Toch nog hoop?
Ik ben echt zwaar teleurgesteld, ik heb zo lang naar dit moment uitgekeken en nu is het, voordat we überhaupt eigenlijk wat geprobeerd hebben, al een mislukking. En dus wéér een maand voorbij. Ik herhaal mijn vraag aan de nog steeds ongemakkelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn: “En nu?”.
“Nou ik zie dat jullie nogal van ver moet komen, dus ik weet niet of het kan…”
“Of wat kan? Wil je dat hij nog een keer komt?!”
Ze zegt dat dat het enige is wat kan om het door te laten gaan. De afspraak om het in te brengen wordt dan twee uur verschoven, omdat ze tijd nodig hebben om het zaad te bewerken. Ik voel weer een sprankeltje hoop, maar tegelijkertijd denk ik: hoe kan het nu zijn dat hij terug kan komen om voor de tweede keer een zaadlozing te hebben, terwijl je voor goed zaad minimaal twee dagen onthouding moet hebben? Dat zaad is dan toch helemaal niet goed genoeg?
Ik vraag het aan de dame van het ziekenhuis, maar zij verzekert me dat dat echt geen problemen hoeft op te leveren. Hij kan “gewoon” terugkomen en het nog een keer doen. Ik ben er niet van overtuigd, maar ik wil zoooo graag dat er iets gebeurt vandaag! Dus in plaats van naar mijn ratio te luisteren (die zegt dat een tweede zaadlozing op een dag niet ten goede zal komen van de kwaliteit), luister ik naar mijn gevoel wat ontzettend graag de IUI wil laten doorgaan.
Met lood in mijn schoenen bel ik Denny…
Ik krijg hem gestresst aan de telefoon. Omdat hij zo laat is, was er geen plek in de parkeergarage en moest hij zijn auto verder weg parkeren. Hij is nu aan het haasten om bij de vergadering te zijn, waar hij al te laat voor is. Ik vind het zo niet leuk wat ik nu moet zeggen 🙁
In plaats van de klungelige manier waarop die mevrouw het aan de telefoon deed, zeg ik Denny meteen wat het slechte nieuws is. Ik leg hem het hele verhaal uit en eindig met: “dus zou je misschien terug naar het ziekenhuis kunnen gaan om het nog een keer te doen?” Omdat ik me mega schuldig voel dat ik hem dit überhaupt vraag zeg ik er achteraan: “dan neem ik meteen je portemonnee mee, dan heb je die ook!” Natuurlijk zegt Denny dat hij het doet, maar het voelt toch niet lekker 🙁
Maar goed, het gaat dus toch door…. Ik ga me klaar maken, haal mijn vriendinnetje op en op naar de randstad!
Daar wachten we in de wachtkamer op Denny. Zodra ik hem zie heb ik echt spijt dat ik het hem gevraagd heb. Soms is het gewoon genoeg en eigenlijk was dit gewoon genoeg, maar ja, nu is dat te laat. Ik stel voor dat de vriendin en ik naar beneden gaan, zodat hij niet het gevoel heeft dat er hier twee vrouwen zitten te wachten totdat hij klaar is. We gaan beneden wat eten. We staan best lang in de rij voor we kunnen betalen en hebben ons broodje al bijna op en dan pas komt Denny naar beneden.. Gelukkig kijkt hij iets vrolijker nu. Denk dat hij blij is dat het achter de rug is. Dat snap ik…
Hij zegt zelf dat het niet van harte ging, maar dat hij zijn best heeft gedaan. Hij gaat nu weer terug naar Den Bosch (pffft wat een kilometers op deze manier) en wij –vriendin en ik- moeten hier nu twee uur wachten tot het zaad is bewerkt en dan is het ein-de-lijk zo ver! Als ik straks zwanger ben dan vergeten we dit gewoon allemaal!