Vandaag ben ik jarig. Nu doe ik nooit wat (groots) met mijn verjaardag. Ik hou niet van verjaardagsfeesten en ik vind het niet leuk om naar toe te gaan haha (Nog iemand??), maar ik ben 40 geworden. 40.

40 jaar.

Foto: Zeeuws lief

Ik moet het nog steeds op mezelf laten inwerken. In mijn twintiger jaren dacht ik dat 40 oud was. Heel oud. En nu ben ik het, en ik ben helemaal niet oud. Ik voel me niet oud. Sterker nog, er is weinig veranderd de afgelopen jaren. Ik kan net zo goed 30 zijn.

30 worden vond ik overigens echt vreselijk, niets van wat ik me had voorgesteld had ik bereikt op mijn 30e en het voelde alsof de leukste jaren van mijn leven voorbij waren, nu moest het “echte werk” beginnen. 10 jaar later kan ik zeggen dat dit “echte werk”, helemaal niet zo “echt” was en eigenlijk reuze leuk. 30 jaar worden was helemaal niet zo erg 🙂 en mijn dertiger jaren fantastisch!

Nu met 40 zit er alleen een extra lading aan en ik ben erg benieuwd hoe jullie dat ervaren hebben (of denken te ervaren). De grens om kinderen te kunnen krijgen ligt namelijk gevoelsmatig bij 40 jaar. Nu hoeft niet elke vrouw me te mailen die op haar 40e of na haar 40e nog een kindje heeft gekregen, want ik weet het: die vrouwen zijn er genoeg! Ik kan me alleen mijn lessen verloskunde nog goed herinneren. Voor je 30e is de beste tijd (lichamelijk gezien) om een kindje te krijgen en ben je het meest vruchtbaar, op je 35e ben je al vrij oud en op je 40e bejaard (om nog niet eens te spreken over alle verhoogde risico’s). Ook de reden dat als je IVF doet dat je op deze leeftijd 2 embryo’s tegelijk mag laten terugplaatsen, de kans dat er überhaupt 1 pakt is namelijk al niet groot en zo heb je dus meer kans.

Nu zal je denken: wil je dan nog kinderen?

Tsja. Ja. Nee. Ik weet het niet.

Wil Denny nog kinderen? Nee.

Maar weet je, ik ben nu dus 40, dus áls ik het dan wel wil, dan moet er nu wat gebeuren. Maar wat dan? We zijn destijds naar het ziekenhuis in Groningen gegaan omdat ik geen hormonen wil(de) spuiten. Ik ben vreselijk met hormonen. Dat bleek wel tijdens het zwanger zijn (zo ziek als een hond) en tijdens de borstvoedingsperiode (libido volkomen verdwenen + ik weet niet wat nog meer).

De eerste 2 jaar na Liv moest ik er niet aan denken om nog een kindje te krijgen (en ik had medelijden met iedereen die dat wel had binnen 2 jaar hahaha), maar toen ze langzamer zelfstandiger werd en de borstvoeding minder, begon het wel weer te kriebelen. Nooit echt serieus genoeg, vooral omdat Denny niet wilt en ik twijfelde teveel om het echt nog eens serieus aan te kaarten. Voordat we op reis gingen heb ik wel het ziekenhuis in Groningen gebeld. Ze doen de behandeling op je eigen cyclus namelijk maar tot 35 jaar. Ik wilde weten of daar echt geen uitzondering voor gemaakt zou worden voordat we een reis om de wereld gingen boeken. Ze hebben ons toen in een teamoverleg besproken en teruggebeld en gezegd dat ze daar geen uitzonderingen voor maakten en toen heb ik zonder twijfel de reis geboekt.

Maar ja, ik zeg het weer: nu ben ik dus 40. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe het voelde om niet te weten of we ooit een kindje zouden krijgen en ik heb mezelf ook echt beloofd om er altijd heel blij mee te zijn als we er wel 1 zouden krijgen. En dat ben ik ook. Nog elke dag ben ik er heel dankbaar voor en ik geniet in volle teugen van het moeder zijn (ik ben het niet voor niks fulltime gaan doen haha), maar een broertje of zusje erbij voor Liv zou ik wel fantastisch vinden. En nog een keer zo’n kleine uk in huis ook. Lichamelijk vraag ik me wel af of ik het zou trekken en de slapeloze nachten zit ik ook niet op te wachten en weer heel weinig tijd voor elkaar ook niet, of lekkende borsten en een uitgelubberd lijf, of super ziek de eerste 20 weken (of wie weet wel langer) en dan 2 kids… Ik hoor dat de overgang van 1 naar 2 heel groot is

En niet vergeten: Denny wil dus niet eens.

Toen ik zwanger was van Liv wist ik zeker dat het een meisje zou worden. Dat was geen gevoel, dat WIST ik gewoon. Nog nooit had ik iets zo zeker geweten in mijn leven. Net zoals ik toen zeker wist dat er nog een kindje zou komen. Een jongetje. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht dat dat dan spontaan zou gebeuren (ook al is die kans bij ons maar 2%), maar hier zijn we: 25 september 2019, 40 jaar, geen baby.

In plaats daarvan schrijf ik deze van de hak op de tak blog, omdat mijn gedachten van het 1 naar het ander gaan en ik niet weet wat ik ermee moet, of ik er wat mee moet? Dus vraag ik het jullie: herkenbaar? Tips? Wat te doen?

In elk geval hoop ik dat ik over 10 jaar hetzelfde schrijf over 40 als ik nu in deze blog heb geschreven over 30, dan worden het vast weer 10 toffe jaren.

Happy birthday to me 🙂

P.S. Overbodig om te zeggen dat ik wel mega gelukkig ben dat ik 40 überhaupt ben geworden. Gezond en wel. Dat is namelijk ook geen gegeven en ben ik me zeker bewust van.

Reacties

Reacties