De terugplaatsing
Ik neem de telefoon op, “hallo met Marry Fermont”. Bij het UMCG hebben ze het begrepen, ze draaien er niet om heen en zeggen meteen waar het op staat…
“Ik heb goed nieuws, jullie embryo is goed gedeeld en jullie staan ingedeeld voor de terugplaatsing om 13.15u.” Wat?!?! Echt? Ik herhaal lichtelijk geschokt wat ze zegt zodat Denny het (tijdstip) ook hoort, want ik denk dat ik het meteen weer vergeet. Dan hang ik met trillende handen de telefoon op en barst in huilen uit.
Het is gewoon allemaal gegaan zoals het hoort, we hebben straks een kans op een zwangerschap! Ok, slechts een kans van 20%, maar toch, er is een kans! Tenminste, als de terugplaatsing lukt, maar daar kan niet veel mee fout gaan…
We zijn om 13.15u in het UMCG en wanneer we aan de beurt zijn, kunnen we eerst op een scherm meekijken naar onze embryo (tja embryo… het zijn nu eigenlijk alleen cellen). Vanochtend bestond ie uit 4 cellen, maar wanneer de laborant even hallo komt zeggen, vertelt ze dat ie inmiddels al 5 cellen is. Wiehoe! Goed bezig kleine 🙂
Bij de 5 cellen wordt een vloeistof gespoten en vervolgens wordt alles opgezogen in een slangetje en daarmee komt de laborant dan straks naar binnen. Dat slangetje wordt bij mij ingebracht, leeggespoten en dan is het hopen dat die “blijft plakken”. Terwijl ze bezig zijn, zegt de dokter: “1x per jaar komt het weleens voor dat het embryo in het slangetje achterblijft.” Ik schrik me dood! Dat is ons niet verteld?! Kan het nu nog fout gaan dan? Ik kijk in paniek naar Denny, maar dan zegt de dokter: “ik heb het zelf nog nooit meegemaakt, maar als het gebeurt, kunnen we het gewoon opnieuw doen. Het blijft warm, dus dat is geen probleem”. Ok. Pfieuw!
Inmiddels is het embryo ingebracht terwijl we mee konden kijken op een echo. Zo bizar! Maar hij zit! Tenminste, dat gaat de laborant in de kamer ernaast even checken. Gelukkig controleert ze heel grondig, want daar zijn opeens de 5 cellen weer! Dit is die ene “baby” per jaar die is blijven hangen in het slangetje! Ja hoor, hebben wij weer, nu al een eigenwijsje hahaha.
Hoe dan ook, poging 2 gaat zoals ’t hoort te gaan, dus theoretisch verlaten we zwanger het ziekenhuis. Wiehoe! Ik heb hier echt een goed gevoel over.
Aangezien we met de 2 auto’s zijn gekomen, gaan we apart weer naar huis. Ik rijd via Tilburg waar ik nog 1 sessie van acupunctuur doe en dan door naar huis.
Ik voel me prima en ben super positief! Toen we weggingen in Groningen hebben we gezegd: tot nooit meer en bedankt 🙂 (zwanger of niet zwanger, we weten sowieso niet of we nog teruggaan, dat zien we hierna weer).
Maar, so far so good 🙂
Spannend!! Ik duim dat eigenwijsje blijft plakken!
Spannend!! Ik duim dat eigenwijsje blijft plakken!
Spannend!! Ik duim dat eigenwijsje blijft plakken!
Spannend!! Ik duim dat eigenwijsje blijft plakken!
Duimen! Spannend zeg..!
ooohhh wat spannend,we gaan heel erg hard duimen en hopen dat jullie spoedig een positieve test in de handen mogen hebben. We zullen een kaarsje branden voor jullie <3 <3 <3
ik volg je blog aandachtig, je weet de spanning er wel in te houden ;)! Duimen!
Hee Marry, gaaf! Maar ehh… waarom het UMCG als je in Middelburg woont?
Peter Postmus als je terug leest leg ik dat helemaal uit, maar de korte versie is: Dit is het enige ziekenhuis in de benelux wat ICSI doet op eigen cyclus met een minimale hoeveelheid aan hormonen. (Heeft even geduurd voordat we hier terecht kwamen)