Slechte moeder (/vader)?
Ken je dat, dat je iets doet (of juist niet) waardoor je je kind pijn en/of verdriet doet? Terwijl ik eigenlijk moet hopen dat je deze vraag met ‘nee’ beantwoordt, hoop ik eigenlijk het tegenovergestelde. Anders voel ik me na deze blog écht een slechte moeder (en Denny een slechte vader, al heeft hij maar “1 ding” in tegenstelling tot mijn “lijstje”).
Ik roep altijd dat ik veel van baby’s weet (dat weet ik volgens mij ook) en met mijn werk als newborn fotograaf heb ik dagelijks hele kleine baby’s in mijn handen die ik met alle voorzichtigheid behandel en wat in al die jaren ook altijd goed gaat, want veiligheid staat tijdens mijn fotoshoots voorop.
Toch is er met Liv al een paar dingen gebeurd, uiteraard niet expres, waar ik me zoooo slecht over voelde. Van die stomme dingen waarvoor je je dan achteraf wel voor je kop kan slaan. Herken je dat? Ik hoop het… want ik ga met de billen bloot…
De eerste nacht dat we thuis sliepen, had ik Liv in de co-sleeper gelegd met een slaapzak en het raam open. Het raam staat altijd open op onze slaapkamer en nu er een baby bij was, wilde ik dat niet veranderen. “Daar moest ze maar aan wennen” en trouwens, het was hoogzomer, dus wat kon er nou gebeuren? Je moet een baby toch aankleden zoals je zelf doet, nou, dan was het prima zo. Denny opperde nog voorzichtig om het raam dicht te doen, maar ik vond het onzin.
In je kraamweek moet je in het begin, elke keer als je een luier verschoont, je baby temperaturen. Dat vond ik nogal overdreven, want ik zou heus wel voelen of mijn baby te warm of te koud zou zijn en voor Liv leek me dat niet fijn elke keer die thermometer in haar billen. Toen ze die eerste nacht thuis rond een uur of 5 wakker werd voor een voeding, vond ik haar toch wel erg koud aanvoelen, dus tijdens de luierwissel toch maar de thermometer erbij gehaald. Wat bleek: 36,1… En de minimale temperatuur van een baby moet 36,5 zijn. Ik had haar gewoon, de eerste nacht thuis, laten “onderkoelen”. Te erg 🙁 Meteen extra dekens over haar heen gelegd en een kruikje erbij, zodat we een “normale” temperatuur aan de kraamverzorgster konden laten zien die ochtend. Inmiddels weet ik dat Liv, net als ik, een koukleum is en dat ze niet snel te warm is. Sindsdien staat het raam niet meer standaard open, behalve als de mussen van het dak vallen 🙂
De volgende stommiteit gebeurde met de Tummy-tub. We nemen Liv –op 1 badje in de kraamweek na- om de zoveel dagen mee onder de douche. Die ochtend was het er niet van gekomen, dus stelde ik ’s avonds voor aan Denny om haar even te wassen in de Tummy-tub. Ze was toen 4 weken oud. Tijdens mijn opleiding verloskunde had ik tijdens stages vaker baby’s in bad gedaan en een tummy-tub leek me niet heel veel anders. Ik zocht voor de zekerheid nog even een filmpje op you-tube, maar het leek me een makkie.
Ik vulde de Tummy-tub, deed er een klein beetje olie bij (me ervan bewust dat het dan wat glibberig zou zijn, maar ik dacht: ze kan toch geen kant op) en liet Liv erin zakken. Ik had gezien dat ze haar beentje moest vouwen onder haar lijfje. Zodra baby’s gaan staan, kunnen ze blijkbaar niet meer in de Tummy-tub. En dat heb ik geweten… Ze “zat” net en toen strekte ze uit het niets haar benen. Door de olie had ik haar niet goed vast en “viel” haar hoofdje voorover in het water. Gevolg: grote hap water binnen (of misschien was het een beetje, maar voor mijn gevoel had ze de hele inhoud binnen gekregen) en krijsen natuurlijk. Ik moest er zelf van huilen, zo lomp vond ik het van mezelf en zo erg voor Liv 🙁 Dat was mijn eerste en laatste ervaring met de Tummy-tub, sindsdien gaat ze weer lekker met Denny onder de douche. Wel zo veilig 😉
Lange nagels zijn ook zo’n ding. Zowel bij mij als bij Liv. In de kraamweek waren mijn nagels erg lang (toevallig) en soms maakte Liv dan opeens “een gekke” beweging die ik niet zag aankomen. Tot 2x toe heb ik haar daardoor “gekrabd”. Na de tweede keer heb ik meteen mijn nagels zo kort als het maar kon geknipt. Zo zielig, zo’n klein bekkie met krauw erop… Overigens deed ze dat zelf ook veel, in haar gezicht krabben. Haar nagels groeien als kool en ik was continu haar nagels aan het vijlen. Ik kon er gewoon niet tegenop vijlen, dus op een dag durfde ik het aan om haar nagels met een baby-nagelknippertje te knippen. 9 nagels gingen perfect, totdat ik bij nummer 10, haar duim, aan kwam. Toen nam ik een stukje vel mee. Wederom krijsen natuurlijk 🙁 Nog steeds knip ik haar nagels (want na 4 dagen is het alweer nodig), maar het blijft “eng” omdat ik elke keer weer bang ben dat ik in haar velletje knip. Gelukkig is dat nooit meer gebeurd..
Als hekkensluiter hebben we een actie van Denny, al heeft hij maar 1x iets gedaan in tegenstelling tot mijn stommiteiten. Twee weken geleden was hij haar aan het aankleden en hij trok haar rompertje over haar hoofd en ze zet het toch op een krijsen, niet normaal! Eerst dachten we dat ze “gewoon” moest huilen omdat ze aangekleed werd, totdat ik op haar hoofd keek. Het drukknoopje van de romper was over haar hoofd geschaafd en flink ook. Een diepe rode kras op haar hoofd die je de volgende dag nog zag. Denny voelde zich mega schuldig en sindsdien kleed hij haar niet zo graag meer aan. Hij heeft er zelf ook een klein traumaatje/littekentje aan over gehouden 😉
Hebben jullie zoiets ook weleens gehad met je baby? Uiteraard nooit met opzet (en het schuldgevoel daarna is vreselijk), maar soms zit “een ongeluk” in een klein hoekje…
Het gaat nu alweer een tijd heel goed *klop klop klop* dus laten we hopen dat er geen domme acties meer komen van onze kant….