Mijn ei
De hele maandag voel ik de “pijn” van mijn follikel en ben ik gerustgesteld, maar de dag kruipt maar langzaam voorbij. Ik ben zo bang dat de pijn weg zal gaan en dat mijn ei dus ook verdwenen is…
’s Avonds om 20.30u zeg ik tegen Denny: nog 12 uur… En mijn ei spreek ik ook even ferm toe: nog 12 uur blijven zitten! Wanneer ik om 22u naar bed ga, kan ik niet slapen, ik ben elke keer aan het rekenen en zo bang dat ik wakker ga worden zonder die “pijn”. Ik ben wel 20x keer wakker en elke keer draai ik op mijn linkerzij om te kijken of ik het nog voel. Elke keer kijk ik hoe laat het is, zodat ik kan zeggen: na ….. uur is mijn ei gesprongen dus de volgende keer moet ik de spuit …. uur later zetten, maar elke keer weer voel ik het nog. Wanneer om 5.30u mijn wekker gaat (zodat ik nog wat kan eten), voel ik het nog steeds… Dit stelt me gerust.
Ik ontbijt en zorg dat ik helemaal klaar ben om te gaan. Om 7u vertrekken we. We gaan wat eerder dit keer, want op dinsdagochtend zal het wel druk(ker) zijn. Dat klopt! We komen in een file terecht en heel de tijd denk ik maar: “ei blijf zitten, ei blijf zitten!”.
Om 8.25u komen we aan bij het UMCG en we zitten precies op tijd in de wachtkamer. Ik voel nog steeds “de pijn”. Jeu!!!!! Langzaam beginnen nu de zenuwen te komen over de punctie. Ik was zo bezorgd of die überhaupt wel zou plaatsvinden, dat ik daar nog niet echt aan heb gedacht. Voordat ik dat wel kan doen, worden we geroepen. Zowel de dokter als de assistent zijn weer zo ontzettend aardig!
Er wordt eerst gekeken of mijn ei er nog zit, en ja hoor! Dat is duidelijk 🙂 Vervolgens wordt alles klaargemaakt voor de punctie. Dat gaat er serieuzer aan toe dan ik had gedacht, inclusief groene operatiedoeken. Ik word er nu wel een beetje zenuwachtig van. Boven mijn hoofd hangt een foto met een heleboel katten. Ik kijk daar maar naar, die hangt er niet voor niets. De punctie is zonder verdoving, omdat het maar om 1 ei gaat. Ik hoop zo dat het eitje meekomt, anders heb je alleen maar pijn voor niets..
Ik doe een aantal schietgebedjes.
En dan is het zover. Ik vraag Denny zijn hand, met de andere filmt hij het schermpje waarop we kunnen meekijken. Ze prikt en zegt: “dat was het”. Dit was het!? Oooooh…. Nou dat stelde niets voor!
Maar dat begint ze “te zuigen” en dat is iets minder prettig. Toch is het zo voorbij en ik denk meteen al: “dat viel mee”. Ik ben zo mega opgelucht, niet te geloven! Als ik dit nog 6x moet doen dan ‘overleef’ ik dat zeker. Nu alleen hopen dat er een ei is meegekomen…
Vol spanning kijken we naar het scherm. We kunnen meekijken met het laboratorium of er een ei zit in het vocht wat zojuist uit mijn buik is opgezogen.
En ja hoor!! Daar is ie! Mijn ei!
Ik ben nu al trots. Trots op mijn ei!
Dat wordt nog wat 😉
Wat goed!!!! Ik ben zo benieuwd of het raak zal zijn de eerste keer meteen!!
Pfoeh, wat een opluchting!
Wat hou je ons in spanning, heel mooi om te lezen! Hoop zo met je mee…..
Zelfs ik ben blij met jouw ei!
Wauw de wetenschap is wel heel erg bijzonder. … Ik lees ademloos mee…
Spannend,we gaan heel hard duimen dat er een bevruchting optreden mag.