Twee gebruiksvoorwerpen die (kunnen) zorgen voor een relaxte baby – Deel II
De co-sleeper
Net als de draagdoek weet ik niet zo goed meer hoe ik te horen kreeg dat er zoiets bestaat als een “co-sleeper”. Ik denk dat veel draagmoeders ook co-slapen en dat ik op die manier ermee in aanraking ben gekomen.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel mensen verteld dat we een co-sleeper hadden gekocht en er waren heel wat mensen die zeiden: een wat?
Een co-sleeper is eigenlijk een mooi woord voor een bedje/wieg aan je bed. Het is niet hetzelfde als een wiegje naast je bed zetten, want met een wiegje naast je bed moet je nog steeds je bed uit om je baby eruit te halen. Een co-sleeper zit aan je bed.
Toen ik Denny er voor het eerst over vertelde, was hij alles behalve enthousiast. Want hij zag –in eerste instantie- niet de meerwaarde ervan in. Ik kan je nu vertellen dat hij het 1 van de beste ideeën ooit vindt 🙂 Wat is er dan zo handig aan?
Eigenlijk is het heel simpel: zonder je bed uit te hoeven kan je bij je kindje. Dat betekent dat je half slapend in bed een speen in een mond kan houden, je kindje gerust kan stellen, de eerste hongersignalen meteen kan oppikken (en dus geen huilende baby hebt), je niet echt wakker hoeft te worden tijdens een voeding en misschien wel het allerbelangrijkste: je man kan gewoon doorslapen. Dat betekent dat er sowieso 1 uitgeruste persoon is gedurende de dag en dat scheelt alles!
Doordat Liv met een keizersnede is geboren, was ik extra blij dat we voor een co-sleeper hadden gekozen. Ik heb ’s nachts nooit hulp aan Denny hoeven vragen. In de co-sleeper (Liv was in het begin zo klein dat ze maar de helft van het bed in beslag nam) lagen luiers, doekjes etc, dus ik hoefde alleen maar te zorgen dat ik rechtop kon zitten en dan kon ik alles doen: verschonen, voeden en weer terug in bed leggen (er is trouwens nog steeds ruimte voor de luiers). Omdat Liv zo dicht bij mij ligt, kan ik haar makkelijk sussen. Het resultaat is dat ze op 1 nacht na in de eerste week, NOOIT ’s nachts huilt en dan overdrijf ik niet… Ik word wakker van haar als ze op haar handjes sabbelt, ik zet een heel klein lichtje aan, verschoon haar luier, leg haar aan de borst, laat haar boeren, leg haar terug en dan slapen we door tot de volgende voeding. Al met al kost dit maximaal een half uur. Meestal valt ze al aan de borst in slaap en is het een makkie om haar slapend terug te leggen, want ik hoef geen gekke bewegingen te maken of ver te lopen, waardoor ze wakker wordt.
Ik weet nog dat ik mijn broertje een co-sleeper aanraadde en dat hij en mijn schoonzusje zoiets hadden: wat een onzin! Maar de eerste week kon mijn schoonzusje door de hechtingen amper lopen en moest mijn broertje elke keer uit bed om mijn nichtje uit haar wieg te pakken. Nu ze de co-sleeper hebben gezien bij ons in de kraamweek zeiden ze meteen: dát willen we ook de volgende keer.
Je kan zeggen dat je het “niet nodig” vindt, maar geloof me: als je het een keer hebt uitgeprobeerd dan wil je echt niet anders meer! En nee, dit betekent niet dat ze voor eeuwig bij ons op de kamer ligt. Zolang ze nachtvoedingen krijgt, maakt dit ons leven veel makkelijker en daar hebben we allemaal profijt van.
Resultaat? Twee uitgeruste ouders en een tevreden baby. Lang leve de co-sleeper!
(Wij hebben er trouwens 1 tweedehands gekocht en gekozen voor een co-sleeper die je ook “dicht” kan doen. Want zelf wil ik wel graag dat ze in haar bed blijft liggen en wij in dat van ons. Omdat ze nu nog slaapt in een zijligger kan ze geen kant op, dus hij staat nu heel de nacht open, maar mocht ik het willen dan kan ik hem met 1 hand dicht doen).
