De realiteit als moeder
Het lijkt op dit moment wel een soort van “trend”: goudeerlijk bloggen over de eerste weken/maanden als moeder. Hoe eerlijker je bent, hoe meer kans dat je verhaal viraal gaat. Vooral als je schrijft over de wolk die helemaal niet roze is, over slapeloze nachten, over onzekerheid, over een pijnlijk lijf en over een krijsende baby.
Eerlijk? Zelf had ik ook gedacht dat ik hierover zou schrijven toen ik zwanger was. Over wallen onder mijn ogen, spuug op mijn kleding en een baby die ik af en toe weg zou willen geven. Dit was ook het beeld wat de meeste mensen voor mij schetsten. Ik schreef er al eerder over, toen ik blogde over mijn kraamtijd. Hoe vaak kreeg ik wel niet te horen: “geniet nog maar van je rust”, of “maak je borst maar nat voor straks”.
Ik kan me voorstellen dat het heel fijn is om dit soort blogs te lezen, als je de eerste tijd met je baby zo ervaart of ervaren hebt; dat je weet dat je niet de enige bent die onzeker is en dat je weet dat je niet de enige bent die de eerste periode met je baby heel zwaar vond.Dat zal ook de reden zijn dat dit soort verhalen viraal gaan, heeeel veeeel mensen herkennen zich erin.
Daarom voel ik me soms schuldig dat het hier zo mega goed gaat. Dat ik niets en dan ook niets herken in geen één van de blogs die voorbij komen. Ik merk dat ik mezelf verontschuldig als ik mensen tegenkom en ik zeg dat het zo goed gaat. Gek genoeg zijn nog steeds heel veel reacties: “ja nu is het nog zo leuk, maar straks….”. In de kraamweek dacht ik dat ook elke keer: “misschien is ze nu nog rustig, maar straks…” Want ja, als ik iedereen moest geloven dat zou het straks toch echt gebeuren…
We zijn nu 12 weken verder en er gebeurt niets wat erop lijkt. We hebben nog steeds een mega relaxed kind. Een baby die meestal maar 1x per nacht komt, die wakker wordt al sabbelend op haar handje (waar ik dan wakker van word), die zonder te huilen mijn borst leegdrinkt en dan ondertussen weer in slaapt valt, die ik daarna zonder problemen terugleg in bed waar ze dan weer heerlijk verder slaapt. Al met al kost dit hele ritueel 15 tot 20 minuten. Met andere woorden: ik slaap gewoon het grootste deel van de nacht. ’s Ochtends wordt ze lachend wakker en zolang je overdag zorgt dat ze te eten en slaap krijgt dan heb je de hele dag een vrolijk meisje.
Ik heb nu zo vaak te horen gekregen: “wacht maar, straks…”, dat ik nu automatisch zeg: “misschien verandert dit nog als ze bijvoorbeeld tandjes krijgt, dus we genieten er maar van zolang het zo gaat”. Maar wie zegt dat dit ooit verandert? Ze kan toch ook zo ‘makkelijk’ blijven? Daarom deze blog, om goudeerlijk te vertellen, zonder de schijn op te hangen: Het. Kan. Echt. Anders! Het hoeft niet vreselijk vermoeiend te zijn, je hoeft niet huilend boven je baby te hangen vol onzekerheid. Het kan ook zomaar zijn, dat je net zoals ik, net zoals Denny, gewoon weet wat je moet doen, volop geniet (wat overigens niet betekent dat je nooit wat fout doet (maar daar komt nog wel een aparte blog over, want dat lijstje wordt wel steeds langer :p ) en dat je baby nergens last van heeft, niet slecht slaapt en ‘gewoon’ prikkels kan verdragen en dat je elke dag denkt: wat ben ik mega blij dat je in mijn leven bent gekomen.
Het geeft natuurlijk niet als je het niet als een roze wolk ervaart, integendeel, je bent niet de enige, maar als je nog graag kinderen wilt of je bent zwanger, dan is het ook wel eens leuk om te horen dat het wel echt genieten kan zijn. Dag in dag uit.
Dus bij deze: een positief verhaal en als je dit leest dan hoop ik van harte dat je dit ook mee mag maken, want ik vind het werkelijk het mooiste wat er is ♥
Heerlijk toch! Onze eerste was ook zo relaxed. Lekker van genieten!
Zwanger zijn vond ik bijzonder maar ik heb dan ook drie zwangerschappen zonder enige complicatie gehad. Bevallen zou ik zo weer over willen doen… makkelijk, razendsnel en bijzonder om mee te maken. Jammer dat ik nog niet van het bestaan van een geboortefotograaf wist want het had me mooi geleken om vast te leggen, al weet ik niet of je op tijd was geweest :-). Hier helaas wel de derde onrustige baby, nu bijna 9 weken oud. Daarnaast kan ook zijn zus ‘s nachts erg spoken tijdens doorkomende tandjes. Een hoop slaaptekort en soms heeel vermoeiend, maar anders dan bij de eerste overvalt dit me niet meer en kan ik er veel meer van genieten, dat is ook heel wat waard.
Mijn ervaring was/is ook zo…. Heerlijke kraamtijd maar ook daarna. En wij waren ook relaxed daardoor en wanneer ze wel onrustig was dan ging ze in de doek… Dat doe jij volgens mij ook en voeden op verzoek. Volgens mij is dat de sleutel voor een mooie tijd. En jij hebt ook een langere verloftijd ingecalculeerd toch? Ik ben een halfjaar thuis geweest en dat gaf een stukje rust dat je niet hoeft en je dag zo kunt indelen naar je kindje! Elke ochtend wakker worden met een lach van je kindje! Heerlijk! Oja en die tandjes die komen zeker! Tsja ook daarin ben je dan relaxed omdat je weet dat ze daar last van heeft en dan biedt een draagoek of draagzak zeker uitkomst en ook borstvoeding 🙂 lekker blijven genieten! Onze dochter is nu 14 maanden en t is nog steeds genieten!
Ja klopt. Ik werk wel wat tussendoor (workshops), maar pas met 5 maanden ga ik weer aan het werk en dan alleen geboortes, dus dat betekent dat ik in december 4x van huis moet in totaal, dus dat is te overzien! Hier inderdaad ook voeden op verzoek en lekker in doek als het nodig is. Geheim wapen 🙂
Lekker van genieten dat dit voor jullie zo goed werkt! Hier hebben de eerste twee een jaar op verzoek gehad. De draagdoek overdag en samen slapen zijn een uitkomst maar geen garantie op een rustige baby. Ook bij de derde nu. Het zijn wel mooie methoden om de onrust tot het minimum te beperken en zelf nog een beetje slaap te vangen. En heerlijke knusse momentjes!