De realiteit als moeder
Het lijkt op dit moment wel een soort van “trend”: goudeerlijk bloggen over de eerste weken/maanden als moeder. Hoe eerlijker je bent, hoe meer kans dat je verhaal viraal gaat. Vooral als je schrijft over de wolk die helemaal niet roze is, over slapeloze nachten, over onzekerheid, over een pijnlijk lijf en over een krijsende baby.
Eerlijk? Zelf had ik ook gedacht dat ik hierover zou schrijven toen ik zwanger was. Over wallen onder mijn ogen, spuug op mijn kleding en een baby die ik af en toe weg zou willen geven. Dit was ook het beeld wat de meeste mensen voor mij schetsten. Ik schreef er al eerder over, toen ik blogde over mijn kraamtijd. Hoe vaak kreeg ik wel niet te horen: “geniet nog maar van je rust”, of “maak je borst maar nat voor straks”.
Ik kan me voorstellen dat het heel fijn is om dit soort blogs te lezen, als je de eerste tijd met je baby zo ervaart of ervaren hebt; dat je weet dat je niet de enige bent die onzeker is en dat je weet dat je niet de enige bent die de eerste periode met je baby heel zwaar vond.Dat zal ook de reden zijn dat dit soort verhalen viraal gaan, heeeel veeeel mensen herkennen zich erin.
Daarom voel ik me soms schuldig dat het hier zo mega goed gaat. Dat ik niets en dan ook niets herken in geen één van de blogs die voorbij komen. Ik merk dat ik mezelf verontschuldig als ik mensen tegenkom en ik zeg dat het zo goed gaat. Gek genoeg zijn nog steeds heel veel reacties: “ja nu is het nog zo leuk, maar straks….”. In de kraamweek dacht ik dat ook elke keer: “misschien is ze nu nog rustig, maar straks…” Want ja, als ik iedereen moest geloven dat zou het straks toch echt gebeuren…
We zijn nu 12 weken verder en er gebeurt niets wat erop lijkt. We hebben nog steeds een mega relaxed kind. Een baby die meestal maar 1x per nacht komt, die wakker wordt al sabbelend op haar handje (waar ik dan wakker van word), die zonder te huilen mijn borst leegdrinkt en dan ondertussen weer in slaapt valt, die ik daarna zonder problemen terugleg in bed waar ze dan weer heerlijk verder slaapt. Al met al kost dit hele ritueel 15 tot 20 minuten. Met andere woorden: ik slaap gewoon het grootste deel van de nacht. ’s Ochtends wordt ze lachend wakker en zolang je overdag zorgt dat ze te eten en slaap krijgt dan heb je de hele dag een vrolijk meisje.
Ik heb nu zo vaak te horen gekregen: “wacht maar, straks…”, dat ik nu automatisch zeg: “misschien verandert dit nog als ze bijvoorbeeld tandjes krijgt, dus we genieten er maar van zolang het zo gaat”. Maar wie zegt dat dit ooit verandert? Ze kan toch ook zo ‘makkelijk’ blijven? Daarom deze blog, om goudeerlijk te vertellen, zonder de schijn op te hangen: Het. Kan. Echt. Anders! Het hoeft niet vreselijk vermoeiend te zijn, je hoeft niet huilend boven je baby te hangen vol onzekerheid. Het kan ook zomaar zijn, dat je net zoals ik, net zoals Denny, gewoon weet wat je moet doen, volop geniet (wat overigens niet betekent dat je nooit wat fout doet (maar daar komt nog wel een aparte blog over, want dat lijstje wordt wel steeds langer :p ) en dat je baby nergens last van heeft, niet slecht slaapt en ‘gewoon’ prikkels kan verdragen en dat je elke dag denkt: wat ben ik mega blij dat je in mijn leven bent gekomen.
Het geeft natuurlijk niet als je het niet als een roze wolk ervaart, integendeel, je bent niet de enige, maar als je nog graag kinderen wilt of je bent zwanger, dan is het ook wel eens leuk om te horen dat het wel echt genieten kan zijn. Dag in dag uit.
Dus bij deze: een positief verhaal en als je dit leest dan hoop ik van harte dat je dit ook mee mag maken, want ik vind het werkelijk het mooiste wat er is ♥
5 reacties op 105. The realiteit als moeder