruimte hebben, wil ik starten met het inrichten van de AirBnB die op zolder komt. Daarnaast loop ik ook achter met onze eigen foto-albums, dus hoop daar ook mee verder te gaan. Dan zal Denny in september de winkels in België openen en ik zal daarvan de social media voor mijn rekening nemen. Ik hoop ook nog één housesit met Liv te doen deze herfst ergens in Zuid-Europa. Oh en Liv gaat trouwens straks niet meteen full time naar school, want het is niet verplicht totdat ze 5 jaar oud is. Wanneer ze volgend jaar 5 wordt, dan zien we wel weer verder. Tot die tijd volg ik ook mijn hart als een thuisblijvende –soms bloggende en fotograferende- mama <3
